Είτε είσαι φίλος, είτε σχέση, είτε περιστασιακό φλερτάκι, είτε συνάδελφος, είτε προϊστάμενος, είτε υφιστάμενος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε μπαμ. Είναι κάποιοι τυχεροί που έχουν αυτή την αυτανάφλεξη όποτε ακούν το μακρύ και το κοντό του καθενός, και εκρήγνυνται σαν χειροβομβίδα. Ξεσπούν όσο χρειαστεί, βρίζουν, φωνάζουν, κλαίνε ή σπάνε ό,τι βρεθεί μπροστά τους, και μετά από λίγο ηρεμούν και οι παλμοί επανέρχονται στα φυσιολογικά επίπεδα. Μαζί με τους παλμούς, και η διάθεση. Και για την κακή μας τύχη, όπως και για τη δική σου, δεν ανήκουμε σε αυτούς.
Είμαστε από τους άλλους, εκείνους που τα συσσωρεύουν μέσα τους, και όταν έρθει η στιγμή που τα όρια ελαστικότητας φτάσουν στο σημείο της θραύσης, οι χειροβομβίδες μοιάζουν με κουδουνίστρες για βρέφη μπροστά μας. Τα νεύρα μας μοιάζουν περισσότερο με απόστημα που όταν έρθει η ώρα σκάει σαν ηφαίστειο, και τα λόγια που θα ξεστομίσουμε θα είναι η λάβα που όχι μόνο θα κάψει ό,τι αγγίξει, αλλά ακόμα κι όταν κρυώσει, θα αφήσει πίσω της καμένη γη.
Είναι λάθος να παρεξηγείται το ότι βάζουμε στην άκρη πράγματα και προσωρινά τουλάχιστον, δεν ασχολούμαστε με αυτά. Ούτε τα ξεχνάμε, ούτε ξέφυγαν από την αντίληψή μας. Κι η απόδειξη αυτού θα έρθει τη στιγμή που θα τα θυμηθούμε όλα μαζεμένα, κι οι σελίδες από το τεφτέρι θα είναι περισσότερες κι από της Βίβλου.
Ο Γκάντι έλεγε ότι το να χάνεις την υπομονή σου είναι σαν να χάνεις την ίδια τη μάχη. Ωραίο και φιλοσοφημένο δε λέω, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι τελικά δολοφονήθηκε από εθνικιστές επειδή οι ενέργειές του έδειχναν ευαισθησία και υπομονή στο Πακιστάν που από τότε ήταν εχθρός με την Ινδία, δε θα πάρω, ευχαριστώ.
Τα κόλπα τύπου «μέτρα μέχρι το δέκα μέσα σου» κι οι λοιπές anger management συμβουλές που διαβάζουμε κατά καιρούς, ίσως να έχουν εφαρμογή στους πιο ευέξαπτους, των οποίων τα νεύρα είναι πιο γυμνασμένα κι ελαστικά. Κι όσοι μιλούν για «γαϊδουρινή υπομονή», να μην ξεχνούν ότι το γαϊδούρι μπορεί να υπομένει τα πάντα, αλλά μια φορά θα σου πατήσει κλωτσίδι, και δε θα χρειαστεί άλλη.
Το χειρότερο όλων δεν είναι η Χιροσίμα που αφήνει πίσω του ένας υπομονετικός άνθρωπος όταν ξεσπά τελικά. Το χειρότερο είναι ότι όταν αποφασίσει να μουλαρώσει, δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να επανέλθει στην προτέρα κατάσταση. Είναι εκείνος ο τύπος ανθρώπου για τον οποίο βγήκε το γνωμικό με το γυαλί που δεν ξανακολλάει. Δεν προειδοποιεί για την έκρηξή του, γιατί δεν ξέρει ούτε ο ίδιος ότι θα εκραγεί. Κι όταν το κάνει, απορεί με τον εαυτό του για το πού έκρυβε όλη αυτή την οργή τελικά μέσα του.
Οι υπομονετικοί άνθρωποι περνούν από μια εσωτερική διαδικασία, μέχρι τα συναισθήματα να τους πνίξουν και να μην μπορούν ούτε οι ίδιοι να τα συγκρατήσουν. Το λες και αυτοκαταστροφικό κάποιες φορές, και το τελικό συμπέρασμα είναι ότι εν τέλει φέρνει και το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.
Αν υποθέσουμε τελικά ότι το να είσαι υπομονετικός αποτελεί χάρισμα, το να φέρνεις έναν τέτοιο άνθρωπο στο σημείο να εκρήγνυται και να ισοπεδώνει ό,τι με κόπο έχει χτίσει, αλλά και κάθε γέφυρα που θα μπορούσε να σας ξαναφέρει κοντά τι είναι; Για σκέψου το. Και σταμάτα επιτέλους να μπερδεύεις την υπομονή με την αδυναμία. Η αδυναμία είναι φόβος, ενώ η υπομονή πίστωση. Κι η φράση «κάνω το μαλάκα», δε σημαίνει ότι είμαι κιόλας.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
