Σεξ. Ένα ακόμη αγαθό κόποις κτώμενο. Δεν είναι απαραίτητο να συνυπάρχει με βαθιά συναισθήματα, μπορεί να αυτονομηθεί σε μια αμιγώς σεξουαλική σχέση. Όταν δεν έχεις εμπειρίες, είσαι άτομο με απωθημένα και επίφοβο να τις αναζητήσεις στο μέλλον. Όταν πάλι έχεις πολλές, είσαι άτομο ηδονοθηρικό και σεξομανές.
Τα κριτήρια για την επιλογή του συντρόφου και της στιγμής είναι υποκειμενικά, όπως το γούστο, η ψυχολογική κατάσταση, το timing, τα φετίχ, τα βίτσια του καθενός, τα ταμπού, και ναι, ας το παραδεχτούμε κάποια στιγμή, οι «ανατομικές» προδιαγραφές, αφού κατά γενικό κανόνα αυτή δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπη ούτε με κάμπια αλλά ούτε και με φουρνόξυλο, και αυτός δεν θέλει ούτε να πέσει στο πουρνάρι που φωλιάζουν οι μπεκάτσες, αλλά ούτε και να ανακαλύψει το σπήλαιο του Νταβέλη που βήχεις και κουφαίνεσαι απ’ τον αντίλαλο. Για το λόγο αυτό, έχουμε συνοψίσει όλα τα παραπάνω σε δυο λέξεις: Σεξουαλική χημεία. Έννοια απλή, κατανοητή, ελαστική ώστε να έρχεται εύκολα στα μέτρα του καθενός, και το κυριότερο, η ύπαρξή της φαίνεται από την αρχή. Άν υπάρχει, όταν τελειώνετε ανάβουν τσιγάρο και οι γείτονες. Άν δεν υπάρχει, η «διαδικασία» μοιάζει με παρέλαση δημοτικού σχολείου.
Οι πρώτες φορές δεν είναι αντιπροσωπευτικές, είναι όμως πάντα ενδεικτικές. Σε ένα ευκαιριακό σεξάκι που εξελίσσεται αδιάφορο, οι άνθρωποι είναι καλοί στις δικαιολογίες και θα βρουν μια κατάλληλη είτε για να το διακόψουν, είτε για να μην ξαναγίνει. Με δεδομένο ότι δεν γράφουμε τα «υποκειμενικά» μας στο κούτελο, το να βρεις αυτό που σου ταιριάζει είναι λαχείο, και όσες πιθανότητες έχεις να πετύχεις το τζακ-ποτ την πρώτη φορά που θα επιλέξεις ένα λαχνό, άλλες τόσες έχεις να πετύχεις και ιδανικό σύντροφο κατευθείαν. Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, όλοι θα ήμασταν παντρεμένοι με την πρώτη μας φορά, και ο όρος «απιστία» θα είχε μόνο θρησκευτική υπόσταση. Επειδή όμως δεν είναι, πολλάκις θα νιώσεις σαν σεφ που θέλοντας να δοκιμάσει ένα νέο πιάτο, έδωσε ό,τι καλύτερο είχε σε υλικά, κόπο και μεράκι, αλλά παρ’ όλα αυτά η γεύση του φαγητού θύμιζε νερόβραστο μπρόκολο.
Σε μια κοινωνία πνευματικά μίζερη, δαιμονοποιείται η φράση «δεν ταιριάζαμε στο σεξουαλικό τομέα». Δεν έχει καμία σημασία αν σου έτυχε ένας άνθρωπος με τον οποίο το σεξ είναι τόσο ευχάριστο όσο μια γαστροσκόπηση. Εφόσον τικάρονται τα υπόλοιπα κουτάκια του checklist, πρέπει να τον φας στη μάπα.
Ακόμη κι αν υφίσταται όμως αυτή η χημεία, είναι σίγουρο ότι ισχύει ο κανόνας ότι το σεξ μεταξύ δυο ανθρώπων με τον καιρό γίνεται καλύτερο; Διότι εάν, για να μην γενικεύσουμε με ένα απαισιόδοξο «όταν», η ρουτίνα εισβάλλει στην σεξουαλική ζωή μιας σχέσης, τότε η απογοήτευση είναι διπλή. Αφενός η ίδια η πράξη έχει καταντήσει σύντομη και ταυτόχρονα βαρετή, κάτι σαν σποτάκι από ταινία του μακαρίτη του Αγγελόπουλου, αφετέρου ξέρεις ότι πριν λίγο καιρό οι ίδιοι άνθρωποι άλλαζαν τάβλες στο κρεβάτι τους δυο φορές το μήνα. Πλέον όμως υπάρχουν συναισθήματα, δέσιμο, ίσως αγάπη, και φοβούμενοι μην τα χάσουν όλα, κάνουν παραχωρήσεις, φοβούνται να μιλήσουν σκεπτόμενοι τον αντίκτυπο μιας τέτοιας συζήτησης.
Αρχικά θα προστρέξουν σε όλα εκείνα που θεωρούν ισοδύναμα «αντίβαρα» για να καλύψουν το διαφαινόμενο κενό. Θα εμπνευστούν από γνωμικά της γιαγιάς που λένε ότι ο κορμός της σχέσης είναι ο σεβασμός και η αγάπη, και ότι αν τα έχεις κατακτήσει δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο για να είσαι ευτυχισμένος. Και φυσικά αρκούν, για την γιαγιά.
Για σένα όμως, το σεξ έχει -ακόμα τουλάχιστον- σημασία. Κι αυτό γιατί είναι η μοναδική περίσταση στην οποία η όσφρηση και η αφή προστίθενται στις υπόλοιπες αισθήσεις, και τα ένστικτά σου φθάνουν στο ύστατο σύνορό τους. Αυτή την έκσταση δυστυχώς δεν την αναπληρώνουν ούτε οι αγκαλίτσες, ούτε τα σινεμαδάκια, ούτε τα «χεράκι-χεράκι» στην ακρογιαλιά. Έχουν φυσικά το δικό τους ρόλο και χώρο στη ζωή, αλλά δε λύνουν την ερωτική κατάντια της γυναίκας που έχει κάτσει ανάσκελα σαν κατσαρίδα που την ψέκασαν εντομοκτόνο και του άντρα από πάνω της που ασκεί τα «καθήκοντα» με φιλότιμο φαντάρου δυο μέρες πριν απολυθεί. Και στην κραυγή απελπισίας που ουρλιάζεις βουβά την ώρα που σκέφτεσαι «Ας με πάρει τώρα κάποιος από δω!», μάλλον παρακαλάς για έναν σεισμό ή μια φωτιά. Και όταν είναι ήδη πολύ αργά, αντί να μιλήσεις στον άνθρωπό σου, επιλέγεις να το συζητήσεις με κάποιον τρίτο.
Κάποιοι θα σου πουν να κάνεις υπομονή και να μη θυσιάσεις για το σεξ όλα τα υπόλοιπα που έχετε με κόπο κατακτήσει, κάποιοι άλλοι θα σε παροτρύνουν να βρεις τη χαμένη φλόγα αλλού, κρατώντας παράλληλα το δεσμό σου, λίγοι θα σε συμβουλέψουν να αφήσεις αυτή τη σχέση πίσω σου και να κάνεις μια νέα αρχή, και ελάχιστοι θα σου προτείνουν να συζητήσεις με τον άνθρωπό σου, να εκτεθείς και να τον εκθέσεις. Η απόφαση, όποια κι αν είναι, αν παρθεί, δική σου. Η προσπάθεια, αν γίνει, κοινή.
Το μόνο σίγουρο είναι αυτό: Δεν είναι ντροπή να διεκδικείς περισσότερα από αυτά που σου δίνονται, εφόσον τα αξίζεις. Είναι δικαίωμα. Δεν είναι ντροπή να δίνεις στο πήδημα το βάθρο που του αξίζει στην ποιοτική διαβίωσή μας για να μη σε λογοκρίνουν. Είναι ειλικρίνεια. Ντροπή είναι να υπάρχει ο όρος «υπομένω» σε μια συζήτηση που αφορά το σεξ. Ντροπή είναι να επιτρέπεις σε ό,τι σε μειώνει να τρέφεται από τους μαστούς της ανεκτικής ψυχής σου.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
