Στην καλύτερη περίπτωση καρουζέλ. Στη χειρότερη ροντέο. Έτσι και οι σκέψεις μας. Έτσι και το ατέρμονο mindfuck στο οποίο έχουμε επιδοθεί από τη στιγμή που γνωριστήκαμε. Ασταμάτητη και ενεργοβόρα περιστροφή γύρω από αυτό που λέμε «εμείς οι δυο». Γρίφοι ντυμένοι σαν σιωπές, προσποιητή αδιαφορία, ένα παιχνίδι που λατρεύουμε και οι δύο. Εγώ ίσως λίγο παραπάνω, μιας και τίποτα δε συγκρίνεται με την ευχαρίστηση που παίρνω όταν σε βλέπω να νομίζεις ότι το κερδίζεις. Όταν νομίζεις ότι δαμάζεις το μυαλό μου κι έστω και για ελάχιστες στιγμές με βλέπεις σαν κάτι δεδομένο. Σαν τρόπαιο που μπήκε σε ένα ράφι και η μόνη μάχη που θα ξαναδώσει θα είναι αυτή με τη σκόνη και τη φθορά.
Λατρεύω να παριστάνω ότι σου κρατώ μούτρα και να πασχίζεις να με κερδίσεις πίσω βήμα-βήμα, χωρίς να ξέρεις ότι ποτέ δε σου κάκιωσα πραγματικά. Λατρεύω να ξέρω αυτό που θες να μου πεις ενώ αντιλαμβάνομαι ότι αναζητάς τον τρόπο. Όπως επίσης και το να αυταπατάσαι ότι θα καταφέρεις να μου το κρύψεις. Να σε βλέπω να περπατάς στη λεπτή εκείνη κλωστούλα μεταξύ ψέματος και «μισής αλήθειας» και να βρίσκεις μια αστεία δικαιολογία για κάθε σου στραβοπάτημα. Να σε φαντάζομαι να κάνεις εκατό πρόβες πριν επιχειρήσεις να το αποκαλύψεις και όταν με κοιτάς στα μάτια να ξεχνάς τα πάντα.
Λατρεύω να σου δίνω δίκιο ακόμα κι όταν δεν έχεις, για να βλέπω το πώς θα το διαχειρίζεσαι. Αν θα αναγνωρίζεις τον τόπο που έδωσα στην οργή ή αν θα γίνεσαι ο καταπατητής που καρπώνεται τη χρησικτησία του. Κάπου διάβαζα ότι και μόνο η έννοια της ανταμοιβής ενεργοποιεί τη ντοπαμίνη, έναν από τους νευροδιαβιβαστές που ευθύνονται για τη διέγερση του εγκεφάλου. Ανορθόδοξο; Σίγουρα υπάρχουν ευκολότεροι τρόποι να διεγείρουμε τους εγκέφαλούς μας, αλλά αν ήθελες τα εύκολα δε θα είχες μπει ποτέ σε αυτό το παιχνίδι. Όχι μαζί μου τουλάχιστον.
Και μην μπερδευτείς, κανείς δεν παίζει για να κερδίσει. Γιατί αν κερδίσει ο ένας, σημαίνει ότι ο άλλος έχασε. Εδώ παίζουμε απλά και μόνο για να παίξουμε, να αλληλοεπιβεβαιωθούμε και φυσικά γιατί όλο αυτό είναι με διαφορά το καλύτερο προκαταρκτικό. Έπαθλο σε αυτό το παιχνίδι είναι η ίδια η συμμετοχή κι όχι το dick measurement. Πρώτον για να «γυμνάζουμε» τις τεστοστερόνες μας και δεύτερον για να σου υπενθυμίζει ότι το μυαλό μου δεν είναι ο αντίπαλος της καρδιάς μου αλλά ο πορτιέρης της. Κι αν όσο βρίσκεσαι εκεί μέσα τολμήσεις να δημιουργήσεις φασαρία, θα φύγεις κλοτσηδόν.
Αν δεν παίξω με το μυαλό σου θα πρέπει απλά να κάτσω να περιμένω το πότε θα με βαρεθείς. Η εμφάνιση δεν είναι αρκετή από μόνη της για να γνωριστούν δύο άνθρωποι. Η χημεία είναι αρκετή μόνο για να μετατραπεί το φλερτ σε σχέση. Αυτό που μπορεί να τους κρατήσει μαζί τελικά είναι το μυαλό. Είναι το μόνο που ο χρόνος αντί να το φθείρει στο πέρασμά του, το διευρύνει, το εμπλουτίζει.
Λατρεύω να σε βλέπω να αφήνεις χώρο στο κάθε επίδοξο φλερτ να κάνει την κίνησή να σε πλησιάσει, να με κοιτάς με το αυτάρεσκο και αφ’ υψηλού υφάκι ελπίζοντας να έχω ζηλέψει, αλλά μέσα μας να ξέρουμε και οι δυο ότι στο τέλος αυτής της βραδιάς τα ρούχα μας θα είναι πεταμένα στο ίδιο πάτωμα δίπλα-δίπλα. Να παριστάνεις ότι την επιβεβαίωσή σου τη βρίσκεις κι αλλού, αλλά να ξέρω από πρώτο χέρι ότι μέσα στο κεφαλάκι σου θες τη δική μου και μόνο.
Έλα, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια! Κανείς δε θέλει θύματα στη ζωή του, κανείς δεν εκτιμά κάποιον που ζητιανεύει. Γι’ αυτό και προτιμώ χίλιες φορές την απόπειρά σου να με παίξεις. Κάποιοι αντιλαμβάνονται τη διεκδίκηση σαν έργο που διαδραματίζεται το 16ο αιώνα. Με υποκλίσεις, άλογα, μονομαχίες κι ευγένεια. Ευτυχώς δεν είμαστε από δαύτους. Για μας διεκδίκηση είναι ένα φωτάκι σαν εκείνα τα παλιά λαμπάκια στα ποδήλατα με το δυναμό. Όσο κάνεις πετάλι ανάβει. Αν σταματήσει το πετάλι, σβήνει. Είναι μια κάβλα που δε στηρίζεται στην εμφάνιση και πολλές φορές δε στηρίζεται καν στο σεξ. Είναι παιχνίδι μυαλού και μια αδιάκοπη διαδικασία κατά την οποία η προσωπικότητα του ενός εγκλωβίζει και καθηλώνει το ενδιαφέρον του άλλου. Και λατρεύω να το παίζω μαζί σου. Απλά μην αυταπατάσαι ότι θα το κερδίσεις.
Επιμέλεια κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
