Κάποια στιγμή στη ζωή μας συνειδητοποιούμε πως όσους ανθρώπους κι αν έχουμε γύρω μας τελικά είμαστε μόνοι μας. Κάποιοι από εμάς το μαθαίνουμε με τα πρώτα χαστούκια στον έρωτα, στη φιλία, στον κόσμο. Σε άλλους συμβαίνει μετά από χρόνια ώριμης σκέψης και παρατήρησης και δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί που δεν το μαθαίνουν ποτέ.
Μεγαλώνοντας πέφτεις σε μια μεγάλη αντίφαση, διαπιστώνεις πως όσα σου έμαθαν ήταν λάθος και ότι το πιο δύσκολο για ν’ αντιμετωπίσεις δεν είναι οι άνθρωποι αλλά η μοναξιά σου. Κανείς δε θέλει να μένει μόνος του, για αυτό και οι ώρες αυτές περιορίζονται στο ελάχιστο.
Όταν οι συνθήκες θα το φέρουν έτσι κι ενώ ο εγκέφαλος θα λειτουργεί κανονικά και τριγύρω δε θα υπάρχουν άνθρωποι για συναναστροφή, ο διάλογος ξεκινά με δέκτη και πομπό τον εαυτό μας. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξεκινά κάτι μοναδικό μέσα μας. Στην αρχή το φοβάσαι, ίσως υπάρχουν πράγματα που δε θες να θυμάσαι ή δε θες να συζητάς με κανέναν, ούτε καν μ’ εσένα. Έπειτα θα πρέπει να περάσεις στη διαδικασία αναγνώρισης, ανακαλύπτεις τις πραγματικές σου σκέψεις, τις πραγματικές σου επιθυμίες. Στο μέσο αυτής της διαδικασίας μάλλον θα σοκαριστείς.
Υπάρχουν πράγματα που ένιωθες ή που σκεφτόσουν υποσυνείδητα τα οποία ούτε που τα φανταζόσουν.
Όλοι όσοι έχον κάνει ψυχοθεραπεία θα γνωρίζουν πως για να γιατρέψεις τις πληγές της ψυχής σου θα πρέπει να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου, θα πρέπει να τον φτιάξεις ξανά από την αρχή, να γκρεμίσεις ό,τι παλιό και λαθεμένο έχεις μέσα σου και να βάλεις πάλι θεμέλια για κάτι καινούριο, κάτι που θα σ’ ευχαριστεί πλέον ως ενήλικα.
Το γλυπτό του εαυτού μας όμως δεν το σκαλίζουμε μόνοι μας, βοηθούν κι οι άλλοι σ αυτό. Ό,τι είμαστε, είναι ό,τι έχουμε περάσει, όλες μας οι εμπειρίες από τις πιο σημαντικές μέχρι τις πιο ασήμαντες, έχουν δημιουργήσει μικρές χαρακιές μέσα μας. Είναι τα σημάδια που μας έχουν δώσει τη σημερινή μας μορφή.
Στην απόλυτη ησυχία της μοναξιάς μας, ο εαυτός μας είναι ένα αγρίμι που μας επιτίθεται, θέλει πολύ δύναμη ν αντέξεις το πρώτο σοκ της γνωριμίας και θέλει ακόμη περισσότερο κουράγιο να το τιθασεύσεις και να το αλλάξεις. Για αυτό ας μην θεωρούμε τους μοναχικούς ανθρώπους έρμαια των φόβων τους.
Αντιθέτως, οι άνθρωποι αυτοί πάλεψαν τόσο να τα βρουν με τους εαυτούς τους και τώρα η ασφάλεια που νιώθουν είναι μεγαλύτερη από αυτή της έκθεσης τους στον έξω κόσμο.
Τη στιγμή που περνάς στο safe mode του εαυτού σου, σταματάς αυτόματα να γίνεσαι κριτής των πάντων. Τα έχεις καλά μ’ εσένα και δε σ’ ενδιαφέρει πλέον να βρεις κανένα ψεγάδι στις συμπεριφορές των άλλων για να νιώσεις καλύτερα. Δεν το χρειάζεσαι, δεν το έχεις ανάγκη.
Προσπαθείς να καταλάβεις τον απέναντι, να τον ακούσεις, να του συμπαρασταθείς όπως έκανες κάποτε και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν κατηγορείς τις πράξεις του αλλά προσπαθείς να τις δικαιολογήσεις. Θες να είσαι δίκαιος κριτής, εκεί σε οδήγησε η καλή παρέα με σένα.
Υ.γ. Αν ο κριτής έχει χάσει κάτι σπουδαιότερο από την υποκειμενικότητα ή την αντικειμενικότητά του, έχει χάσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Eπιμέλεια Κειμένου Ματίνας Στυλίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
