Το μεγαλύτερο δώρο είναι ο χρόνος

Οι ελάχιστοι σε τούτον τον κόσμο που δε θεωρούμε τον Φρόιντ ένα σεξομανή παρανοϊκό αλλά μια διάνοια, έχουμε σαν αξίωμα ότι οι δυνάμεις που μας κρατούν στη ζωή είναι ο φόβος για τον θάνατο κι η θέληση για έρωτα. Ο φόβος για τον θάνατο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευχή για περισσότερο χρόνο. Και τον χρόνο τον θέλουμε για να ζήσουμε τον έρωτα σε κάθε του μορφή, είτε αυτή της συντροφικότητας, είτε της εξουσίας, είτε της δόξας. Ενίοτε έχεις δει κάποιους να πληρώνουν για χρόνο κι έρωτα, κανέναν όμως να τα αγοράζει.

Πέρασαν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, Βαλεντίνοι, και τα δώρα έκαναν παρέλαση στα stories μας. Δεν μπορείς να ξέρεις, βέβαια, αν η Gucci τσαντούλα της Σούλας ξεκίνησε για την αγκαλιά της απ’ το Μιλάνο ή απ’ το πανηγύρι του Αϊ Μάμα στη Χαλκιδική, πάντως αυτό που έχει σημασία είναι ότι την έκανε τόσο ευτυχισμένη που τα stories της είχαν γίνει σαν τελίτσες τόσες φορές που την είχε ανεβάσει.

Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι, όταν οι γιορτές φεύγουν, πώς θα δείξει ο καθένας μας την αγάπη του; Μέχρι τον επόμενο Δεκέμβρη δε θα ξέρει η Σούλα πόσο κι αν την αγαπάμε; Θα της το λέει ο Μπάμπης σε κάθε ευκαιρία; Κι αν το λέει, θα λέει αλήθεια; Κι αν λέει αλήθεια, πώς θα το δείχνει; Θα γεμίζει την αγκαλιά της με Μπάμπη ή τις ντουλάπες της με τσάντες;

Δεν το συζητάμε, καλές οι χειρονομίες, αλλά είναι μόνο μία συνιστώσα. Ξέρω, βλέπεις, πολλούς Μπάμπηδες που γεμίζουν τσάντες τις πολλές Σούλες στις οποίες προσπαθούν να μοιραστούν, χωρίς οι Σούλες να αντιληφθούν η μία την ύπαρξη της άλλης. Ξέρω επίσης πολλές Σούλες που έχουν εξίσου πολλές τσάντες από διάφορους Μπάμπηδες απ’ τους οποίους κρύβονται το ίδιο επιτυχημένα. Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να βρεις καμία ουσία σε οτιδήποτε πιάνεται ή μυρίζεται ή τρώγεται για να ζυγίσεις τον έρωτα.

Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον άνθρωπο που αγαπάς δεν είναι τίποτε άλλο απ’ τον χρόνο που του αφιερώνεις. Βολικό, θα σκεφτείς, κι αυτό γιατί έτσι μας έμαθαν. Δίνοντας, όμως, τον χρόνο και το ενδιαφέρον σου, δίνεις ουσιαστικά την ψυχή σου, δίνεις μέρος απ’ τη ζωή σου. Δίνεις εκείνο το σύνορο που η ύλη αποδομείται κι αφήνεται στη φθορά. Και δεν μπορείς να το αντιληφθείς μέχρι να φθάσεις εκεί. Κι όταν φθάσεις, δεν μπορείς να επιστρέψεις.

Αν όλο αυτό από πάνω σου φάνηκε μια παράκρουση, φέρε στο μυαλό σου την εικόνα εκείνων των σπάνιων ηλικιωμένων ζευγαριών που βλέπεις πότε-πότε στον δρόμο να περπατούν κρατώντας στο ένα χέρι τη μαγκούρα και στο άλλο το χέρι του συντρόφου τους. Δύο ψυχές παραδομένες η μία στην άλλη, που ακόμα κι αν ο χρόνος αποδόμησε τη σάρκα και τα κόκκαλά τους, οι ψυχές τους είναι άφθαρτες απ’ την αγάπη και τη στήριξη που τις θρέφει τόσα χρόνια.

Πόσες τσάντες, πόσα ταξίδια και πόση καλοπέραση μπορούν να αγοράσουν αυτήν την εικόνα; Και μην το βλέπεις μακρινό, ούτε εφικτό να το κερδίσεις κάποια στιγμή στο μέλλον, αν δεν ξεκινήσεις να το χτίζεις από νωρίς. Όλοι μάθαμε να κοιτάμε το ρολόι που φέρνει δυο πλήρεις περιστροφές απ’ το 0:00 μέχρι το 23:59, αλλά ελάχιστοι έχουμε αντιληφθεί κι αποδεχθεί ότι δεν αναλογεί σε όλους μας ο ίδιος αριθμός περιστροφών.

Η αυταπάτη ότι η πολυτέλεια μας εξασφαλίζει αφοσίωση και ποιότητα ζωής δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας υπνωτισμός που δεν πηγάζει από γεγονότα αλλά απ’ τη λαχτάρα του ανθρώπου για ανέξοδη κι ακούραστη άνεση. Και σε αυτό μπορείς να αρκεστείς μόνο αν πάρεις την απόφαση να συμβιβαστείς σε μια ρηχή ζωή χωρίς ουσία.

Η συνάρτηση του χρόνου –που από τη στιγμή που γεννιέσαι λειτουργεί εναντίον σου– με τον έρωτα, είναι ο στοχασμός εκείνος που ονομάσαμε «φιλοσοφία». Η σχέση του ανθρώπου με τον έρωτα και τον θάνατο γέννησε την αρχαία τραγωδία. Όλη η ουσία της ζωής είναι το πόσο μπορείς να ζήσεις τον έρωτα, δίχως να γνωρίζεις πόσος χρόνος σου απομένει. Στιγμές, εικόνες, αναμνήσεις, είναι η περιουσία ενός ζευγαριού ανθρώπων που αγαπιούνται, χρόνος στολισμένος με συναισθήματα, αυτό που ονομάζεται «πραγματικός πλούτος» και δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε νόμισμα.

Κι αλίμονό σου αν φοβάσαι μη σου κλέψουν το κινητό ή το πορτοφόλι, αλλά δε φοβάσαι να σου κλέψουν τον ακόμα πιο πολύτιμο χρόνο σου. Όσο κι αν δουλέψεις, όσα λαχεία κι αν κερδίσεις, σε αντίθεση με το κινητό σου, δεν αντικαθίσταται.

Γι’ αυτό μάθε να μην τον σκορπάς δεξιά κι αριστερά. Η διάθεσή του είναι το μέγιστο δώρο κι η σπατάλη του το μεγαλύτερο αμάρτημα. Και το να επιλέγει κάποιος εσένα να πορευτείτε μαζί στο διάβα του, είναι το πολυτιμότερο αγαθό που μπορεί να υπάρχει, ακόμα κι αν τις περισσότερες φορές δεν το γνωρίζει κανείς εκ των δυο σας.