Οι άνθρωποι έχουμε μια δύναμη μέσα μας εσωτερική, αλάνθαστη, την οποία σπανίως χρησιμοποιούμε, το ένστικτο. Με τη βοήθειά του κι αξιοποιώντας το σωστά, μπορούμε να χωρίσουμε τους συνανθρώπους μας και τα γεγονότα που μας συμβαίνουν σε κατηγορίες και δίπλα τους να βάλουμε θετικό ή αρνητικό πρόσημο.
Κάποιοι από εμάς μπορούν να διαχειρίζονται τόσο καλά την ικανότητα αυτή που μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, δύνανται να αξιολογήσουν το περιβάλλον τους και να προφυλαχτούν απ’ τις κακοτοπιές. Άλλοι, ενώ προσπαθούν, δεν καταφέρνουν πάντα να κρίνουν σωστά και κάποιες φορές μπερδεύονται με αποτέλεσμα να θεωρούν τους φίλους, εχθρούς και το ανάποδο.
Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που επέλεξαν απλώς να εμπιστευτούν τους ανθρώπους, χωρίς πρώτα να τους χωρίσουν σε κατηγορίες. Τα άτομα αυτά είναι συνήθως φανατικοί υποστηρικτές του είδους μας και για δικούς τους λόγους, κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί και το πώς, επιλέγουν να δείχνουν εμπιστοσύνη στους άλλους, με όποιο κόστος κι αυτό το επαναλαμβάνουν σε κάθε περίπτωση.
Η εμπιστοσύνη, εξάλλου, είναι κάτι που κερδίζεται είτε με ένα χαμόγελο είτε με ένα βλέμμα είτε με πολυάριθμες πράξεις. Καθένας από εμάς προβάλλει τον εαυτό του ως ένα τίμιο, δίκαιο, καλοπροαίρετο κι αγαθό άνθρωπο. Καθένας από εμάς έχει αδικηθεί χωρίς να έχει αδικήσει, έχει προδοθεί χωρίς να έχει προδώσει κι έχει εμπιστευτεί τυφλά κάποιον με άσχημες συνέπειες.
Γιατί μας ξεγέλασαν, γιατί μας έδειξαν πράγματα που δεν ίσχυαν κι εμείς μικροί κι άμαθοι, καλοί άνθρωποι, παρασυρθήκαμε απ’ τα κύματα του ενθουσιασμού μας κι αντί για εξωτικό νησί βρεθήκαμε τελικά σε ξέρα. Νιώσαμε πολλά για κάποιον και ποτέ δεν πιστέψαμε κάτι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που μας έδειχνε. Ακουμπήσαμε πάνω του, γείραμε στον ώμο του, κρατήσαμε σφιχτά το χέρι του. Όλα πήγαινα ρολόι, όλα ήταν τέλεια, ιδανικά και φτύναμε τον κόρφο μας που ένας τέτοιος σύντροφος, ένας τέτοιος φίλος, ένας τέτοιος συνεργάτης στέκεται στο πλάι μας.
Κι έτσι ξαφνικά, όπως συμβαίνει στα σίριαλ και στις σαπουνόπερες της εποχής, μέσα σε μία νύχτα, η ζωή μας ήρθε τούμπα. Κάποιος ψίθυρος, ένα σημάδι, μια αναπάντητη κλήση, μια φωτογραφία, ένα περίεργο βλέμμα ή χαμόγελο κι οι αμφιβολίες εισχώρησαν μέσα μας και μας τρώνε.
Το ένστικτό μας, η μυστική μας υπερδύναμη, κρούει τον κώδωνα του κίνδυνου. Απέναντί μας τα πρόσωπα αλλάζουν, δεν έχουν πια αγγελική μορφή, δεν είναι τόσο όμορφα όπως πριν. Το φωτοστέφανο έφυγε από πάνω τους και το φως άλλαξε τη μορφή τους. Πλέον αμφιβάλουμε για αυτούς, αμφιβάλουμε για τις κινήσεις τους, για τις προθέσεις τους, για τις λέξεις, για το χαμόγελό τους. Τι από αυτά είναι αληθινό και τι ψέμα;
Οι αμφιβολίες μας κυριεύουν και μας αλλάζουν. Δεν είναι πια ο άνθρωπος αυτός όσα αγαπήσαμε, βλέπουμε τα ψεγάδια του, παρατηρούμε τα λάθη και τονίζουμε τις αδυναμίες του. Έχασε την εμπιστοσύνη μας κι ό,τι και να κάνει από εδώ και πέρα δε θα μπορέσει να μας ευχαριστήσει. Όλα τα θετικά μας συναισθήματα εξαφανίζονται κι άλλα παίρνουν τη θέση τους. Τίποτα δε θα είναι ίδιο πια.
ΥΓ. «Μπορεί να έχω κάνει χίλια λάθη και στο μέλλον να κάνω άλλα τόσα, όμως εμπιστεύομαι το ένστικτό μου κι αν κάποια στιγμή αμφιβάλλω για τις λέξεις, τις πράξεις, τις προθέσεις ή τα συναισθήματα κάποιου, τότε θα έχω λόγο να το κάνω.»
Επιμέλεια Κειμένου Ματίνας Στυλίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
