Τα μονολεκτικά πληγώνουν περισσότερο απ' τα ξεκάθαρα λόγια

Υπάρχουν φορές που ο έρωτας, η καψούρα, η αγάπη, που νιώθεις για κάποιον δεν είναι ξεκάθαρη. Τα συναισθήματα σου ακολουθούν μια διαδρομή αλλόκοτη. Μπερδεύονται σε στενά σοκάκια, κολλάνε και βαλτώνουν. Το μόνο που περιμένεις είναι ένα σημάδι να σου δείξει το δρόμο, να επιβεβαιώσει ή όχι, την επιλογή σου κι ανάλογα με την απάντηση να σε κάνει να προγραμματίσεις μια νέα καινούρια διαδρομή, κλείνοντας θέση για δυο, έχοντας στο πλάι σου και συνοδοιπόρο.

Όλα μπορούν να αλλάξουν, όλα μπορούν να γίνουν, όπως ακριβώς τα ονειρεύεσαι και τα θες, φτάνει να τα αναζητήσεις, να ρωτήσεις γι’ αυτά, να τα μάθεις. Καμιά φορά, εκεί μέσα στο βράδυ, ύστερα από ένα ή περισσότερα ποτά, έπειτα από ένα πακέτο τσιγάρα, βρίσκεις μέσα σου το θάρρος να διεκδικήσεις τις επιθυμίες σου. Απέχεις στιγμές, δευτερόλεπτα, πριν στείλεις ένα μήνυμα, πριν πάρεις ένα τηλέφωνο. Θες να πεις επιτέλους, όσα νιώθεις, να μην κρατάς άλλα μυστικά, σε βαραίνουν τα μυστικά, σου προσθέτουν ένα φορτίο που δεν το αντέχεις. Πάντα όμως κάπου κολλάς και ποτέ η επιθυμία σου αυτή, δε γίνεται πράξη.

Ένας φόβος σε κυριεύει, μπαίνει εμπόδιο στην κατά τα άλλα τολμηρή προσωπικότητά σου και σε καθηλώνει στη μέση της διαδρομής. Οι περισσότεροι στο σημείο αυτό πιστεύουν πως φοβάσαι να δείξεις αυτά που νιώθεις, επειδή φοβάσαι την έκθεση, πως νοιάζεσαι για το τι θα σκεφτεί ή όχι ο άλλος για εσένα. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δεν είναι το μήνυμα που φοβάσαι ούτε τη δική σου αντίδραση τρέμεις. Εξάλλου, για να φτάσεις σε αυτό το σημείο της διεκδίκησης, σημαίνει πως κι αυτό που θέλεις το γνωρίζεις, αλλά κι ότι είσαι σίγουρος για τα αισθήματά σου.

Πόσο, βέβαια, σίγουρος, μπορεί να νιώθει κανείς, για όσα θα λάβει ως απάντηση; Διότι αυτό είναι που φοβόμαστε όλοι, την απάντηση κι όσα αυτή θα φέρει. Σωρεία αντιδράσεων θετικών ή αρνητικών, με τα δεύτερα να κυριαρχούν στις σκέψεις μας. Στο υποθετικό, λοιπόν, αυτό σενάριο, στο οποίο εσύ εκδηλώνεσαι, ξεπερνάς προσωπικά εμπόδια κι αναστολές και κάνεις την κίνησή σου, υπάρχει η πιθανότητα η απάντηση που θα πάρεις να μη σχηματίζει καν πρόταση.

Να δοθεί, με λίγα λόγια, η απάντηση με λέξεις απλές, καθημερινές, που θα ηχήσουν στα αυτιά σου σαν από άλλη διάλεκτο και θα σε πονέσουν περισσότερο από μια αναλυτική παρουσίαση των ελαττωμάτων σου. Πόση απογοήτευση θα μπορέσεις να αντέξεις, όταν μετά από άπειρες συσκέψεις με τον εαυτό σου κι άλλα τόσα προσχέδια για την εξέλιξη της ιστορίας, η απάντηση που θα λάβεις, το μήνυμα που εσύ θα πρέπει να αποκωδικοποιήσεις δε θα σηκώνει καμία δική σου αντίδραση;

Μια μονολεκτική απάντηση ή η σιωπή, σε κολλάνε στον τοίχο και δε σου αφήνουν περιθώρια αντίδρασης. Τι άλλο να πεις, πώς να κάνεις διάλογο, τη στιγμή που ο συνομιλητής σου σού έκλεισε στα μούτρα όποια πόρτα ή παράθυρο έβρισκες ανοιχτό μέχρι σήμερα.

Ένα πράγμα είναι που φοβόμαστε όλοι, τις μικρές ασήμαντες λέξεις που ισοδυναμούν με σιωπή, γιατί σ’ αυτό δε χωρά αντίρρηση. Δεν υπήρξαν επιχειρήματα για να τα καταρρίψεις ούτε θυμός για να αντιδράσεις. Υπήρξε μόνο απάθεια κι αδιαφορία κι αυτή πονάει περισσότερο, καθώς βρίσκει πιο εύκολα το στόχο της, την καρδιά σου.

ΥΓ. Εκείνος που δε θα αφιερώσει ούτε λεπτό παραπάνω απ’ το χρόνο του για να σου δώσει μια απάντηση, δεν αξίζει να μάθει ποτέ για τα αισθήματά σου, όχι μόνο γιατί δε θα τα εκτιμήσει ή δε θα τους δώσει την προσοχή και τη θέση που τους ταιριάζει, αλλά γιατί πιο πολύ χάνει ευγένειας και σεβασμού.