Ο έρωτας έρχεται με κάτι καράβια ακυβέρνητα

Γιατί ένα διαμάντι είναι ακριβότερο από ένα χαλίκι; Πριν αναρωτηθείς πόσο ηλίθια ερώτηση μπορεί να ανοίγει ένα κείμενο, μείνε μόνο στην απάντησή της. Το χαλίκι είναι παντού, σε αντίθεση με το διαμάντι που πάρα πολλοί άνθρωποι -σε όλη τους τη ζωή- δε θα το δουν ποτέ από κοντά, πόσο μάλλον να το αγγίξουν, ή να το κάνουν και δικό τους.

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό, και πόσο εύκολα μπορούσε να με κάνει κάποιος ευτυχισμένο. Μια βόλτα στο λούνα παρκ, λίγη παρέα με φίλους, ακόμα κι ένα παγωτό μπορούσε να μου φτιάξει τη μέρα. Όσο ομως μεγαλώνεις, αυτό το τεράστιο τσουβάλι με τα διάφορα πράγματα και ανθρώπους που θα μπορούσαν να σε κάνουν ευτυχισμένο, συρρικνώνεται. Κι απ’ όλα όσα θεωρούσες «διαμάντια», κάποια αρχίζουν να μοιάζουν με χαλίκια, άχρηστες πέτρες που τσάμπα ταλαιπωρούσες τη μέση σου να τις κουβαλάς στην πλάτη. Όταν φτάνεις να καταλάβεις πια πόσες πέτρες κουβάλαγες τσάμπα και πόσα διαμάντια πέταξες νομίζοντάς τα για χαλίκια, είναι συνήθως αργά. «Η πείρα είναι μια τσατσάρα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός» έλεγε ένας θείος μου γελώντας και δείχνοντας ταυτόχρονα την καράφλα του.

Για ποια διαμάντια μιλάω τόση ώρα; Χρήματα; Δε νομίζω. Ξέρω πολύ κόσμο ζάμπλουτο που δεν μπορείς καν να τον πεις χαρούμενο, πόσο μάλλον ευτυχισμένο. Υγεία; Είναι η ελπίδα να προχωρήσεις ψάχνοντας τι θα σε κάνει τελικά ευτυχισμένο, κι όχι η ευτυχία καθαυτή. Μήπως έρωτας; Και ναι φίλε, εδώ μιλάμε. Γιατί ο έρωτας είναι η μόνη κατάσταση στην οποία μπορείς να νιώθεις πλήρης, υγιής και πάμπλουτος, ακόμα κι αν δεν έχεις κανένα από τα δυο τελευταία.

Όπως λέγαμε πιο πάνω όμως, όσο μεγαλώνεις, τόσο δύσκολότερο είναι να βρεθεί. Τι θα είναι αυτό που θα το φέρει στο δρόμο σου και πότε; Έλα μου ντε. Άνθρωποι που τους χωρίζει ένα ντουβάρι, μπορεί να μη γνωριστούν ποτέ, κι άλλοι άνθρωποι που τους χωρίζουν δυο ήπειροι, να ζήσουν την απόλυτη καψούρα.

Θα ακούσεις πολλές ονομασίες για ό,τι δεν μπορείς να καθορίσεις, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία πώς θα το ονομάσεις τελικά. Σημασία έχει ότι η πορεία έχει τον τρόπο της να σε πείσει ότι δεν είναι και τόσο ευθύγραμμη, αλλά λατρεύει να λοξοδρομεί και να ανατρέπει. Δε στερεί επιλογές, αλλά δε χαρίζει και κυριότητα. «Μοίρα» θα στην πουν πολλοί. «Κι αν υπάρχει η μοίρα, γιατί να επιτρέπει να συναντηθούν δυο άνθρωποι ταιριαστοί, αν δεν μπορούν και να είναι μαζί», θα αναρωτηθείς; «Αν υπάρχει μοίρα, ποιος σου είπε εσένα ότι δεν θα καταλήξουν και μαζί;», θα σου απαντήσω.

Κανείς δεν κέρδισε το λαχείο χωρίς να αγοράσει λαχνό. Μην τα περιμένεις από τη μοίρα ή όπως αλλιώς λέγεται αυτή η ανώτερη δύναμη που διασταυρώνει τις πορείες μας στο χώρο. Η τύχη κι ο έρωτας έρχονται με κάτι καράβια ακυβέρνητα. Κι αν βρεθείς τελικά να πλέεις πάνω τους, το τιμόνι θα πρέπει να το κρατήσεις εσύ, οδηγώντας το μακριά από συμπληγάδες, σκύλες και χάρυβδες. Σταμάτα να τα παρατάς, ξεκόλλα με το «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν, δεν κάνουν πορτοκάλια. Οι άνθρωποι μάθαμε να ξεβρακωνόμαστε χωρίς καμία αναστολή στο instagram αλλά φοβόμαστε να ξεγυμνώσουμε την ψυχή μας στους ανθρώπους μας.

Μην ψάχνεσαι για ασφάλεια. Αν έχεις το κεφάλι ήσυχο δε ζεις έρωτα. Η καψούρα θέλει υπέρταση, θέλει να δοκιμάζει όρια και αντοχές, θέλει απληστία στο χρόνο. Όσο κοινωνικό καθωσπρεπισμό και να πασαλείψεις τα λόγια και τη συμπεριφορά σου, η συνείδησή σου πάντα θα ακροβατεί προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε ταραχή και αθωότητα, σε ηθική και προστυχιά. Θες να είσαι δυνατός, αλλά πάντα θα θες να βρεις αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις αδύναμος, γουστάρεις να είσαι τη μια στιγμή σκλάβος και την άλλη βασιλιάς, με διαφορά δευτερολέπτων. Ο έρωτας είναι μια πόρνη, κι ο εγωισμός μας ο νταβατζής της.

Ποτέ δεν είναι αργά. Όσα κι αν πέρασες, όσο κι αν πληγώθηκες όσο κι αν απογοητεύτηκες.  Διώξε εκείνες τις σκέψεις που με τον καιρό αυτονομήθηκαν, κι απέκτησαν δική τους φωνή, δική τους συμπεριφορά, δική τους οντότητα. Ακόμα και στο χωρίς πνοή καμμένο δέντρο, εκεί κάτω στις ρίζες του, οι εκβλαστήσεις συνεχίζουν το έργο της ζωής. Τα σημάδια δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Μια πραγματικότητα που μοιάζει ψευδαίσθηση, μια ουτοπία, μια συνήθεια αγάπης, ένας ακραίος μεταβολισμός της ζωής. Και κάπου εκεί ξέρεις ότι αυτή τη φορά δεν έχεις να κάνεις με χαλίκι. Από κει και μετά είναι πάνω σου.

«Κάθε πουλί έχει το κλαδί του» λένε. Αλλά πρέπει να πετάξει ως εκεί.