Ακόμη δεν έχει έρθει η ώρα για σένα. Θες λίγο ακόμη χρόνο να χουζουρέψεις εκεί, κάτω απ’ τα ζεστά σκεπάσματα και το αναπαυτικό μαξιλάρι. Μια μικρή πίστωση χρόνου ζητάς μέχρι να το χωνέψεις καλά μέσα σου, μέχρι να γίνει συνειδητή η απόφασή σου.
Από παιδί έτσι ήσουν, υπομονετικό, καλόβολο, ήσυχο, υπόδειγμα της γειτονιάς και καμάρι της μάνας σου. Ποτέ δε βιαζόσουν για τίποτα, όλα τα έκανες με μεγάλη προσοχή, σαν να ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχες κι ήξερες πως αν τρέξεις τα πράγματα, θα τα έχανες. Η υπομονή ήταν το ατού σου κι εσύ ένιωθες περήφανος που οι άλλοι θαύμαζαν, όσα εσύ στην πραγματικότητα δίσταζες να πράξεις.
Μεγάλη αλήθεια κι ας την κρύβεις μέσα σου. Μέχρι τώρα η ζωή περνούσε κι εσύ δειλά άπλωνες το χέρι κι άγγιζες όσα ήθελες, δεν τα άρπαζες, δεν τα κυνήγαγες. Περίμενες να έρθουν αυτά σε σένα κι αν σου ήταν αρκετά, άνοιγες την πόρτα σου και τα υποδεχόσουν. Σπάνιες και μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που πήρες πρωτοβουλία, που αισθάνθηκες έτοιμος, που ένιωσες σίγουρος για σένα.
Τις υπόλοιπες στιγμές κάτι έλειπε και δεν ολοκλήρωνες την ενέργειά σου παρά περίμενες υπομονετικά, στωικά, προσηλωμένος στο στόχο σου. Κι αν η σωστή στιγμή ήρθε και πέρασε ανεπιστρεπτί; Πόσο σίγουρος μπορείς να είσαι ότι την κατάλαβες; Κι αν σου άπλωσε το χέρι, το πόδι, σου έριξε σωσίβιο, σου έστειλε βοήθεια κι εσύ τη σνόμπαρες σαν μια άλλη κυρία της αυλής, έριξες απλώς μια υποτιμητική ματιά πάνω της και προσπέρασες;
Η ετοιμότητα δεν εξαρτάται απ’ τις συνθήκες που διαμορφώνονται γύρω σου, αλλά απ’ αυτές που φωλιάζουν μέσα σου. Η σωστή, η κατάλληλη στιγμή δε θα έρθει ποτέ, γιατί απλώς πάντα κάτι θα της λείπει. Θα χάνει πάντα όταν θα συγκρίνεται, θα μένει μονίμως ένα βήμα πίσω όταν θα προχωράει.
Κι εσύ θα τη δικαιολογείς και θα την περιμένεις, θα βλέπεις τα δώρα και τα γλυκά της ζωής να κάνουν παρέλαση στο δρόμο σου. Θα τα λιγουρεύεσαι και θα τα κυνηγάς, αλλά δε θα τα φτάνεις, στην αρχή γιατί δε θα είσαι έτοιμος γι’ αυτό, έπειτα γιατί οι υποχρεώσεις σου θα σου φράζουν το δρόμο και τέλος γιατί τα γέρικα πόδια σου δε θ’ αντέχουν το βάρος τους.
Έτσι θα περάσει ο χρόνος, αμείλικτος, αφήνοντας τα σημάδια του πάνω σου κι εσύ θα γεμίζεις το πεζοδρόμιο αποτσίγαρα περιμένοντας να βγεις ένα ραντεβού που έχει αποτύχει πριν καν ξεκινήσει. Ίσως κι αυτό σαν εσένα δεν ήταν έτοιμο για να γίνει.
ΥΓ. Αυτό που λέμε «σωστή στιγμή» δεν υπάρχει. Η ετοιμότητα του καθενός εξαρτάται απ’ την ψυχολογική και συναισθηματική του κατάσταση κάθε φορά που καλείται ν’ αλλάξει τα δεδομένα της ζωής του.
Επιμέλεια κειμένου Ματίνας Στυλίδου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
