Μακριά από ανθρώπους με απωθημένα

Η σκύλα, που καταστρέφει ένα καλό παιδί, τον οποίο μετατρέπει σε μαλάκα κι ο οποίος κατόπιν βρίσκει και καταστρέφει ένα καλό κορίτσι, μετατρέποντάς το σε σκύλα, και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή κι ο κύκλος συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο σε σημείο να έχει καταντήσει ατέρμονος.

«Σιγά την είδηση», θα μου πεις. Από ταινίες μέχρι μιμίδια, το ανωτέρω αποτελεί μόδα αξεπέραστη. Όπου κι όποτε ο κόσμος διασφάλισε ότι δε θα πολεμάει για το φαΐ του ή τα εδάφη του, στράφηκε ελλείψει εχθρού να καταστρέψει τον συνάνθρωπό του, είτε αυτός είναι ο συνάδελφος στη δουλειά, είτε ο γνωστός που δεν πολυχώνεψε ποτέ, είτε ακόμα κι ο άνθρωπος που έχει επιλέξει στο πλευρό του. Το θέμα, όμως, είναι μέχρι πότε θα συνεχιστεί και πόσο θα εξαπλωθεί αυτή η μάστιγα.

Είναι όντως κακοί αυτοί οι άνθρωποι ή τους έκαναν στην πορεία οι άλλοι; Κι η αλήθεια είναι ότι χεστήκαμε. Αυτό είναι δουλειά των ψυχολόγων κι όχι δική μας. Για εμάς είναι απλά ο ξενιστής, το παράσιτο που προσβάλλει την ανθρώπινη ψυχή και κάνει όσους αγαπάμε ανθρωποφάγους. Είναι άνθρωποι φυλακισμένοι στον πληγωμένο εγωισμό τους, ζώντας μια ζωή που ενώ ξέρουν ότι δεν έχει ”rewind” δε σταματούν να κοιτάνε πίσω, αδύναμοι να καθορίσουν το παρόν τους. Είναι φίλοι μας που βλέπουμε να πληγώνουν τη σχέση τους, είναι σχέσεις που ξέσπασαν πάνω μας για λάθη στα οποία ποτέ δε φταίξαμε, είναι ακόμα κι ίδιοι οι γονείς, με παράπλευρα θύματα τα παιδιά τους.

Μακριά από ανθρώπους με απωθημένα. Μακριά από ανθρώπους που θα σε ποδοπατήσουν, γιατί κλείνοντας τα μάτια δε θα βλέπουν εσένα, αλλά αυτόν που τους κατάντησε στα χάλια στα οποία έχουν εξελιχθεί. Όχι γιατί θα σε πληγώσουν και θα πονέσεις, γιατί αυτό είναι το λιγότερο. Ο πόνος θα ξεπεραστεί κι η πληγή θα επουλωθεί, αλλά αν είσαι ευάλωτος, το μικρόβιο θα μείνει μέσα σου και θα συνεχίσει να σε τρώει εσωτερικά, καταστρέφοντας στην πορεία ό,τι καλό περάσει από μπροστά σου.

Έχεις δει ταινίες με ζόμπι; Ένας άνθρωπος δαγκώνεται από ζόμπι, πεθαίνει για λίγα λεπτά, και καπάκι αναγεννιέται σαν ζωντανός-νεκρός, ψάχνοντας λεία καθαρούς κι υγιείς οργανισμούς για να δαγκώσει κάνοντάς τους σαν αυτόν. Στα σήριαλ και τις ταινίες, που σε μια ζωή ψεύτικη τα ζόμπι είναι αληθινά, συνήθως το τέλος είναι καλό. Στην πραγματική ζωή, όμως, που τα ζόμπι είναι αλληγορικά, δεν υπάρχει Brad Pitt να βρει τη θεραπεία.

Πώς θα τους καταλάβεις απ’ την αρχή; Είναι όντως δύσκολο, γιατί σε αντίθεση με τα έργα, εδώ δεν έχουν ούτε γκρι επιδερμίδα ούτε περπατάνε με τα χέρια εμπρός κουτσαίνοντας και βογκώντας. Αν όμως αφήσεις λίγο το χρόνο να κυλήσει, θα αρχίσεις να βλέπεις όσα δεν μπορούν να κρύψουν, όσο κι αν προσπαθήσουν.

Θα δεις ότι δεν υπολογίζουν τίποτε άλλο εκτός απ’ τον εαυτό τους, χωρίς να δείχνουν την παραμικρή αναγνώριση για όσα δίνεις. Κι αν τη δώσουν, με την πρώτη ευκαιρία θα την πάρουν πίσω. Θα διαπιστώσεις ότι ενώ θέλουν –όπως δηλώνουν– να είναι σε σχέση, παρά ταύτα οι σχέσεις τους έχουν μικρότερη διάρκεια κι απ’ τη μπαταρία ενός laptop -και φυσικά πάντα φταίνε οι άλλοι κι όχι οι ίδιοι, περιτυλίγοντας έτσι σε σχεδόν σχέση την ξεπέτα που είναι το μόνο στο οποίο μπορούν να ανταποκριθούν εκ του ασφαλούς.

Θα δηλώνουν κατενθουσιασμένοι που είναι μαζί σου, αλλά σε κάθε καβγά (που θα είναι αρκετά συχνοί, γιατί η μόνιμη ανασφάλεια είναι παρεπόμενο των απωθημένων) θα σου δείχνουν έμμεσα ότι σου κάνουν χάρη που είναι μαζί σου κι ανέχονται αυτά που κάνεις -εσύ σε εκείνο το σημείο θα αναρωτιέσαι τι έκανες, γιατί ποτέ δε θα είναι ξεκάθαρο.

Θα είναι χειριστικοί και θα θέλουν να ελέγχουν εσένα κι ό,τι άλλο περιστρέφεται γύρω σου, φοβούμενοι όχι εσένα τελικά, αλλά το φάντασμα που έχει αφήσει μέσα τους το ζόμπι ή τα ζόμπι που τους δάγκωσαν στο παρελθόν. Θα σε απειλούν σε κάθε πτυχή της πορείας σας ότι θα φύγουν, θα θυματοποιούν τον εαυτό τους (μόνο στα λόγια φυσικά), για να σε πιάσουν στο φιλότιμο κι αν δε σε πιάσουν, θα σε απειλούν με χωρισμό ή θα σε εγκαταλείπουν ψάχνοντας το επόμενο θύμα. Απολαμβάνουν να επιβεβαιώνονται από παντού κι όσο καταδικάζουν όποιον επιβεβαιώνει εσένα, τόσο λατρεύουν την προσοχή και την αναγνώριση στο δικό τους πρόσωπο.

Επίσης θα διαπιστώσεις ότι δεν αγαπούν όχι μόνο τον άνθρωπό τους, αλλά ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι ευχαριστημένοι με το σώμα τους, με την εμφάνιση ή με τη δουλειά τους, δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Ακόμα κι αυτά τα θεωρούν υπεύθυνα για τη φόλα που έφαγαν απ’ το απωθημένο τους.

Μισούν εκείνους που τους πλήγωσαν και τους έφτασαν να μην μπορούν να ζήσουν τον έρωτα παρά μόνο για λίγες ημέρες, αλλά μέσα τους θα έδιναν τα πάντα για να είχαν μια ακόμα ευκαιρία μαζί τους, μόνο και μόνο για να πάρουν το αίμα τους πίσω, με την αφελή εντύπωση ότι έτσι θα επουλώνονταν οι πληγές τους και με την ακόμα πιο αφελή εντύπωση ότι οι άλλοι γύρω τους δεν το έχουν καταλάβει.

Κι εδώ είναι το χειρότερο: Αν όντως παρουσιαζόταν μια δεύτερη ευκαιρία με το απωθημένο, –αν όχι σίγουρο– είναι πολύ πιθανό ότι θα ξαναδοκίμαζαν. Τι είπα; Ότι εδώ ήταν το χειρότερο; Όχι, τώρα είναι το χειρότερο. Αν θα το ξαναδοκίμαζαν, δε θα το έκαναν χωρίζοντάς σε ταυτόχρονα, μέχρι να σιγουρευτούν ότι μπορούν αυτή τη φορά να το ζήσουν. Γιατί μπορεί μέσα τους να το θέλουν, αλλά εκεί δίπλα στη θέληση είναι κι η αμφιβολία ότι θα την ξαναπατήσουν, οπότε δε θα άφηναν το σιγουράκι πριν να είναι πεπεισμένοι ότι το κάστρο έπεσε. Αν η στιγμή αυτή σε βρει στη θέση του «θύματος» να ζεις ακόμη τον έρωτα, τότε οι συνθήκες είναι οι πλέον κατάλληλες, αγαπάκι μου, για να μετατραπείς κι εσύ σε ζόμπι.

Όσο γι’ αυτούς, είναι βέβαιο όσο ότι θα ανατείλει ο ήλιος αύριο πως δεν είναι ερωτευμένοι με κανέναν. Ούτε με σένα φυσικά ούτε καν με το απωθημένο, καθώς συγχέουν τον έρωτα με την εμμονή. Νομίζουν ότι αγαπούν, αλλά δεν αγαπούν, γιατί πολύ απλά δεν τους αγάπησαν όσο θα έπρεπε ή όσο θα ήθελαν και δεν έμαθαν τι είναι η αγάπη.

Νομίζουν ότι θέλουν σχέση, αλλά δε χρειάζονται σχέση. Χρειάζονται λύτρωση. Λύτρωση απ’ τα δεσμά τους, λύτρωση απ’ τους φόβους τους, λύτρωση απ’ τον πόνο τους. Κι εσύ θα είσαι μια ασπιρίνη σε έναν άνθρωπο που τον έχουν ρημάξει συναισθηματικά, δίνοντας μια μάχη άνιση κι άδικη, κυρίως για τον εαυτό σου που δε φταίει σε τίποτα.

Τι να κάνεις; Τίποτα. Και να ήθελες να κάνεις, δεν μπορείς. Δε θα σε αφήσουν, δε θέλουν. Κι όσο νομίζεις ότι η καλοσύνη κι η ακεραιότητα είναι αυτά που χρειάζονται, τόσο θα ισοπεδώνεσαι, σαν ένα υγιές ανοσοποιητικό που με τον καιρό χάνει τη δύναμή του και γίνεται όλο και πιο ευπρόσβλητο σε μικρόβια και πόνο.  Είτε μικροί είτε μεγάλοι, είτε άντρες είτε γυναίκες, τη λύση πρέπει να τη δίνουν μόνοι τους, να τα βρίσκουν μεταξύ τους, και να σκοτώνονται ο ένας με τον άλλο μέχρι να εκλείψουν και να ησυχάσουμε όλοι οι υπόλοιποι.

Το απωθημένο δεν είναι αρχαία θεότητα και δεν εξευμενίζεται με ανθρωποθυσίες.  Κράτα την ψυχή σου καθαρή και δυνατή για κάποιον δεν έχει ξεχάσει να αγαπά, όσες πληγές κι αν έχει αφήσει το παρελθόν του. Κάπου εδώ ανάμεσά μας είναι.

Και ψάχνει να σε βρει γιατί θέλει άνθρωπο κι όχι μπαστούνι.