Σπάνια συναντάς άνθρωπο χωρίς κόμπλεξ και θεωρείς τύχη αυτούς που γνωρίζεις να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Σκέψου τα σαν ζημιές σε ένα μεταχειρισμένο αμάξι που σκέφτεσαι να αποκτήσεις. Κάποιες αδιάφορες, χωρίς καν οφθαλμοφανές πρόβλημα και κάποιες άλλες τόσο σοβαρές που σε πείθουν να μην το σκεφτείς καν. Έτσι κι οι άνθρωποι. Κάποιων τα συμπλέγματα είναι σχεδόν χαριτωμένα, όπως για παράδειγμα το κόμπλεξ κάποιων ότι έχουν χοντρά δάχτυλα, κάποιων άλλων πάλι είναι καταστροφικά κι η έπαρσή τους για να τα αποκρύψουν ανυπόφορη.
Αναπτύσσουν ένα μηχανισμό άμυνας κατά τον οποίο τείνουν να απαξιώνουν τους άλλους γύρω τους. Έτσι θεωρούν πως δε θα γίνει αντιληπτή η δική τους μειονεξία. Θα τους ακούσεις και με άλλους χαρακτηρισμούς, όπως υπέρ-εγωιστές, δύστροπους κι άλλα διάφορα στρογγυλεμένα, αλλά είναι γνωστοί σε όλους ως αμιγώς κομπλεξικοί.
Ανθρωπάκια μανιακά με την επιρροή που θέλουν να ασκούν στους πάντες και με το μέτρημα. Μέτρημα φίλων, likes, χρημάτων, ακόμα και συναισθημάτων. Σημαιοφόροι της δηθενιάς, της αλαζονείας και του εγωισμού. Έχουν γνώμη για τα πάντα, ακόμα κι αν κατά καιρούς αυτοαναιρούνται. Δεν μπορούν, όμως, να συγκρατηθούν στην ανάγκη τους να πεταχτούν σαν την πορδή, όχι για να συμβάλλουν σε ένα παραγωγικό διάλογο, αλλά απλά για να υπενθυμίσουν την παρουσία τους.
Δε ζητούν συγγνώμη και δεν παραδέχονται τα λάθη τους, από φόβο μην πέσει το φανταστικό τους στέμμα. Απλά όταν τα αντιλαμβάνονται, κρύβονται σαν τα φίδια κάτω από μια πέτρα μέχρι να περάσει η μπόρα και μετά επανεμφανίζονται με ύφος μελιστάλακτο, αποσιωπώντας οτιδήποτε δεν τους συμφέρει. Δηλώνουν πως χαίρονται για την αλλότρια επιτυχία και χαρά, αλλά αν τους κοιτάξεις κατάματα τραβούν το βλέμμα τους για να μην δεις τη μισαλλοδοξία και τη ζήλια τους.
Και το χειρότερο όλων; Υπάρχουν άτομα που είτε ερωτεύονται είτε προσκολλώνται σε τέτοια καμένα χαρτιά, είτε από γινάτι είτε από αγνή συνείδηση που προστάζει ότι όλοι αξίζουν μια ευκαιρία.
Είναι εκείνοι οι «φίλοι» που βγαίνεις για καφέ και δε σου δίνουν την παραμικρή σημασία, γιατί είναι απασχολημένοι να μετρούν πόσα likes πήρε το check-in τους εκεί που κάθεστε. Αλλά αν κάνεις το μοιραίο λάθος να πας να στείλεις ένα μήνυμα στη σχέση σου, θα σου βάλει τις φωνές για το πόσο έχεις πέσει με τα μούτρα στο δεσμό σου και δεν μπορείτε ούτε ένα καφέ να πιείτε σαν φίλοι. Σχέσεις και φιλίες τους στηριγμένες στην ανοχή, την κατανόηση και τις περίσσιες ευκαιρίες που οι άλλοι τους έδιναν. Μεθυσμένοι από την φανταστική υπέρ-επάρκεια τους, υποβιβάζουν και τα προβλήματα των άλλων. Είναι στην πλειονότητά τους άνθρωποι αχάριστοι και στην προδοσία άριστοι.
Οι σχέσεις τους είναι παιχνίδι κυριαρχίας κι όχι αμοιβαιότητας. Έχουν διαστροφή με τη χειραγώγηση του ανθρώπου τους, στον οποίο θέλουν να ρυθμίζουν ακόμα και τον αέρα που αναπνέει και τον οποίο δε θα αγαπήσουν ποτέ πραγματικά, καθιστώντας τη σχέση ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας. Είτε έχεις την ατυχία να τον έχεις φίλο, είτε έχεις την κατάρα να έχεις αποπειραθεί να κάνεις σχέση μαζί του, θα σε βομβαρδίζει με δογματικές υποδείξεις, χουντική αδιαλλαξία, απαξίωση όποτε δε συμφωνείς με τις απόψεις του και πρήξιμο χειρότερο από αυτό των πωλητών συμβολαίων κινητής τηλεφωνίας, μέχρι να περάσει το δικό του.
Θα παίρνει τέρψη από την καλή σου διάθεση να κάνεις τον εαυτό σου σαμπρέλα για να έρθεις στα μέτρα του και ποτέ δε θα τα καταφέρνεις. Και μέχρι να καταλάβεις το ανεπανόρθωτο της εγκεφαλικής του βλάβης, θα θυμίζεις τον Σκρατ με το βελανίδι από το Ice Age, στην προσπάθειά σου να τον κρατήσεις κοντά σου.
Όλοι μέσα μας κουβαλάμε πληγές. Άλλες βαθιές μέχρι το μεδούλι κι άλλες απλές γρατζουνιές. Κι οι άνθρωποι που θα επιλέξουμε στο πλευρό μας θα είναι αυτοί που θα μας βοηθήσουν να τις γιατρέψουμε. Μείνε μακριά από ανθρώπους που θα ξύνουν τις πληγές σου για να μην ασχολείται κανείς με τις δικές τους.
Τριάντα χρόνια ακούω την πιπίλα «ζούμε σε δύσκολες εποχές» και φαντάζομαι κάποιον που βρισκόταν στην ηλικία μου τη δεκαετία του ’40, να με κοιτά με ύφος «bitch please» και να με μουτζώνει και με τις πατούσες.
Φταίνε οι δύσκολες εποχές που υπάρχουν άνθρωποι που θα έπρεπε να χαίρονται τις συντάξεις τους και αντ’ αυτού μοιράζουν φυλλάδια και χαρτομάντιλα σε φανάρια. Φταίνε οι δύσκολες εποχές που κάποιοι κοιμούνται σε παγκάκια και τρέμουν στην ιδέα ότι σε δυο μήνες μπορεί να χιονίζει. Για την τριτοδεύτερη κουραδογκόμενα, όμως, που χέστηκε για το πόσοι θα κροταλίζουν από το κρύο κάτω από γέφυρες, αρκεί να χιονίσει για να ανεβάσουμε καμιά selfie από το Bansko, δε φταίνε οι δύσκολες εποχές.
Ούτε για το χλιμίτζουρα που τσακώνεται με τον πατέρα του γιατί δεν του κάνει δώρο το διθέσιο που θέλει, για να κρύψει τα συμπλέγματά του στη μόστρα και το υφάκι του γαμιά της ενορίας. Για κάποιους φταίνε οι καλές εποχές, που κάποιοι πείστηκαν ότι ο άξονας της γης διέρχεται από το παχύ τους έντερο στην πορεία του από τον ένα πόλο στον άλλο. Οι καλές εκείνες εποχές που μάθαμε το «όλα ή τίποτα» και ψάχνοντας να τα βρούμε «όλα», γίναμε εμείς οι ίδιοι το «τίποτα».
Η ευτυχία μας δεν ορίζεται μόνο από εμάς τους ίδιους, αλλά κι από όσους έχουμε δίπλα μας. Γύρω μας μπορεί να είναι όλοι, αλλά δίπλα μας μόνο όσοι πρέπει. Κι αυτοί που πρέπει, είναι αυτοί που κάνουν εμάς τους ίδιους καλύτερους ανθρώπους. Όχι οι παρτάκηδες, όχι οι αλαζόνες, όχι οι κομπλεξικοί που θα μας κολλήσουν τη νοσηρή εγωπάθειά τους και τη δίχως λόγο μιζέρια τους. Αλλά αυτοί που θα μας θυμίζουν κάθε λεπτό ότι είμαστε κομμάτια ενός τεράστιου παζλ, που απλά πρέπει να βρούμε τη θέση μας και να «κουμπώσουμε» κι ας μην είμαστε το διπλανό τους κομμάτι. Αρκεί να είμαστε ευτυχισμένοι. Οι υπόλοιποι αλάργα.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
