Θυμάσαι τότε που παίζαμε κρυφτό στις πλατείες; Που αν έχεις γεννηθεί την τελευταία εικοσαετία σιγά μην έχεις παίξει κρυφτό, αλλά τέλος πάντων. Ο ένας «φύλαγε» που λες κι όλοι οι άλλοι κρύβονταν. Αυτός που έμενε κρυμμένος και δεν κατάφερνε ο φύλακας να τον βρει, κέρδιζε.
Κι ακόμα κι αν είσαι από εκείνα τα παιδιά που δεν πρόλαβες την εποχή που έπαιζες κρυφτό ως παιδί, σίγουρα έχεις προλάβει να παίξεις κρυφτό ως ενήλικος. Το ίδιο κρυφτό, μόνο που ο «φύλακας» δεν είναι ένας, αλλά πολλοί. Φίλοι, «φίλοι», γνωστοί, άγνωστοι (σε σένα τουλάχιστον). Θες να το πεις ζήλια; Θες να το πεις κακία; Θες να το πεις γλωσσοφαγιά; Στην τελική το ίδιο είναι το αποτέλεσμα. Θα το συναντήσεις, όχι μόνο στα ερωτικά, αλλά και στις φιλίες και στην επαγγελματική σου πορεία.
Αυτός που είπε «τη χαρά και τα λεφτά πρέπει να τα μοιράζεσαι», πραγματικά δε θα μάθει κανείς πόσα ναρκωτικά έπαιρνε. Και φυσικά δε θα μάθει και κανείς πόσες από τις χαρές και τα λεφτά του μοιράστηκε. Πάντα θα βρεθεί κάποιος αξιοθρήνητος και μισαλλόδοξος που είτε έμμεσα είτε άμεσα, δε θα χάσει την ευκαιρία να σε βάλλει που κατάφερες κάτι που αυτός δεν πρόλαβε ακόμα ή και δε θα προλάβει ποτέ να καταφέρει.
«Χρειάζονται δυο χρόνια για να μάθεις να μιλάς κι εξήντα για να μάθεις να σιωπάς». Ελάχιστη εμπειρία και επίσης ελάχιστος εγωισμός είναι αρκετά για να καταλάβεις αυτή τη φράση του Χέμινγουεϊ πολύ πριν φτάσεις τα εξήντα. Όσο νωρίτερα καταλάβεις πόσο μεγάλη είναι αυτή η κουβέντα, τόσο συντομότερα θα λήξουν εκείνα τα αδιευκρίνιστα ναυάγια της ζωής σου που ποτέ δεν κατάλαβες.
Η ζωή είναι σαν ένα μυθιστόρημα που γράφεται μόνο του, μια διαδρομή δαιδαλώδης με σταυροδρόμια που δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου να επιλέξεις αν τελικά θα στρίψεις δεξιά ή αριστερά. Πολλοί εκ των υστέρων ξέρουμε να δώσουμε τις καλύτερες συμβουλές, σαν κάτι καφενειακούς τύπους που αναλύουν πολιτικά και αθλητικά, αφού έχουν γίνει, με την πολυτέλεια του χρόνου και χωρίς την παραμικρή επίπτωση των συνεπειών των αποφάσεων που θα λάμβαναν στη ζωή τους.
Θα μου πεις: «Και τι να κάνουμε ρε φίλε, να κλειδωθούμε σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα και να φυλάμε κάθε χαρά μας σαν θησαυρό μη μας τον πάρουν οι πειρατές;» Φίλε άνθρωπε, μια φράση που αποδίδεται στον Πάτον, χωρίς να ξέρουμε αν όντως την είπε, αναφέρει πως «Αν τα χάσεις όλα αλλά κερδίσεις τον πόλεμο, τότε είσαι ήρωας. Αν τα χάσεις όλα αλλά χάσεις και τον πόλεμο, είσαι απλώς ένας ακόμη βλάκας». Αυτό το συσχετισμό τον βρίσκεις εν τέλει σε κάθε επαγγελματική, προσωπική και κοινωνική διάσταση, ανακαλύπτοντας τελικά ότι η επιτυχία πάντα έχει κόστος. Κι αν το κόστος που πρέπει να πληρώσεις για να είσαι ευτυχισμένος είναι να μην το βγάλεις περιοδικό, ναι, να το πληρώσεις.
Ζήσ’ το άπληστα όσο μπορείς, σαν μανιακός καπνιστής που εξίσου άπληστα αναπνέει το τσιγάρο του, χωρίς να σταματά για να κουβεντιάσει αφήνοντάς το να καίει μάταια, χωρίς να το μοιράζεται, μέχρι την τελευταία τζούρα του.
Σκέψου τη σχέση δυο ανθρώπων σαν μια επιτυχημένη χημική μείξη δυο μονάχα ουσιών, ένα απόσταγμα ευτυχίας, που όμως αν εκτεθεί στον αέρα μπορεί να εξατμιστεί σε δευτερόλεπτα. Μια χημική ουσία που είναι ήδη αυτό ακριβώς που έψαχνες και με το να προσθέσεις άλλο ένα συστατικό έστω, κινδυνεύεις να την καταστρέψεις. Και μετά το ένα εκ των δυο υλικών, θα έχει χαθεί για πάντα κι αν δε χαθεί, θα αλλοιωθεί για πάντα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους τους πολιτισμούς, η σιωπή ως προσόν υμνείται σε περισσότερες παροιμίες κι από την ανδρεία ή την καλοσύνη. Όσοι λιγότεροι το γνωρίζουν, τόσο περισσότερο θα κρατήσει.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
