Κάποιοι το διαβάζουν στον καναπέ τους με κρασάκι ή καφέ, κάποιοι άλλοι στο κρεβάτι τους πριν κοιμηθούν και ναι, είναι και κάποιοι που το διαβάζουν κάπου λίγο πιο ιδιαίτερα μετά το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Είναι και κάποιοι που δεν το διαβάζουν καθόλου, μιας και δεν τους εκφράζει.
Υπάρχεις κι εσύ όμως, που το διαβάζεις κατ’ εξακολούθηση ενώ επίσημα δηλώνεις πως σου προκαλεί εμετό. Σαν τον κλασικό Ελληνάρα που ουρλιάζει για την αηδία που του προκαλεί το πολιτικό σύστημα κι όταν βρεθεί στο παραβάν, σταυρώνει τα ίδια ψηφοδέλτια.
Εσύ λοιπόν αγαπητέ, είσαι που θα καμαρώσεις σαν γύφτικο σκεπάρνι αν βρεθεί ο άνθρωπος που θα σου πει όλα όσα γράφονται εδώ μέσα. Θα πάθεις την καρακαταπλακάρα σου που θα ανακαλύψεις –ίσως για πρώτη φορά– ότι όλα αυτά που διαβάζεις εδώ, μπορεί να τα προκαλέσει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του.
Κι αν δεν το ξέρεις ότι οι άνθρωποι κάποιες φορές γίνονται έρμαια των συναισθημάτων τους, τότε μάλλον δεν είσαι άνθρωπος. Ή είσαι, αλλά ταυτόχρονα είσαι κι ο τυπικός και πασίγνωστος κουραδόμαγκας που παριστάνει τον αναίσθητο, προσπαθώντας να ερεθίσει κάποιον απ’ την ομήγυρη να αποδεχθεί την «πρόκληση» να τα βάλει με την τετράγωνη λογική του.
Υπερβολές; Κάποιες φορές ναι. Αλλά το ξέρεις. Ακόμα και η υπερβολή είναι μια αλήθεια που έχασε την ψυχραιμία της. Ή τουλάχιστον έτσι τη δικαιολογούν όσοι έχουν μέσα στις φλέβες τους αίμα κι όχι σαλέπι. Άσε που κανείς και ποτέ δεν κολακεύτηκε με την πεζότητα.
Φυσικά κι η κρίση είναι ελεύθερη κι εργαλείο για να γινόμαστε όλοι καλύτεροι. Συντάκτες αλλά κι άνθρωποι. Αλλά μάταια προσπαθείς να πείσεις οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου σου του εαυτού, ότι δεν έχεις νιώσει ποτέ ερωτευμένος, ή προδομένος, ή οργισμένος.
Ξέρεις φίλε, δυστυχισμένος είναι όποιος δεν παραδέχεται τι νιώθει και τι είναι. Κι ο καλύτερος τρόπος να παραδεχθείς, είναι να το καταστήσεις γραπτώς. Κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τα γραπτά συνδυασμό λέξεων δίχως ραχοκοκαλιά, αλλά ευτυχώς οι περισσότεροι έχουν ξανανιώσει αυτό το ντελίριο σκέψεων που γίνεται ένας ασταμάτητος χείμαρρος γραφής.
Άλλοι καβαλούν το αυτοκίνητο και βγαίνουν στους δρόμους, άλλοι πλακώνονται στα πεζοδρόμια, άλλοι πίνουν, κι άλλοι γράφουν. Το βιωματικό κείμενο δεν είναι λέξεις χωρίς ραχοκοκαλιά, είναι τραγούδι χωρίς μουσική. Γιατί ο σκοπός είναι τη μουσική να τη βάλεις εσύ που το διαβάζεις, με τη φαντασία και τη σκέψη του ανθρώπου με τον οποίο το ταυτίζεις.
Σε ένα άρθρο εδώ μέσα θα διαβάσεις ότι αν σε ερωτευτεί κάποιος που γράφει, μένεις αθάνατος. Δεν είναι εύκολο να κάνει κανείς τα συναισθήματά του κείμενο. Εύκολα είναι τα λόγια, που είναι αέρας και μετά εξαφανίζονται. Ένας αιγύπτιος ψαράς κάποτε, βλέποντάς με σε ένα λιμένα στον οποίο είχα ξημερωθεί πενθώντας ένα χωρισμό με ένα γράμμα στο χέρι, μου είχε πει μια παροιμία που λένε στην πατρίδα του: «Χαρτί μιλήσει, καρδιά ραγίσει». Το κείμενο είναι εκείνη η λεπτή κλωστούλα που προσπαθεί να ενώσει το όνειρο με την πραγματική ζωή, την αλήθεια με τη φαντασία, το δεδομένο με το αίνιγμα.
Όλοι είμαστε οι εμμονές μας, φίλε, όλοι συνοδοιπόροι σε μια διαδρομή μεταξύ ζωής κι ονείρων. Μόνο που τα δικά μου όνειρα δεν τα αφήνω να σουλατσάρουν στο κεφάλι μου. Στα βάζω στο χαρτί και γίνομαι εκείνο το ανοικτό βιβλίο που λες ότι ψάχνεις, ότι εκτιμάς στους ανθρώπους. Είμαι η παραπομπή που βάζεις όταν δειλιάζεις, δε γουστάρεις, δε βρίσκεις τα κατάλληλα λόγια ή δεν μπορείς να πεις αυτά που νιώθεις.
Και μη γελιόμαστε, όλους μας η λίγη ή πολλή ματαιοδοξία μας έφερε εδώ. Κι εμένα που γράφω, κι εσένα που γνωμοδοτείς. Αν δεν ψάχνεσαι να μάθεις το αν οι απόψεις σου ταυτίζονται με τις απόψεις των άλλων ή κάποιων άλλων, τις γράφεις στο ημερολόγιό σου, κι όχι σε σελίδα με ενάμιση εκατομμύριο επισκέψεις. Για την ακρίβεια, ούτε καν στη σελίδα σου στο facebook με τους 300 σου φίλους.
Κι εγώ δεν τρέφω εκτίμηση για το ελληνικό ποδόσφαιρο και γι’ αυτό όποτε βλέπω αθλητική εκπομπή, αλλάζω κανάλι. Το συναίσθημα όμως δεν είναι ποδόσφαιρο, μανάρι, το συναίσθημα είναι έμφυτο, το έχουμε όλοι ανεξαιρέτως κι ο μόνος διαχωρισμός μας είναι ότι εμείς εδώ ό,τι νιώθουμε πρώτον το ζούμε, δεύτερον το παραδεχόμαστε, και τρίτον το γράφουμε. Ένα συμβόλαιο με μάρτυρες όλους όσους θα το διαβάσουν. Welcome to pillowland.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
