Είναι κάτι μπάρες που κάθε μα κάθε βράδυ κοσμούνται από συγκεκριμένες χαρακτηριστικές φιγούρες. Τις θυμάσαι γιατί όποτε και να πας στο συγκεκριμένο μαγαζί είναι στο ίδιο πόστο, πολλάκις και με διαφορετικές παρέες, κάποιες φορές και μόνες τους. Ειδικά αν σκυλοβαριέσαι και η παρέα σου έχει πιάσει κουβέντα για το καινούριο μνημόνιο ή τις περικοπές στους μισθούς, δεν παίζει να μην μπεις στο τριπάκι να κοιτάς, προσπαθώντας να καταλάβεις το λόγο αυτής της επαναληπτικότητας.
Εμένα για καλή μου τύχη την απορία μου την έλυσε μια φίλη μου, η οποία ούσα η κοπελιά του barman ενός μαγαζιού στο κέντρο της πόλης, όποτε δεν έβρισκε παρέα να πάει από το μαγαζί, έπαιρνε φαλάγγι τα τηλέφωνα. Και για την γκαντεμιά, το «Αλέξης» εμφανίζεται στις πρώτες εγγραφές του τηλεφωνικού καταλόγου.
Ο ψηλόλιγνος μελαχρινός με μούσια και tatoo μανίκι, γιακά, μπατζάκι, ίσως και σώβρακο (δεν έχει τύχει να ρωτήσω), ήταν επιτέλους δικός της. Κι όπως το χωράφι μοχθείς μέχρι να το σπείρεις, έτσι μοχθείς και για να το θερίσεις. Να το ξεκαθαρίσουμε, δεν παίζει κανένας ρατσισμός με τον κόσμο της εστίασης, και συγκεκριμένα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που θυμίζουν ουρακοτάγκους που απέδρασαν από το τσίρκο, όσοι κάθονται πίσω από το μπουφέ, εκτός από τις γνώσεις τους στη δουλειά, έχουν κι ωραίο παρουσιαστικό.
Έλα όμως που παίζει εκείνη η ριμάδα η φήμη για τους barmen. Καλύτερα λέει να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, και στην περίπτωση της φίλης μου τουλάχιστον, πολύ ευχαρίστως θα του έβγαζε το μάτι με κουτάλι μερικά από τα βράδια που έτυχε να βρίσκομαι εκεί μαζί της.
Τώρα πια λοιπόν, μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα την «κυρία Κοκοβίκου» της μπάρας. Μπάστακας στο πόστο του καλού της, να φερμάρει κάθε επίδοξο αρπακτικό που έρχεται να διεκδικήσει το αγόρι της, πολλάκις συνοδευόμενη από παρέα που θυμίζει διμοιρία ματατζήδων που μπλοκάρει το δρόμο των διαδηλωτών προς τη βουλή. Βλέμματα σε κάθε πελάτισσα με εμφάνιση άνω του μετρίου που κραυγάζουν «είναι δικός μου μωρή τσούχτρα», μια σχετική έπαρση λες και ο κώλος του σκαμπό μπροστά στο πόστο του δικού της έχει κέντημα το ονοματεπώνυμό της, και καρτερική σκοπιά μέχρι να τελειώσει η βάρδια. Δυστυχώς βέβαια, για έναν barman, η βάρδια τελειώνει με το κλείσιμο του μαγαζιού.
Τελικά οι κοπελιές αυτές είναι και οι μόνες στις οποίες μπορείς να πιάσεις συζήτηση για στρατό και να σε καταλαβαίνουν απόλυτα. Ξέρουν τι εστί σκοπιά, και δη νυσταγμένη, τι εστί περίπολο και τι εστί αναγνώριση. Ναι κορίτσια, το «αλτ τις ει» που ακούτε να λέμε για τις νυχτερινές σκοπιές μας είναι το «ποια είσαι ‘συ τσουλάκι που μου χαλβαδιάζεις το γκόμενο». Η διαφορές είναι ότι πρώτον στο στρατό δεν υπερασπιζόμασταν το κεφάλι μας από κέρατα αλλά κάτι σακιά με χώμα, δεύτερον δεν είχαμε τσάμπα ποτά, και τρίτον με τον υπερβάλλοντα ζήλο μας δε θα έχανε τη δουλειά της η σχέση μας.
Κάπου σε αυτό το σημείο κανονικά θα ξεκαθαρίζαμε επίσης ότι δε γενικεύουμε βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι όλες τις κυρίες Κοκοβίκου, αλλά δε θα το κάνουμε. Κι αυτό γιατί από το σύνολό τους, ελάχιστες κατανοούν το πραγματικό κλίμα της εστίασης, κι ότι ο barman δεν είναι ούτε ταμίας, ούτε ντελιβεράς. Πρέπει να έχει τη συμπεριφορά που να εναρμονίζεται με την όσο το δυνατό μεγαλύτερη κατανάλωση, και τα tips που είναι οι λογαριασμοί του μήνα του. Και κάπως έτσι, το χαμογελάκι στην ξώβυζη τεκνατζού θείτσα γίνεται η αφορμή να αρχίσουν οι τακουνιές και τα «εξαφανίσου από μπροστά μου κάθαρμα δε θέλω να σε ξαναδώ».
Από την άλλη, η φήμη που λέγαμε πριν, δε βγήκε τυχαία. Κι αυτοί με τη σειρά τους στην πλειονότητά τους είναι μπήχτες και καμάκια, και ναι, πάνω απ’ όλα άντρες. Ναι ρε φιλενάδα, barman τον γνώρισες, κατά πάσα πιθανότητα πίσω από τη μπάρα ήταν όταν ανταλλάζατε facebook, και όταν τον ρώτησες αν το κάνει συχνά αυτό με τις πελάτισσες, άσχετα τι σου απάντησε, την αλήθεια την ήξερες.
Ναι είναι εμφανίσιμος, γι’ αυτό και βρίσκεται σε αυτό το πόστο, κι όπως αρέσει σε σένα, θα αρέσει και σε κάποιες άλλες, ναι είναι παρλαπίπας, γιατί εκτός από το μεροκάματο πρέπει να βγάλει και κανένα φιλοδώρημα, και ναι ίσως να μην είναι παρλαπίπας μόνο για το φιλοδώρημα αλλά και γιατί είναι και λίγο πέφτουλας, αλλά αν το τελευταίο ισχύει, τον θες έτσι κι αλλιώς;
Δεν έχω ακόμα καταλήξει για ποιο λόγο θεωρούμε τους διερχόμενους πειρασμούς το λόγο για να απιστήσει κάποιος, κι όχι τον ίδιο του το χαρακτήρα. Θα φάμε κέρατο αν ο άλλος πάει Μύκονο, λες και στην Αστυπάλαια ας πούμε δε γαμάει ο κόσμος ή δεν πίνει. Η απιστία δηλαδή ξεκίνησε όταν άνοιξαν τα πρώτα bar;
Κοπελιά, αν είσαι απλά μια άγνωστη, είσαι η διασκέδασή μου. Όσο πληκτική και να είναι η παρέα, όσο κουρασμένοι και να έχουμε πάει για ποτό, η κατινιά και οι σκηνές ζηλοτυπίας είναι εκείνος ο περίγελος που θα μας κλείσει υπέροχα τη βραδιά μας. Ίσα-ίσα που θα αφήσουμε και tips στο ταλαίπωρο το αγόρι σου και θα του ευχηθούμε κουράγιο. Αν όμως είσαι φίλη μου, λυπήσου κι αυτόν που σε ανέχεται, λυπήσου κι εσένα που βασανίζεσαι κάνοντας τον ασφαλίτη κάθε βράδυ μη σου κλέψουν ένα γκόμενο που δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο κρατάς αν δεν τον εμπιστεύεσαι. Και το κυριότερο, λυπήσου εμένα που κάθομαι κι ακούω τη γκρίνια σου.
Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
