Μα βιβλία, μα ταινίες, μα διηγήματα, όλα έχουν κι ένα love story. Και ανάλογα με τη θεματολογία, ορίζεται και ο χρόνος στον οποίο θα εξελιχθεί. Κάθε ιστορία, λίγο πριν το τέλος του, κρύβει την αρχή ενός έρωτα. Άρθρα παντού για το φλερτ, την προσέγγιση, και το «κάνε δικό σου τον άνθρωπο που θες», άσχετα αν όλα τους είναι μπαρούφες, αφού συνταγή γι΄αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει, αλλά μόνο απόψεις. Όλα για το «ξεκίνα», τον ενθουσιασμό, και τις πεταλουδίτσες στο στομάχι.
Αν οι χημείες και το timing δυο ανθρώπων ταιριάξουν, μοιραία θα βρεθούν μαζί. Πριν από κάποια χρόνια, που οι κοινωνίες ήταν πιο συντηρητικές, ο χωρισμός θα ερχόταν μόνο όταν ο ένας θα πήγαινε στον Άγιο Πέτρο, κι ο κάθε άνθρωπος θα έκανε την επιλογή του μια φορά. Οι εποχές άλλαξαν (ευτυχώς), αλλά οι ελευθερίες που μας έδωσαν, μας έκαναν τυχοδιώκτες ακόμα και στον έρωτα.
Αν σου ‘χαν μάθει να λες ότι «θέλει πολλά κιλά αρχίδια να πεις σ’ αγαπώ και να το εννοείς», πού να δεις πόσα κιλά χρειάζεται για να πεις το «δε σε θέλω πια». Είναι μακράν ευκολότερο να βρεις το θάρρος και να εκτεθείς σε κάποιον για να του πεις πόσο τον θες. Στη χειρότερη θα αδιαφορήσει, αλλά στην καλύτερη θα αρχίσουν να πετάνε πεταλουδίτσες στα στομαχάκια σας. Όταν όμως αυτό που έχεις να πεις είναι ότι δεν τον θες άλλο στη ζωή σου, πετώντας στα σκουπίδια ουσιαστικά ό,τι απλόχερα σου προσφέρει, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ περισσότερο.
Φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση για να νιώσεις την ενοχή, είναι να έχεις τσίπα. Δυστυχώς, όσοι την έχουν είναι πια θλιβερή μειοψηφία. Επίσης απαραίτητο είναι να έχεις επίσης κάποια στιγμή ερωτευτεί. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ανθρώπων σήμερα είναι η αυταπάτη τους ότι έχουν νιώσει τον έρωτα. Αν όντως τον έχεις νιώσει, το κενό που αφήνει φεύγοντας είναι τόσο μεγάλο, που αδειάζεις ολόκληρος.
Υπάρχουν δυο είδη απόρριψης. Η πρώτη είναι αυτή που έρχεται εξ’ αρχής, είτε με τη μορφή του friendzone, είτε με την άλλη, την ειλικρινή, τη γνωστή και ως πίτα. Η δεύτερη είναι αυτή που έρχεται με την πάροδο του χρόνου, όταν η σχέση έχει βαλτώσει, όταν ο έρωτας έχει εκφυλιστεί και η επαφή είναι μια ρουτίνα. Μπορεί και οι δυο να τσούζουν, αλλά η δεύτερη είναι με διαφορά η πιο συντριπτική.
Τελικά όμως τι είναι χειρότερο; Να διώξεις μακριά σου κάτι που δε σε γεμίζει, ή να το κρατάς κοντά σου και να το αφήνεις να κάνει κάλπικα όνειρα; Είτε έχεις τύψεις είτε όχι, δεν υπάρχει κανένα δίλημμα που να δικαιώνει το ψέμα. Δεν υπάρχει δικαιολογία στο να αφήσεις κάποιον να ζει στην αυταπάτη ότι είστε μαζί, ενώ μέσα σου έχουν όλα παραδοθεί στη φθορά.
Δύσκολο πράμα θα μου πεις η ειλικρίνεια. Αν όμως η αλήθεια ήταν εύκολη και κυρίως εύπεπτη, δε θα υπήρχαν τα ψέματα. Από την άλλη, τα ψέματα τρέφονται με την υπομονή, και κάνουν το χρόνο να κυλά εναντίον σου. Κάπου εδώ ο μύθος του «δε θέλω να πληγωθεί» καταρρίπτεται, αφού όπως και να έχει το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς αυτό. Θα πληγωθεί. Κι αν όντως σε ενδιαφέρει η υστεροφημία σου, θα ανακαλύψεις ότι ακόμα και ο δρόμος του χωρισμού, είναι ανηφορικός και τραχύς, και μπορεί η αλήθεια να είναι τσεκούρι, αλλά το ψέμα είναι σαράκι, που σε τρώει εκ των έσω, σε διαβρώνει και σε σαπίζει.
Κάπου διάβασα ότι «θάρρος είναι να προχωράς ενώ διστάζεις». Κι ανάλογα με το πώς θα επιλέξεις να πέσει η αυλαία, ο χρόνος θα γίνει γιατρός γι’ αυτόν, και κριτής για σένα.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
