Όλα τελειώνουν όταν αναρωτιέσαι τι είχες βρει σε αυτόν τον άνθρωπο

Ο χρόνος περνάει, κυλάει σαν νερό κι όσο προσπαθείς να τον κάνεις να τρέξει πιο γρήγορα, τόσο βασανίζεσαι βλέποντας την αργή και βασανιστική του πορεία. Δεν τον κατηγορείς βέβαια, θες απλά να γιατρέψει τις πληγές σου, να σταματήσεις να θυμάσαι, να σταματήσεις να πονάς.

Ύστερα από έναν χωρισμό, μια απόρριψη, ένα τέλος, όλοι επιθυμούν να προσπεράσουν μερικά στάδια και να βρεθούν σε εκείνο το σημείο, όπου το παρόν έχει γίνει παρελθόν κι είναι πια εκτός μόδας κι εποχής. Αφού, λοιπόν, μυξοκλαίς, παρακαλάς, χτυπιέσαι κι ωρύεσαι για κάτι που τελείωσε άδοξα ή για κάτι που δεν πρόλαβε καν να αρχίσει, περνάς στο επόμενο στάδιο. Σ΄αυτό ζαλίζεις τους πάντες με την ιστορία σου και τους αναφέρεις μόνο τις ευτυχισμένες σου στιγμές. Πόσο καλά περνούσες, πόσα ένιωσες, πόσες στιγμές άφησες να περάσουν ανεκμετάλλευτες, αλλά τώρα τα γνωρίζεις όλα αυτά, έχεις ωριμάσει και παρακαλάς για μια δεύτερη ευκαιρία.

Κι οι φίλοι σου, οι γνωστοί σου, οι περαστικοί προσπαθούν να σε παρηγορήσουν, σου χαμογελούν συμπονετικά και σε χτυπάνε φιλικά στον ώμο κι έτσι σε κάνουν να νιώθεις λίγο καλύτερα, βλέποντας πως όλες αυτές οι τρέλες που ξεστόμιζες ακατάπαυστα τόση ώρα, μπορούν να μετουσιωθούν σε αξιόπιστα επιχειρήματα.

Όλα αυτά μέχρι να ξημερώσει εκείνη η μέρα, που θα ανοίξεις το Facebook και θα δεις καινούριες φωτογραφίες. Ξαφνικά το άτομο για το οποίο θα θυσίαζες τα νιάτα και την ομορφιά σου, μοιάζει τώρα διαφορετικός, λίγο πιο άσχημος, λίγο πιο ξένος. Μπορεί επίσης, να το συναντήσεις στο δρόμο, να το δεις να περπατάει με βιαστικό βήμα, να περνά από μπροστά σου, είτε μόνο είτε με παρέα. Σε αντίθεση, με τον παλιό σου εαυτό , ο οποίος θα σκότωνε για μια τυχαία συνάντηση, ο καινούριος πίνει ακόμα μια γουλιά απ’ το ποτό του και γυρίζει πλευρό. Η καρδιά δε χτυπάει σαν τρελή, τα χέρια δεν ιδρώνουν και το μυαλό δε σκέφτεται τρόπους προσέγγισης πια.

Το μόνο πράγμα που σκέφτεσαι είναι: «Πώς μ΄ άρεσε εμένα αυτός ο άνθρωπος;» νιώθεις ξαφνικά, ότι ένα πέπλο έπεσε απ’ τα μάτια σου, ότι η κουρτίνα τραβήχτηκε απότομα και βρήκες ξανά το φως σου. Αν υπάρχει σ΄αυτόν τον κόσμο ένας τύπος ανθρώπου να ελκύει τον καθέναν από εμάς, αυτό σίγουρα πλέον δεν είναι το πρώην ταίρι σου. Κανένα χαρακτηριστικό του δε φαντάζει υπέροχο, αξιοζήλευτο, γλυκό ή ερωτεύσιμο πια. Πρόκειται, για έναν ακόμα περαστικό απ’ το δρόμο, απ’ τη ζωή σου, απ’ το παρόν και το παρελθόν σου.

Την ώρα που απ’ το στόμα σου, θα βγει αβίαστα αυτή η φράση, ταυτόχρονα, θα έχεις αποδεχθεί τα νέα δεδομένα. Έχεις επιτέλους, προχωρήσει μπροστά κι ίσως, το ενδιαφέρον σου να είναι στραμμένο και αλλού. Μια απλή σκέψη για το λόγο που συνέβη κάτι τέτοιο είναι ότι εμείς οι άνθρωποι, δεν ερωτευόμαστε τελικά χαρακτηριστικά προσώπου ή σώματος. Επιλέγουμε να αγαπήσουμε το χαρακτήρα ενός άλλου ανθρώπου, ερωτευόμαστε τον τρόπο που κινείται στο χώρο, το πώς μας συμπεριφέρεται, το αν μας κάνει να γελάμε. Αγαπάμε κι ενθουσιαζόμαστε με τα συναισθήματα που αυτός μας δημιουργεί.

Όταν έρθει η στιγμή και τα συναισθήματα αυτά αλλάξουν, θα αλλάξει παράλληλα κι ολόκληρη η εικόνα μας για το άτομο αυτό. Θα γίνει πάλι ένας κοινός θνητός, κάποιος, που δε μας δημιουργεί πλέον κανένα συναίσθημα ή κι αν το κάνει, αυτό θα έχει αρνητική χροιά. Δε μας σαγηνεύει με τις κινήσεις και τον τρόπο του, δε θέλουμε πια να τον μάθουμε, δε θέλουμε να έχουμε καμία σχέση μαζί του.

Ο πρώην αγαπημένος μας, δεν είναι άλλος από έναν ακόμα περαστικό, ένα ακόμη προφίλ στο Facebook, ανάμεσα στα δεκάδες, τα εκατοντάδες, τα οποία περνάνε κατά καιρούς μπροστά απ’ τα μάτια μας. Ένα ακόμα αίτημα φιλίας, το οποίο όμως θα απορρίψουμε, γιατί δεν το ξέρουμε, γιατί δε μας αρέσει η φωτογραφία του, γιατί δε θέλουμε καινούριους φίλους ή καινούρια μπλεξίματα.

ΥΓ. Το πότε ο καθένας μας θα πει τη συγκεκριμένη φράση εξαρτάται απ’ το πόσο γρήγορα θα αποδεχθεί τα γεγονότα και την ήττα του και πότε επιτέλους θα θελήσει να αποχαιρετήσει το παρελθόν του, συνειδητοποιώντας πως αυτό δεν έχει καμία ελπίδα να ξαναγίνει ούτε παρόν ούτε μέλλον.