Οι λόγοι για να βρεθούν δυο άνθρωποι χώρια είναι όσοι κι οι λόγοι για να αποφασίσουν να είναι μαζί, ήτοι αμέτρητοι, και διαφορετικοί για τον καθένα. Απιστία, καβγάδες, ασυμφωνία, πλήξη, λίγες από τις πολλές αιτίες για να φέρουν τη ρήξη.
Υπάρχει όμως μια πολύ συγκεκριμένη μερίδα, η οποία σε συνδυασμό με σάρκα και οστό δημιουργεί τη μορφή του ανθρώπου εκείνου με βάση τον οποίο βγήκε ο χαρακτηρισμός «μαλάκας». Είναι εκείνη η πάστα που δεν έχει γένος, καθώς συναντάται σε άνδρες και γυναίκες, και διακατέχεται από το μέγιστο ελάττωμα ενός ανθρώπου. Τη γκρίνια και την αίσθηση ότι ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος με τίποτα.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που στη θύμησή τους μετά από ένα χωρισμό δεν προκαλείται θυμός, αλλά μόνο αποστροφή. Πολλοί θα δηλώσουν ότι καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που ξεκίνησαν μια σχέση από την οποία προδόθηκαν ή κερατώθηκαν, αλλά στην πραγματικότητα ακόμα και το κέρατο κάποια στιγμή χωνεύεται και βρίσκεις γαλήνη, όχι όμως κι η αχαριστία.
Μπορεί να μην είναι άπιστος, να μην είναι διακονιάρης, και να έχει για τη ζωή του σχέδια και στόχους. Να σε ξεγελά αρχικά με αυτό το μανδύα της τάξης και του υψηλού πήχη του, και να πέφτεις στην παγίδα του να προσπαθήσεις να αποδείξεις ότι ανταποκρίνεσαι στις δήθεν υψηλές του προσδοκίες.
Ο άνθρωπος αυτός όμως δε θα είναι ποτέ του ευχαριστημένος με ό,τι και να κάνεις. Πάντα θα παραπονιέται, πάντα όλα θα του φαίνονται λίγα, πάντα θα ζητά κάτι παραπάνω από αυτό που μόλις του έχεις δώσει, μέχρι να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα από το μεδούλι που απλόχερα του πρόσφερες. Και στο τέλος φυσικά θα διαμαρτύρεται και πάλι για τα χαμηλά σου αποθέματα σε μεδούλι που δεν κατάφεραν να τον ξεδιψάσουν.
Αν θεωρείς ότι οι πιο ανυπόφοροι κι απαράδεκτοι άνθρωποι είναι αυτοί που απιστούν ή είναι ασυνεπείς, απλά δεν έχεις γνωρίσει τους μόνιμα ανικανοποίητους. Γιατί σε αντίθεση με τους παραπάνω, δε θα σου δώσουν την ανακούφιση ή την «τιμωρία» του χωρισμού, αλλά θα σε απειλούν με αυτόν εσαεί, παίζοντας με τα όρια ελαστικότητας των νεύρων και των αντοχών σου.
Συγκαταλέγονται στους κορυφαίους ψεύτες, όχι για να δικαιολογηθούν, αλλά για να περιαυτολογήσουν και να λογοκρίνουν τα πάντα. Σαν κάτι περίγελους που βλέπεις σε κουτσομπολίστικα talk show να κρίνουν ό,τι ντύσιμο κυκλοφορεί ή ό,τι λέξη έχει ξεστομιστεί από τρίτους χωρίς να κοιτούν το χάλι τους το μαύρο, και χωρίς να δέχονται τον αντίλογο.
Είναι στην πλειονότητά τους control freaks και θέλουν να χώνουν παντού τη μύτη τους. Ό,τι και να πράξεις, και με όποιο τρόπο και να το πράξεις, είναι πάντα λάθος. Κι αν δεν είναι λάθος, σίγουρα μπορούσε να γίνει και καλύτερα. Η απολογία κι η αναγνώριση στο πρόσωπό τους ενδέχεται να τους προκαλεί κι οργασμό, αν κι εφόσον γίνει με ταπεινοφροσύνη που θυμίζει εξομολόγηση χριστιανού το μεσαίωνα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτοί οι άνθρωποι καταλήγουν μόνοι τους. Κι όταν λέμε «μόνοι», δεν εννοούμε ότι απλά μένουν ελεύθεροι ερωτικά. Μένουν μόνοι στη ζωή. Χωρίς φίλους, χωρίς στήριγμα. Κι η στιγμή της αντίληψης αυτού του γεγονότος συνήθως αργεί, και γίνεται όταν πλέον η κατάσταση δεν αναστρέφεται. Είτε γιατί πλέον έχουν μεγαλώσει πολύ σε ηλικία για να αποβάλλουν αυτό το μικρόβιο από πάνω τους, είτε γιατί πια δεν έχει μείνει κανείς να πιστέψει ότι μπορούν να αλλάξουν. Ούτε καν οι όμοιοι τους.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
