Εμείς οι κωλοχαρακτήρες

Το κρυφτούλι είναι χαριτωμένο και διασκεδαστικό μόνο όταν είσαι παιδί. Όταν είσαι ενήλικας είναι αστείο, πόσο μάλλον όταν μερικές φορές δεν το παίζεις μόνο με κάποιον άλλο, αλλά ενίοτε και με τον εαυτό σου. Πες το δειλία, πες το στρουθοκαμηλισμό, μη μου ρίχνεις όμως την ευθύνη.  Ο κόσμος έτσι κι αλλιώς κρίνει μόνο από όσα βλέπει το μάτι κι όσα ακούσει το αφτί του, αναλώνεται στο φαίνεσθαι. Δε θα βρεθώ απολογούμενος σε κανέναν που τα «ενδότερα» θα μείνουν μυστικό επτασφράγιστο, γιατί πολύ απλά κανέναν δεν ενδιαφέρουν μέχρι να είναι πολύ αργά.

Πλανάται το ρητό ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, και κάθε φορά έψαχνα να διαχωρίσω τελικά τον επιτιθέμενο από τον αμυνόμενο. Κάποιοι άνθρωποι βλέπεις θυμίζουμε κακοποιημένα σκυλιά, που επιβιώσαμε μεν γλείφοντας μόνοι μας τις πληγές μας, αλλά δεν επουλώσαμε τα τραύματα που οι ίδιες πληγές άφησαν μέσα μας, που είναι και τα πιο σοβαρά. Γίναμε επιθετικοί, καχύποπτοι, μάθαμε να βγάζουμε τα δόντια μας προκαταβολικά κι οι άλλοι να μιλούν για «ένστικτα» και «κωλοχαρακτήρες».

Έμαθα να κρύβω τα συναισθήματά μου, να εμποδίζω οποιονδήποτε να δει μέσα μου. Και το έκανα τόσο καλά που κάπου στην πορεία τα έκρυψα κι από εμένα τον ίδιο. Έπεισα τον εαυτό μου ότι το να γυρίζεις σε ένα άδειο σπίτι είναι καλύτερο από το να σε περιμένει ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά, συνήθισα να πλατσουρίζω στα ρηχά και ξέχασα να κολυμπώ. Το φλερτ έγινε ταυτόσημο με μια αυτοκτονική ερωτοτροπία, ενώ τα σφιχταγκαλιασμένα ζευγάρια στα πάρκα θυμίζουν ψυχρή σύντηξη δυο καθολικών στοιχείων πανομοιότυπης μάζας. Όχι δεν είναι κυνισμός, είναι κάτι μακράν πιο αξιοθρήνητο. Είναι ένας κόσμος που χτίστηκε με γνώμονα την αγάπη, και σαν από κάποιο σεισμό, γκρεμίστηκε αφήνοντας σκόρπια ανθρώπινα ερείπια.

Τελικά όχι, η καλύτερη άμυνα δεν είναι η επίθεση. Είναι το να μη βρίσκεσαι καν εκεί όταν έρθει το χτύπημα να σε βρει. Μέχρι όμως να το μάθεις, έχεις ήδη δεχτεί τόσα πολλά, που έχεις συντριβεί. Κι αυτό για το οποίο θα αμύνεσαι έκτοτε, με όποιο τρόπο κι αν επιλέξεις να το κάνεις, θα είναι τα χαλάσματα από αυτό που κάποτε ήταν ο εαυτός σου.

Στη ζωή ήρθαμε για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να βιώσουμε τη συντροφικότητα και τον έρωτα. Όποιος δε θέλει να τα ζήσει είναι είτε άγιος, είτε ηλίθιος, είτε τρελός. Και αποκλείοντας το πρώτο, βρίσκομαι πολλά βράδια να αναρωτιέμαι τι από τα άλλα δυο είμαι. Στην καλύτερη περίπτωση ένα, στη χειρότερη και τα δυο. Και ποτέ η σκέψη δεν ολοκληρώνεται. Είπαμε, η καλύτερη άμυνα είναι να μην είσαι εκεί, να μη σκέφτεσαι. Γιατί κάθε σκέψη γίνεται εκείνο το αρχέγονο ξόρκι που ξυπνά τα φαντάσματα, στοιχειά που έρχονται και σκλαβώσουν την ψυχή σου, που μαστιγώνουν τη σάρκα σου.

Είναι τόσο μάταιο να προσπαθείς να αποσαφηνίσεις κάτι ιδεατό όπως ο έρωτας. Ο Πυθαγόρας ανακάλυψε ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας είναι ταυτόσημο με το άθροισμα των τετραγώνων των δυο άλλων πλευρών ενός ορθογώνιου τριγώνου, κι έμεινε στην ιστορία. Σκέψου τι θα γινόταν αν κάποιος ανακάλυπτε γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο.

Έπεισα τον ίδιο μου τον εαυτό ότι δε θέλει να ερωτευτεί, να γαληνέψει. Φόρεσα ένα προσωπείο το οποίο πρέπει να σπάσεις για να καταφέρεις να κλέψεις δυο ματιές πίσω από τις ρωγμές του. Σκηνοθέτησα τη ζωή μου με μια κάλπικη αυτονομία, μια αυτάρκεια που περιορίζεται μόνο στις δικές μου δυνατότητες. Σε ένα κόσμο που θεωρεί την καλοσύνη αδυναμία, δίνω όλο και λιγότερο έδαφος για επιθέσεις στον κάθε επίδοξο εξουσιαστή.

Μη γελιέσαι, δεν αυταπατώμαι. Στις στιγμές του στοχασμού μου, η ηθική πυξίδα ακόμα δείχνει το σωστό βορρά. Βαθιά μέσα μου, σιωπηλά, ελπίζω πως θα διασταυρωθώ με εκείνο τον άνθρωπο που θα γίνει το φως, που θα σαρώσει κάθε σκοτεινή πτυχή μου και θα με ξεγυμνώσει από το ψέμα στο οποίο ζω. Εκείνος ο άνθρωπος που θα κρατήσει το χέρι μου και θα πάρει φωτιά ό,τι έχω επίτηδες παγώσει. Μέχρι τότε, απόλαυσε τη βιτρίνα από μακριά. Δε δίστασα να σκοτώσω τη δική μου μετριότητα με το βαμβάκι, λες να κωλώσω στη δική σου;