Δε με αφορά αν έφυγες ή έφυγε, αν έφταιγες ή έφταιγε, δε με αφορά ούτε αν υποφέρει. Με αφορά ότι πονάς εσύ, γι’ αυτό και είμαι εδώ, όπως ήμουν πάντα. Δεν είμαι ψυχίατρος για να σε προσεγγίσω επιστημονικά, αλλά κι εσύ δεν είσαι ψυχασθενής. Οι πραγματικοί φίλοι λέγεται ότι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ε ακόμα και να σου έσκαγε κροτίδα στην παλάμη και να σου έκοβε τέσσερα δάχτυλα, θα ήμουν αυτό το ένα που θα σου έμενε.
Αν ψάχνεις για εγχειρίδιο τύπου «ξεπεράστε χωρίς κόπο», μετά λύπης σε ενημερώνω ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει φτυάρισμα αντάξιο ομαδικού τάφου, πρησμένα μάτια, καψουροτράγουδα, ξίδια, σκίσιμο των πόστερ που αγαπούσε και βάψιμο της κουρτίνας στο χρώμα που μισούσε. Αν η κατάθλιψη σε βαράει και σε λιγούρες, κανόνισε να συνέρθεις πριν γίνω τόφαλος.
Άνθρωποι περαστικοί μπαινοβγαίνουν στις ζωές μας, άλλοι καλοί, αλλά όχι τόσο καλοί ώστε να μείνουν και άλλοι τόσο ξεφτιλισμένοι που λερωθήκαμε και μόνο που τους αγγίξαμε. Και πάντα καταλήγουμε σε ένα καναπέ ή ένα παγκάκι με μπίρες, ουίσκι ή όποιο άλλο δηλητήριο, να τους ξορκίζουμε από μέσα μας.
Δε θα σου στερήσω τον ώμο που θες για να ακουμπήσεις όταν το χρειάζεσαι. Θα είμαι το ταβάνι που μιλάς και δε σου απαντά τίποτα όποτε το έχεις ανάγκη, αλλά θα σου κοπανάω τα λάθη σου σαν να τρως σφαλιάρα με τηλεφωνικό κατάλογο όταν πρέπει. Θα σε τραβάω με το ζόρι να βγούμε να ξεχάσουμε έστω για λίγο αυτό τον ψυχαναγκασμό, αλλά θα τσακωνόμαστε σαν τις καλντεριμιτζούδες στα πεζοδρόμια αν καταλάβω ότι με πας σε στέκια στα οποία θα έχουμε πιθανές «συναντήσεις».
Κι αν κάπου συμβεί μια τέτοια συνάντηση, θα σε κρατήσω από το μπράτσο για να μην πας να δώσεις μια αναξιοπρεπή επιβεβαίωση, αλλά δε θα σταθώ και εμπόδιο αν επιμείνεις να το κάνεις. Στην τελική, το τιμόνι της ζωής σου το κρατάς εσύ, εγώ είμαι απλά επιβάτης και σου διαβάζω το χάρτη. Το αν θα ακολουθήσεις τις οδηγίες, ή θα κάνουμε road trip στο Αζερμπαϊτζάν, είναι στο δικό σου χέρι.
Θα σου κρύβω το κινητό, αφενός για να μην κάνεις καμιά μαλακία σαν τον αλκοολικό που τη βγάζει δυο μήνες με τσάι, και ένα βράδυ του τη βαράει και πίνει μέχρι και το ασετόν και αφετέρου για να πάψεις να το κοιτάς, ελπίζοντας πως θα χτυπήσει και δε θα είναι προσφορά «1500 sms προς όλους». Θα είμαι κοντά σου σε όλο το ηλίθιο τελετουργικό δράσης-αντίδρασης που θα τηρείτε απαράβατα μέχρι να αρχίσετε να το ξεπερνάτε, αλλά δε θα σε αφήσω να μαγαρίζεσαι, μέσα στην απόγνωση και τη σούρα σε ευτελή καυλαντίσματα με την ελπίδα να ξεχάσεις πιο γρήγορα.
Δε θα σου ψάλλω το τροπάρι της «τετράγωνης πραγματικότητας». Το ίδιο νερό που βράζει το αβγό και το σκληραίνει, βράζει και την πατάτα και τη μαλακώνει. Έτσι και οι άνθρωποι, άλλοι όταν τσουρουφλιστούν, σκληραίνουν και άλλοι μαλακώνουν και γίνονται ευάλωτοι στην παραμικρή πίεση. Δε θα δαιμονοποιήσουμε ονόματα και ιστορίες. Ο παππούς μου εξιστορούσε ότι ενώ τα μακαρόνια ήταν το αγαπημένο του φαγητό, στον πόλεμο ελλείψει άλλων τροφίμων, δεν έτρωγαν τίποτε άλλο για μήνες, μέχρι που τα σιχάθηκε. Έτσι θα κάνουμε κι εμείς. Κάθε μέρα πρώην λαδορίγανη, με τυροκαυτερή (ναι ρε, χτυπητή) και κόλλυβα. Δε θέλω να ξεχάσεις, αν ξεχάσεις θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη. Να αποτινάξεις πρέπει, να ξεπεράσεις.
Θα είμαι ο σοφέρ σου, ο ψυχολόγος σου, ο μπάτλερ σου, ο δικηγόρος σου, η μάνα και ο πατέρας σου αν χρειαστεί. Εσύ θα τσαλακώνεσαι, εγώ θα σε σιδερώνω. Θα γίνω για το σωθικό σου εκείνη η σπαστική αρμένικη βίζιτα της μητέρας σου που σου κατσικώνεται για καμιά βδομάδα στο σπίτι και αλλάζει ακόμα και τη θέση του κωλόχαρτου. Αλλά μέσα σε όλη τη βαβούρα, το έχει κάνει να λάμπει από καθαριότητα, το έχει αερίσει και έχει πετάξει ό,τι σκουπίδι είχες αφήσει εκεί μέσα και βρωμοκοπούσε σήψη και μπαγιατούρα.
Σε όλο τον πόνο της παραδοχής ότι έπαιξες παιχνίδι κι έχασες, βάζοντας ενέχυρο γνήσιο έρωτα και καρδιά, ξεχνάς πόσο σημαντικό είναι το ότι βλέπεις υγιής μία ακόμη μέρα να ξημερώνει, και μιζεριάζεις για την αδικία που βιώνεις. Ζούμε σε άδικο κόσμο darling. Και απόδειξη είναι τα παιδάκια που ξεβράζονται νεκρά στις παραλίες που πριν ένα μήνα έπαιζες ρακέτες, και όχι το ερωτικό σου ναυάγιο.
Μη σε αναλώνει ούτε η νοσταλγία, ούτε ο εγωισμός, ούτε η δίψα για εκδίκηση. Αυτά είναι ένστικτα επιβολής που αφήνουν οι αδύναμοι να τους εξουσιάζουν και τελικά γίνονται έρμαιά τους. Θες να νιώσεις τέρψη πραγματικής υπεροχής, μεγαλύτερη κι από αυτή της εξουσίας; Αξιοπρέπεια.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
