Ο χωρισμός πονάει γιατί πληγώνει τον εγωισμό μας

Χωρισμός, μια λέξη που παραπέμπει μόνο στη θλίψη. Δρόμοι που γίνονται για πάντα παράλληλοι, θρήνος, απογοήτευση για το χρόνο που χάθηκε, τα συναισθήματα που επενδύθηκαν, την αφοσίωση που χαραμίστηκε. Μην μπλέκουμε με μακρόσυρτες εισαγωγές, ξέρεις πού το πάω. Άσχημη εμπειρία ο χωρισμός, ειδικά αν είσαι αυτός που αφήνεται πίσω, αλλά μήπως φτάσαμε σε κείνο το σημείο που ζούμε περισσότερο το χωρισμό παρά τον έρωτα που προηγήθηκε;

Απ’ τις αρχαίες τραγωδίες μέχρι τα σημερινά καψουροτράγουδα που ακούμε σουρωμένοι και μας κάνουν μεροκάματο οι λουλουδούδες στα μπουζουξίδικα, ο χωρισμός είναι μια ασταμάτητη μηχανή έμπνευσης και παραγωγής μυθιστορημάτων, ταινιών, τραγουδιών, κι ό,τι άλλο μπορεί να βλέπει και να ταυτίζεται ο φρεσκοχωρισμένος. Από χιλιοβραβευμένα έργα μέχρι το «οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ» της Άντζελας, το μαράζι έχει target group σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Ναι, είναι ένα μικρό πένθος. Ναι, είναι μια εξάρτηση απ’ την οποία πρέπει να απαλλαγείς βίαια κάποιες φορές. Ναι, για τους φίλους σου ξέρεις πάντα το σωστό, αλλά όταν καίγεται η δική σου γούνα, πάντα τα κάνεις σκατά. Όλα αυτά γνωστά, όλα χιλιοειπωμένα. Σκοπός του παρόντος έτσι κι αλλιώς δεν είναι να αναλύσει το πώς τον αντιμετωπίζει ο καθένας, γιατί έτσι κι αλλιώς ο καθένας το κάνει με το δικό του τρόπο, αλλά το να επισημάνει ότι το λάθος δεν παύει να είναι λάθος, είτε είσαι ακόμα ερωτευμένος, είτε προδομένος είτε οτιδήποτε άλλο. Κι ας το παραδεχτούμε κάποια στιγμή επιτέλους ότι αυτό που μας πονά στο χωρισμό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πληγωμένος γίγαντας που λέγεται εγωισμός.

Έρωτας είναι όταν δυο άνθρωποι δεν μπορούν ο ένας χωρίς τον άλλο. Σχέση είναι όταν καταφέρνουν να το κάνουν πραγματικότητα. Στο χωρισμό πάλι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, μιας και μπορεί ο ένας να είναι ακόμα σε κάποιο απ’ τα δυο προηγούμενα στάδια. Τελικά τι πονάει; Οι προσδοκίες που δεν ευοδώθηκαν; Η απόρριψη; Ότι δε φύγαμε πρώτοι εμείς; Η επόμενη μέρα που θα μας βρει σε ένα άδειο μαξιλάρι; Ή μήπως ότι ο επαναπαυμένος κωλαράκος μας πρέπει να σηκωθεί και να ξαναρχίσουμε την αναζήτηση και την αυτοβελτίωση;

«Ωραία τα λες στις κουβέντες, αλλά όταν αγαπάς δεν είναι έτσι απλά», σκέφτεσαι καθώς το διαβάζεις. Όταν μια σχέση τελειώνει, αυτό το «τελειώνει» είναι αρκετά σαφές. Η δυσκολία είναι μόνο αν δε σου κλείσουν και την πόρτα, αλλά απλά σε πετάξουν έξω απ’ το δωμάτιο και σου την αφήσουν ανοικτή να βλέπεις. Εκεί είναι που πρέπει να βρεις τη δύναμη και να την κλείσεις εσύ, με όσο πόνο μπορεί να συνεπάγεται.

Αν ζούσαμε σε ένα κόσμο ερωτευμένων ανθρώπων, χωρίς προδοσίες, χωρίς διαζύγια, απιστία ή αχαριστία, οι ψυχές θα σάπιζαν. Φαντάσου τες σαν ένα γλαστράκι, που πας και το βυθίζεις σε έναν κουβά γεμάτο νερό και το αφήνεις εκεί. Το ίδιο νερό που χρειάζεται τόσο πολύ για να ζήσει, είναι αυτό που θα το σαπίσει.

Ο χωρισμός είναι μια πάλη, όχι μόνο με όσους σε πλήγωσαν, αλλά και με τις ίδιες τις πληγές σου. Μια πάλη να ξανασηκωθείς στα πόδια σου απ’ τα γόνατα στα οποία σε έχουν ρίξει. Μια πάλη με τον πληγωμένο σου εγωισμό, τη λύπηση των άλλων, την απογοήτευση μέσα σου και πολλές φορές την οργή σου για τον άνθρωπο που σε άφησε πίσω.

Λένε ότι όσοι είναι κυνικοί, είναι γιατί δεν έχουν ερωτευτεί πραγματικά. Κι οι κυνικοί με τη σειρά τους απαντούν ότι ο έρωτας δεν έχει και δεν είχε σχέση ποτέ με την ταπείνωση. Όταν σε χωρίζουν, το μήνυμα είναι ένα, όσο κι αν το διανθίζουν με παπαριές τύπου «αξίζεις κάτι καλύτερο» και λοιπές μπούρδες. Το μήνυμα λέει «δε σε θέλω άλλο, φύγε απ’ τη ζωή μου». Κι αυτό από μόνο του είναι ο μόνος λόγος που χρειάζεσαι, πονάς-δεν πονάς, για να φύγεις και να μείνεις μακριά. Το αίσθημα θυμίζει εγχείρηση, μια διαδικασία στην οποία οι καταστάσεις σε εκβιάζουν να μπεις, πολλάκις επίπονη, η οποία όμως οδηγεί στη θεραπεία. Αν έχεις δει μετεγχειριτικό τραύμα, ξέρεις ότι το δέρμα που βρίσκεται εκεί που κάποτε ήταν η τομή, μπορεί να μην είναι αρμονικό με όλο το υπόλοιπο σώμα, αλλά είναι τρεις φορές πιο σκληρό από πριν, σχεδόν αδύνατο να ξανατραυματιστεί στο ίδιο σημείο.

Υπήρχε ένα λαϊκό τραγούδι των 90’ s, που έλεγε ότι «ο έρωτας με έρωτα περνάει». Μην κάνεις ποτέ αυτή τη μαλακία. Το να ψάχνεις τη λύση στον επόμενο έρωτα για να ξεπεράσεις τον προηγούμενο, είναι σαν να λες ότι θα κόψεις το τσιγάρο και τελικά απλά αλλάζεις μάρκα καπνού. Δεν αρκεί να αλλάξει ο άνθρωπος δίπλα σου αν δεν αλλάξεις κι εσύ. Ο χωρισμός δεν είναι ούτε σεισμός, ούτε τσουνάμι ούτε πλημμύρα, για να αντιμετωπίζεται σαν συμφορά που σου γκρέμισε το σπίτι και ψάχνεις εναγωνίως να βρεις ένα νέο για να μείνεις. Είναι απόφαση και δεν έχει ληφθεί τυχαία.

Μη φοβάσαι τη μοναξιά, είτε είναι πρόσκαιρη είτε μακροχρόνια, μη δειλιάσεις να αντιμετωπίσεις την απόρριψη, μην αρνηθείς τα λάθη σου, αλλά και μην τα επαναλάβεις. Κάθε χωρισμός είναι μια μάχη που τη δίνεις μόνος σου κι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να μάχεσαι να γίνεις καλύτερος και πιο δυνατός, παρά να μάχεσαι να κρατήσεις κάτι που θέλει να φύγει μακριά.

Αν πρέπει να είσαι κάτι, να είσαι η επιλογή. Αν δεν είσαι η επιλογή, να μην είσαι τίποτα. Και να θυμάσαι ότι η επιλογή, με λίγη ανοχή, θα γίνει καβάτζα ή εναλλακτική. Το αντίστροφο, όμως, δε θα γίνει ποτέ.