Σφηνάκια, ρούφηγμα κοιλιάς, σύντομη προσευχή να μη μυρίζει ακόμα το χθεσινό τζατζίκι και βουρ στη δεσποινίδα που έχω «κλειδώσει» όλη νύχτα όπως ο Έλληνας χειριστής f-16 τον αντίστοιχο Τούρκο πάνω απ’ το Αιγαίο. Στην υγεία μας, χλάπα τις κάτω το σφηνάκι, σύντομη σύσταση, συνοπτικό και χαμογελαστό άκυρο και πίσω στην παρέα για το δούλεμα που έπεται.
Αν είσαι άντρας κι αν δεν περιμένεις να γνωρίσεις αυτή που σου άρεσε απ’ τις φωτογραφίες που θα δημοσιεύσει το μαγαζί που την είδες μετά από κάνα τριήμερο, αλλά θες να το κάνεις old school, γνωρίζεις ακριβώς αυτό που διάβασες παραπάνω. Το έχεις πάθει και το έχεις ξαναπάθει κι αν δεν είσαι κάνας ψυχάκιας, ποτέ δεν το πήρες προσωπικά, ποτέ δεν κράτησες κακία και ποτέ δεν το μετάνιωσες.
Αν είσαι γυναίκα, έχεις επίσης ζήσει το σενάριο απ’ την άλλη πλευρά. Σε έχουν πλησιάσει, έχουν προσπαθήσει να σε γνωρίσουν και γιατί όχι, να σε φλερτάρουν. Ειδικά αν είσαι από εκείνες που υποστηρίζουν ότι μια γνωριμία δεν πρέπει να γίνεται από άψυχα προφίλ, αλλά από κοντά και κοιτώντας τον άλλο στα μάτια, ακόμα κι όσους απέρριψες, τουλάχιστον τους αναγνώρισες το ότι βρήκαν τα παντελόνια κι ήρθαν να σου εκτεθούν.
Δε θα μπει κανένας άντρας στη διαδικασία να απορήσει γιατί έφαγε άκυρο. Όχι γιατί δεν τον απασχολεί, αλλά γιατί δε θα το καταλάβει. Έχουμε μάθει ότι το μυαλό μιας γυναίκας είναι μακράν πολυπλοκότερο απ’ το δικό μας και δεν έχει καμία ουσία να προσπαθήσουμε να το ακολουθήσουμε. Βέβαια ο ίδιος είναι κι ο λόγος που εξαρχής μπαίνουμε και στη διαδικασία να κάνουμε, γιατί αυτό το «ποτέ δεν ξέρεις» περισσότερες πιθανότητες έχει να βγήκε για το γυναικείο τρόπο σκέψης παρά για το τζόκερ.
Αυτό που θα τον απασχολήσει όμως, είναι ο τρόπος που θα απορριφθεί. Είτε είναι ο φρεσκοχωρισμένος Μπραντ που ψάχνει να ξαναερωτευτεί είτε ο Μήτσος που είναι σαν να έχει βαρέσει πλαγιομετωπικά με αμαξοστοιχία, αξίζει μόνο και μόνο για το θάρρος του και τη χειρονομία του μια ευγενική ήττα.
Βασικά για να προλάβω, δε μιλάμε για το σουρωμένο πέφτουλα που έρχεται κι απλώνει τα ξερά του γύρω απ’ τη μέση σου πριν καν συστηθείτε, ούτε για τον πορνόγερο που νομίζει ότι θα πηδήξει την «κόρη» του επειδή θα την κεράσει δέκα ποτά. Η γνωριμία δεν είναι πέσιμο, είναι κάτι σαν add to friends της δεκαετίας του ’90. Μην το φοβάστε, δε δαγκώνει. Βασικά αυτό έχει καταντήσει να σας φοβάται.
Το ‘χουμε ματώσει με τους άντρες που δεν ξέρουν να μιλήσουν, που δε φλερτάρουν, που έχουν κάνει τη διεκδίκηση, υπόθεση γυναικεία, που είναι μπουχέσες κι όλα τα συναφή. «Οι άντρες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο». Από το 1979 που το ‘γραψε ο Ρασούλης, το τραγούδησαν όλα τα βαριά πυροβολικά του ελληνικού λαϊκού. Από Παπάζογλου κι Αλεξίου, μέχρι Μητροπάνο και Σακελλαρίου. Απλά ωραίο τραγούδι ή τόση ταύτιση που έγινε πια τέτοιο σουξέ;
Απ’ την άλλη, άντρες να ψάχνουν μια «πραγματική» γυναίκα. Μια βεντέτα που μοιάζει σαν να είναι αιώνια κι όμως δε μετρά πάνω από τριάντα χρόνια. Το πώς δημιουργήθηκε δε θα μπορούσε να το πει κανείς με σιγουριά. Αλλά η απορία δεν παύει να υπάρχει. «Με τόσα λουλούδια μόνα τους, γιατί παραπονιούνται οι μέλισσες;» που λέει και μια φίλη μου.
Καλές μου κοπέλες, η ξινίλα δεν είναι γοητευτική. Ελάχιστοι αρέσκονται να φλερτάρουν μια γυναίκα που η έκφρασή της όταν της μιλούν είναι σαν να πίνει μουρουνέλαιο αντί για βότκα κι αυτοί είναι που μας χαλάνε και την πιάτσα. Όλως τυχαίως, είναι κι οι ίδιοι που εκ των υστέρων θα μιξοκλαίγονται ψάχνοντας τις «πραγματικές γυναίκες» που λέγαμε παραπάνω.
Ειδικά τώρα πια, που ο θαυμασμός και το κομπλιμέντο μπορεί να γίνει πίσω απ’ την ασφάλεια ενός ιδιωτικού chat, είναι ακόμα περισσότερο άξιο σεβασμού το να το δέχεσαι από κοντά. Κανένα στέμμα δε θα πέσει από το κεφάλι κανενός και καμίας με ένα «ευχαριστώ».
Και δεν μπορούμε να μιλάμε για άντρες που δεν ξέρουν να φλερτάρουν γιατί υπό αυτή την έννοια, όσοι είναι οι άντρες που δεν ξέρουν να φλερτάρουν, άλλες τόσες είναι κι οι γυναίκες που δεν ξέρουν να συμπεριφερθούν σωστά σε αυτούς που ξέρουν να φλερτάρουν, επειδή τυχαίνει να μην είναι του γούστου τους.
Ούτε οι άντρες χάθηκαν ούτε οι γυναίκες. Δεν τους πάτησε κανένα τρένο και δε σαλπάρανε για κανένα λιμάνι ξένο. Όλοι εδώ είμαστε και την παλεύουμε. Προσπαθούμε να βιώσουμε τη συντροφικότητα και τον έρωτα σε μια εποχή που μέσα από ένα ηλεκτρονικό μπλιμπλίκι μας πιέζει να αποξενωθούμε και να ζούμε μόνοι μέσα σε τέσσερα ντουβάρια.
Πείτε μας λοιπόν ένα «ευχαριστώ», χαμογελάστε μας, καληνυχτίστε μας και στείλτε μας πίσω στην παρέα μας να φάμε το δούλεμά μας να γουστάρουμε. Με την ξινίλα απλά εκκολάπτετε κι άλλους φοβητσιάρηδες. Ξέρετε, από αυτούς που κράζετε ότι όλο κοιτάνε, αλλά για κουβέντα ούτε λόγος.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
