«Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια» έγραφε ο μυθοπλάστης Αίσωπος το 2500 π.Χ. Δεν έχω μιλήσει ποτέ με αλεπού για να πω με σιγουριά αν τελικά το κάνει, πάντως ξέρω σίγουρα ότι το κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, κυρίως όταν αυτά που δε φτάνουμε είναι άλλοι άνθρωποι που θέλουμε, αλλά δεν έχουμε.
Πριν κάποια χρόνια, ένας άντρας δε θα μπορούσε καν να προσεγγίσει ένα τέτοιο θέμα. Αφενός θα ήταν προδοσία στην πατριαρχία που ήταν στην άνθισή της, αφετέρου ο σεξισμός ήταν τόσο της μόδας, που θα του κρεμούσαν προβατοκουδούνες.
Όχι, η αλήθεια να λέγεται, μας βόλεψε πολλά χρόνια αυτό το ρεπερτόριο. Για τον άντρα κάθε του κατάκτηση ήταν κι ένα γαλόνι ενώ αντίθετα για τη γυναίκα η τυφλή υπακοή σε αυτόν που είτε της φόρτωσαν είτε έκανε το λάθος κι ερωτεύτηκε, αλλά μετά της βγήκε σκάρτος, ήταν μονόδρομος. Κάθε άλλη επιλογή ήταν λάσπη, όχι μόνο από αυτούς που δεν την ήξεραν, αλλά ακόμα κι απ’ την ίδια της την οικογένεια.
Οι εποχές άλλαξαν, οι γυναίκες έγιναν αυτάρκεις κι όταν ο «κύρης» της παραφερόταν, έπαιρνε τα παπούτσια στο χέρι και στελνόταν πίσω στη μαμά του. Στη χώρα που το moto παρά την πάροδο των εποχών, εξακολουθεί να είναι το «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα», δε θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι αυτή η κοινωνία θα δεχόταν έτσι απλά αυτή την αλλαγή.
Στην Ελλάδα ό,τι δεν μπορεί να «χτυπηθεί» απ’ τον νόμο, χτυπιέται μέσω του εθνικού μας σπορ, όπως το χαρακτήριζε ο μακαρίτης ο Μπουλάς. Και φυσικά δεν είναι άλλο απ’ το κουτσομπολιό. Πολλοί από μας δυστυχώς, θυμίζουμε κακομαθημένα κωλόπαιδα, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Ζώντας στις «παχιές» εκείνες εποχές του παρελθόντος, μας έμαθαν ότι μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμ κι όποτε το θέλουμε. Μας έμαθαν ότι για να πάρουμε κάτι, απλά χρειάζεται να το ζητήσουμε κι όχι να κοπιάσουμε για να το αποκτήσουμε. Κουσούρι που μεγαλώνοντας μας βγήκε και στο φλερτ. Κι όσα άκυρα κι αν τελικά φάγαμε, δεν το αποβάλλαμε.
Ό,τι λοιπόν δε μας θέλει, αυτομάτως είναι και σκάρτο. Ό,τι μας απορρίπτει, στολίζεται με κοσμητικά που παραπέμπουν σε cult ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’80. Κι αυτό ενώ συμβαίνει αμφιμερώς, για άντρες και γυναίκες, τελικά βάλλει μόνο τη γυναίκα, αφού όπως είπαμε και πιο πάνω, ο άντρας που κάνει τη ζωή του γι’ αυτή την κοινωνία, είναι ακόμα και σήμερα μάγκας.
Ούτε τα χρήματα ούτε τα πτυχία μπορούν να ξεκολλήσουν τη χωριάτικη κατινιά απ’ τη νοοτροπία του μπαστουνόβλαχου νεοέλληνα. Αυτά που φοβάται να επιδιώξει, τα απαξιώνει. Αυτά που ξέρει ότι δεν μπορεί να αποκτήσει, προσποιείται ότι δεν τα επιθυμεί κιόλας, σε ένα μέτωπο κοινό με άλλους ομοϊδεάτες του που βγάζουν μάτια, ονόματα, ή και τα δυο αν μπορούν.
Τα καλύτερα παιδιά κυνηγιούνται απ’ τις χειρότερες γλώσσες, ανθρωπάκια με σάπια μυαλά που δεν έχουν καλά-καλά κλείσει ακόμα τα τριάντα και στάζουν τη χολή τους, ξεσκίζοντας ηθικά όποιον άνθρωπο τους απέρριψε.
Γι’ αυτό σημερινοί γονείς, προσέχετε τι ανθρώπους μεγαλώνετε, γιατί ξέρετε από πρώτο χέρι πόσο σκατά τα έκαναν οι δικοί μας. Κάπου διάβασα ότι ο Έλληνας μεγαλώνει το παιδί που δε θα ήθελε ποτέ για σύντροφο κι έχω αρχίσει να το πιστεύω επικίνδυνα. Βγάλτε ψεύτη όποιον το έγραψε, θα γίνουμε πολύ καλύτεροι.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
