«Ο στρατός σε προετοιμάζει για την κοινωνία, σε κάνει άντρα και σε ωριμάζει». Η πιο γνωστή ατάκα που κυκλοφορεί για τη χακί εγκυμοσύνη. Και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το εννιάμηνο θα ανακαλύψεις πολλά και θα περάσει σαν νερό. Αρκεί να έχεις προσέξει πολύ ποιους έχεις αφήσει πίσω σου φεύγοντας. Όπως δεν αφήνεις στον οποιοδήποτε τα κλειδιά του σπιτιού σου όταν πας διακοπές, έτσι δεν αφήνεις ανοικτούς δίαυλους φεύγοντας για τη θητεία σου με λάθος άτομα.
Αυτοί οι λίγοι μήνες αρκούν και με το παραπάνω να δοκιμαστούν οι αντοχές κάθε σχέσης, φιλικής ή ερωτικής. Κι ασχέτως αποτελέσματος, το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα γίνει τίποτα από τα τρία που αναφέρονται πιο πάνω στα εισαγωγικά επειδή φόρεσες παραλλαγές κι άρβυλα.
Δεν υπάρχει κοινωνία που ντύνεσαι κάθε μέρα με τα ίδια ρούχα, χέζεις όρθιος, φυλάς σκοπιά στην είσοδο της πολυκατοικίας και τρως με χριστιανική ευλάβεια όσπρια κάθε Τετάρτη. Ούτε υπάρχει κοινωνία που κοιμούνται στον ίδιο χώρο άνθρωποι με iq ιδιοφυΐας, με ανθρώπους που το να σχηματίσουν τριάδες μοιάζει σαν αλγοριθμική εξίσωση. Και δε μιλάμε για μόρφωση, αλλά για στοιχειώδη οξυδέρκεια, που τελικά δεν είναι και τόσο δεδομένη όσο νόμιζες όταν βρισκόσουν στο comfort zone ανθρώπων που εσύ επέλεγες για περίγυρό σου.
Δε θα γίνεις άντρας μαθαίνοντας να στρώνεις το κρεβατάκι σου ούτε μαζεύοντας μερικές πευκοβελόνες από τα πρανή ούτε ρίχνοντας καμιά εκατοστή βολές κι αυτές στο γάμο του καραγκιόζη με όπλα που περισσότερο θυμίζουν γκλίτσα παρά τυφέκια. Και φυσικά δε σε κάνει άντρα η άγκα-μπούγκα διάλεκτος των φαντάρων που θα κολλήσεις μέσα στα στρατόπεδα και θα μιλάς σαν πορδόμαγκας με εγκεφαλικό. Άντρας έχεις γίνει πολύ πριν φορέσεις στολή κι αν δεν έχει συμβεί ως τότε, δε θα συμβεί ούτε μετά.
Δε θα ωριμάσεις υπακούοντας τυφλά στις οδηγίες του κάθε τσοπαναρέου μπαστουνόβλαχου που με πολιτικά ρουσφέτια περασμένων δεκαετιών, από αρβυλοφύλακας χώθηκε στο στράτευμα χωρίς την παραμικρή παιδεία, για να παριστάνει στα 40 του το Μέγα Αλέξανδρο σε ψαρωμένα αγοράκια με τα μισά του χρόνια. Δε θα ωριμάσεις φυλώντας σκοπιά, είτε κροταλίζοντας από το κρύο είτε σουρώνοντας από τον ιδρώτα, σε κάποιο φυλάκιο που περισσότερο κινδυνεύεις από τα μολυσμένα κουνούπια, παρά από τον «εχθρό».
Και μη γελιέσαι, αν εσύ δε θες μία το στρατό, ο στρατός δε σε θέλει δέκα. Το ίδιο κράτος που σε υποχρεώνει να πας να υπηρετήσεις, υποχρεώνει και το στρατό να σε δεχθεί και να σε κρατήσει. Όλοι μπαίνοντας, προσβλέπουν σε κάτι. Κάποιοι απλά και μόνο ένα καθαρό απολυτήριο, κάποιοι ένα αστέρι στον ώμο και κάποιοι άλλοι μια πουλάδα στο στήθος. Και για να τα πάρεις, ανάλογα με το τι από τα παραπάνω θες να έχεις φεύγοντας, θα κοπιάσεις κι ανάλογα. Πλέον εκπαιδεύονται και πονάνε μόνο όσοι θέλουν και μπορούν και τα καταφέρνουν αυτοί που αντέχουν. Οι υπόλοιποι όσο δεν ενοχλούν κανένα, από τη στιγμή που δε ζουν εις βάρος των άλλων, δεν τους ενοχλεί και κανείς.
Από αυτούς που σε αποχαιρετούσαν πριν μπεις, δεν θα έρθει ούτε το 1/10 στα επισκεπτήρια να σε δει κι είναι ζήτημα αν οι μισοί σε πάρουν έστω ένα τηλέφωνο να δουν τι κάνεις. Εάν δεν αντέχεις την ιδέα ότι μπορεί να αντιμετωπίσεις την απιστία όσο θα είσαι μέσα, μην αφήσεις καμία να σε περιμένει. Αν δεν αντέχεις την ιδέα του «μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται», πάρε αναβολή.
Δεν είναι μόνο αγάπη κι ηθική οι παράμετροι. Όταν ο παραλογισμός του στρατού περάσει τελικά και στο δικό σου μυαλό, όταν θα βλέπεις τη ζωή σου στάσιμη και ‘σένα να σκουριάζεις βλέποντας τους «έξω» να προχωρούν, θα γίνεις εσύ ο ίδιος η θηλιά στο λαιμό της και θα την πνίξεις. Όταν κάποια μίζερα και δυστυχισμένα κωλοφάνταρα θα σου κάνουν την καθημερινότητα πατίνι, θα πληρώνει τη νύφη όποιος σε πάρει στο τηλέφωνο, θέλοντας απλά να σε ακούσει. Αν αυτό το «να σε ακούσει» το μετατρέψεις σε αγγαρεία, είναι θέμα χρόνου να πάψεις να ακούς αυτή τη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
Θα έρθουν τσαλακωμένες νύχτες που θα νιώσεις ευάλωτος χωρίς κανένα λόγο. Κουρασμένος σε σημείο να βλέπεις δροσουλίτες από τη νύστα, περιμένοντας να έρθει η σειρά σου για μια άδεια που θα δεις την οικογένειά σου, αλλά κι ανθρώπους που σε βλέπουν πια σαν κάτι μακρινό και πριν προλάβεις να ξανά έρθεις κοντά τους, έχεις ξαναβρεθεί να φυλάς τον ίδιο φράχτη.
Θα ακούσεις ότι «στο στρατό είναι όλοι ίσοι», ένας μύθος που θα έχει καταρριφθεί πριν κοιμηθείς για πρώτη φορά σε στρατόπεδο. Θα σου συνδέσουν τη θρησκεία με το στρατό, λες κι η Παναγία ας πούμε θα χαρεί αν σκοτώσεις ένα Τούρκο. Θα βλέπεις μια πολιτεία να δαπανά δισεκατομμύρια σε άρματα, αλλά να κόβει το επίδομα του μόνιμου στελέχους κι εσένα να σου δίνει μισό λίτρο καθαριστικό πιάτων για να πλύνετε πενήντα άτομα δίσκους και αγγεία εστίασης, για μια εβδομάδα. Κι όλη αυτή την παράνοια, θα την κουβαλάς σε κάθε άδεια σπίτι σου.
Όποιος πει ότι τα βρήκε όλα εύκολα, είναι ή ψεύτης η «βύσμα». Ο στρατός θα σου δώσει τα μέσα και τις ελλείψεις ταυτόχρονα, για να καταλάβεις ποιος είσαι όταν είσαι μόνος σου. Πόσο εύκολα λυγίζεις, πόσο εύκολα εγκαταλείπεις και πόσο πονάς όταν σε εγκαταλείπουν.
Θα χάσεις φίλους αλλά θα αποκτήσεις νέους. Θα γονατίσεις, αλλά θα ξανασταθείς. Δε θα ωριμάσεις, αλλά θα ανακαλύψεις πόσο ώριμος είσαι πραγματικά, θα οριοθετήσεις για πρώτη φορά πόση υστερία μπορεί να διαχειριστεί σιωπηλά ο εγκέφαλός σου. Άλλοι βγαίνουν καλύτεροι, άλλοι χειρότεροι. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι κανείς δε βγαίνει ο ίδιος με αυτόν που μπήκε.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
