Η ζωή μας είναι γεμάτη από άγραφους κανόνες. Κάποιοι από αυτούς είναι τόσο παλαιοί που έχουν παγιωθεί σχεδόν σαν να ήταν νόμοι. Ένας από αυτούς είναι ότι τα ετερώνυμα έλκονται και ότι ταιριαστοί δεν είναι δυο άνθρωποι-φωτοτυπίες, αλλά εκείνοι που αλληλοσυμπληρώνονται. Έτσι, σε μια ιδανική σχέση, ο καθένας παίζει ατομικά το ρόλο του, με τρόπο που εξυπηρετεί και τους δυο. Ο ένας που ξέρει να μαγειρεύει, μαγειρεύει και για τους δυο, ενώ ο άλλος που έχει δίπλωμα και όχημα, βοηθά στις διαδρομές και τον άλλο. Όλο αυτό θυμίζει κάτι μεταξύ «πλούτου των εθνών» του Άνταμ Σμιθ και «μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα» της γιαγιάς μου. Αλλά δουλεύει.
Τι γίνεται όμως με το χαρακτήρα; Είναι τόσο απλά τα πράγματα τότε; Όταν οι αντιδράσεις του ενός θυμίζουν video clip των Prodigy, και ο άλλος διακατέχεται από ηρεμία επιπέδου κώματος, μιλάμε για ένα ταιριαστό ζευγάρι ή για μια συμβατική σχέση; Και το κυριότερο, ο ήρεμος της υπόθεσης είναι όντως ήρεμος ή απλά είναι υπομονετικός;
Ειδικά όταν τα πολλά ντουζένια φύγουν, οι κρίσεις και οι καβγάδες θα είναι μέρος της ζωής μιας σχέσης. Κι ακόμα κι όταν δε θα υπάρχουν εντάσεις, θα υπάρχουν καταστάσεις που το ζευγάρι θα καλείται να αντιμετωπίσει. Όταν ο ένας εκ των δύο είναι σε μια μόνιμη κατάσταση νάρκης, ενώ ο άλλος είναι το ακριβώς αντίστροφο, θα δημιουργούνται προβλήματα ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό για το νευρικό της σχέσης από το ζεν και νηφάλιο ύφος του άλλου, που και μόνο στην όψη του, του έρχεται να του στρίψει το λαρύγγι λες και είναι βετέξ. Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό για τον ήρεμο και πράο άνθρωπο, από το φωνακλά σύντροφο που ωρύεται και αγχώνεται με το παραμικρό. Κι αν δεν επιθυμεί να του στρίψει αντίστοιχα και αυτός το λαρύγγι, σίγουρα κάθε φορά που στέκει σιωπηλά και υπομένει τους μονολόγους του σπαστικού συντρόφου του, κάνει εικόνα να του πέφτει το φωτιστικό στο κεφάλι ή να γκρεμίζεται η βιβλιοθήκη πάνω του.
Ο εγωισμός μέσα σε μια σχέση αναδεικνύει το δικτατορίσκο που μπορεί να κρύβεται μέσα μας ή αντίστοιχα το σκλάβο. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ του εγωισμού και των ορίων αξιοπρέπειας που δεν επιτρέπουν την ταπείνωση και δυστυχώς αυτή η γραμμή πολλάκις δεν είναι ευδιάκριτη σε όλους. Και όσοι ευερέθιστοι ευαγγελίζονται ότι με τα νεύρα τους περιφρουρούν την αξιοπρέπειά τους, απλά πιπιλάνε μια καραμέλα–άλλοθι για την έλλειψη σεβασμού και αυτοελέγχου τους. Όσο πιο ευέξαπτος, τόσο πιο πεισματάρης. Όσο πιο ήρεμος, τόσο πιο δεκτικός. Στατιστικά όμως, ο πιο ήρεμος, είναι και αυτός που θα δώσει και το πιο συντριπτικό χτύπημα, όταν οι αντοχές και τα όριά του υπερκεραστούν.
Ο νευρικός της υπόθεσης μπορεί να είναι σε μια μόνιμη κατάσταση αμόκ, όμως είναι ένα μπαλόνι με μια μικρή διαρροή αέρα, που ξεφουσκώνει σιγά-σιγά. Ο υπομονετικός αντίθετα, φουσκώνει. Και όταν έρθει η στιγμή, θα σκάσει, αφήνοντας όλη την εγκλωβισμένη ενέργεια να ρημάξει ό,τι βρεθεί μπροστά της. Ο νευρικός είναι αυτός που παίρνει πρώτος την πρωτοβουλία να γίνει κάτι, είναι το αντανακλαστικό της σχέσης, η ασπίδα της. Ο πράος όμως είναι αυτός που σκέφτεται πάντα με καθαρό μυαλό και κάνει λιγότερα -αν όχι καθόλου- λάθη. Ακόμα κι εδώ ο κανόνας των ελκυόμενων ετερωνύμων επιβεβαιώνεται, τηρουμένων των ορίων.
Το ξεκίνημα μιας σχέσης στηρίζεται σε χημεία, στοιχειώδη επικοινωνία και λοιπά. Η διατήρηση μιας σχέσης από την ισορροπία. Και φυσικά ισορροπία δε θα βρει καμία σχέση ούτε με πόλεμο, αλλά ούτε και με μόνιμη αναισθησία. Είτε τα επίπεδα τεστοστερόνης του βρίσκονται στη στρατόσφαιρα, είτε στο υπέδαφος, το στοίχημα είναι να είναι αληθινός και όχι υποκριτής. Και μην αναρωτηθείς ποιος από τους δύο είναι ο πιο δυνατός. Αν το κάνεις σωστά, η δύναμη και των δυο πρέπει να είναι σ’ έναν κοινό λογαριασμό, που μαζί με την αγάπη που τους ενώνει θα είναι και η παρακαταθήκη τους.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
