Το καλοκαίρι κοντοζυγώνει κι εσύ ή έχεις αρχίσει ήδη δίαιτα ή έχεις αρχίσει να νιώθεις τύψεις σε κάθε μπουκιά που χλαπακιάζεις. Αν περιμένεις να ξεκινήσεις μετά το Πάσχα, φέξε μου και γλίστρησα. Σούζυ τρως. Και ψεύδεσαι, και τρως. Κι όταν έρθει η ώρα να φορέσεις μαγιό, θα κλαις κιόλας.
«Τα πάχη μου τα κάλλη μου η μία», «οι άντρες με κοιλίτσα είναι σαν καραμελίτσα» ο άλλος και πάμε να χρυσώσουμε το χάπι για το άτιμο το γαρδουμπάκι και την τραγανή πετσούλα στα οποία δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε την Κυριακή του Πάσχα κι ένα μήνα μετά, το κοντομάνικο περισσότερο θύμιζε εφαρμογή στολής δύτη πάνω μας παρά μπλούζα.
Όχι ρε, ποιος θα προσέξει το αλεξίπτωτο που ορθώνεται κάτω από το στήθος μου με τέτοια χαμογελάρα που έχω; Άσε που θα κάνω και φαντασμαγορική είσοδο αφού θα μπαίνει η κοιλιά μου και μετά από κάνα τρίλεπτο θα μπαίνω κι εγώ. Σημασία έχει ο χαρακτήρας κι η ψυχή, τα υπόλοιπα είναι θεαθήναι κι ανούσια.
Οι ανωτέρω είναι λίγες μόνο από τις μαλακίες που έχουμε σκαρφιστεί για να κρύψουμε την κόμπλα για τα παραπανίσια κιλά μας. Το τέλειο σώμα δε μας κάνει τέλειους ανθρώπους, σίγουρα όμως μας κάνει όμορφους. Εμφανισιακά τουλάχιστον κι όποιος δηλώνει ότι δε θα ήθελε την ομορφιά, είναι ή ψεύτης ή ψεύτης.
Αν η ομορφιά δεν ήταν κάτι ποθητό διαχρονικά, η Αφροδίτη δε θα διοριζόταν ποτέ στον Όλυμπο ούτε σαν ωρομίσθια κι ο Απόλλωνας θα ήταν ένας μπιροκοιλιάς. Τόσα γλυπτά έχουμε από την αρχαιότητα και σε όλα σχεδόν απολαμβάνουμε τέλειες αναλογίες κι αρμονία. Έχεις δει κανένα κούρο στα μουσεία με κρεμάμενα πατσόκοιλα; Χώρια που θα ήταν πολύ ανθεκτικότερες ως κολώνες οι καρυάτιδες αν ήταν χοντροκώλες.
Τώρα το τι εννοεί ο καθένας από εμάς «τέλειο σώμα» είναι όντως κάτι υποκειμενικό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βλέποντας το σωσίβιό μου που θα μπορούσε να κρατήσει τον Τιτανικό στην επιφάνεια για καμιά βδομάδα μετά τη σύγκρουση με το παγόβουνο, σίγουρα δεν είναι το δικό μου. Όπως σίγουρα δεν είναι και του φαρμακωτού χοντροτούμπανου που θυμίζει ντιβανοκασέλα με άκρα. Και φυσικά ούτε της γεροντομπεμπέκας που έχει πλακωθεί στις πλαστικές και τις επεμβάσεις και πλέον έχει γίνει σαν χελωνονιντζάκι με μαλλιά.
Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, αγαπητοί. Μάνι-μάνι ένα καλό σώμα μας ανυψώνει την ψυχολογία, δίνει ευεξία κι αυτοπεποίθηση. Ναι, μπορεί ο χαρακτήρας κι η προσωπικότητα να βαρύνουν περισσότερο, αλλά το κριτήριο γνωριμίας, αν δε γίνει τυχαία μέσω κάποιου τρίτου, ήταν και θα είναι πάντα η εμφάνιση.
Κι ας κάθεσαι στην παραλία όσες ώρες θες να κράζεις τους κλαρινογαμπρούς με το γυαλισμένο κοιλιακό που θυμίζει τρίφτη για την παρμεζάνα κι εκείνες τις «ανορεξικές» που κρυφοκοιτάζει σαν χάχας ο πατέρας σου μέσα από την εφημερίδα μην τον πάρει χαμπάρι η κυρά του και του ρίξει ποντικοφάρμακο στο φρικασέ.
Τα «δε με ενδιαφέρει να έχω καλό σώμα» και τα λοιπά υπεράνω είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Είτε για παθολογικά αίτια, είτε κληρονομικά, είτε λόγω βαρεμάρας, είτε επειδή απλά τρώμε το καταπέτασμα χωρίς έλεος κι ενοχές, κάποιοι από εμάς δε θα αποκτήσουμε ποτέ ωραίο σώμα. Αλλά μην αυταπατόμαστε ότι δεν το θέλουμε κιόλας και το κυριότερο μην προσπαθούμε να πείσουμε γι’ αυτό και τους άλλους, γιατί απλά γινόμαστε αστείοι. Άντε συγχύστηκα, πάω να φάω μια σεφταλιά τώρα.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
