Το μόνο ζώο που αξίζει να φάει φόλα είναι αυτό που τη ρίχνει

Το χειρότερο ζώο του πλανήτη, το πιο σιχαμένο, μοχθηρό και ξεδιάντροπο. Το ζώο που αξίζει να καταπιεί όλες τις φόλες του κόσμου. Το ζώο που λερώνει, καταστρέφει, που ρημάζει μια φύση που του χαρίστηκε και την έκανε σαν τα μούτρα του. Εγώ, εσύ, ο διπλανός σου, το παιδί που μεγαλώνεις, αυτοί που μεγάλωσαν εσένα.

Η φύση επιβάλλει την επικράτηση του ισχυρού. Για κάθε σειρά αυτού του κειμένου που διαβάζεις, δεκάδες ζώα βρίσκουν το θάνατο από άλλα που τα σκοτώνουν είτε για να τα φάνε είτε για να προστατέψουν την περιοχή τους. Γειτονικές αγέλες λύκων γεμίζουν τα βουνά με πτώματα, οικογένειες λιονταριών μάχονται με άλλα λιοντάρια, ύαινες ή ό,τι άλλο τολμήσει να εισβάλλει στην περιοχή τους.

Άνθρωποι σκοτώνονται για να κερδίσουν εδάφη, για να επικρατήσουν θρησκείες ή ιδέες. Οι άνθρωποι φυσικά μεταφράζουν όλα τα παραπάνω σε «ελευθερία», «ανεξαρτησία» ή άλλες παρόμοιες παπαριές για να δικαιολογήσουν μετά από χρόνια τα αίσχη τους στα εγγόνια τους, προσπαθώντας να τα πείσουν ότι το έκαναν γι’ αυτά και το μέλλον τους.

Απ’ όλα τα ζώα, το μόνο που μπορεί να σκοτώσει για ευχαρίστηση είναι ο άνθρωπος. Είναι το μόνο ζώο που κακοποιεί για να ικανοποιήσει την ανωμαλία που δέρνει τον άρρωστο εγκέφαλό του, είναι το μόνο ζώο που βιάζει, το μόνο ζώο που μπορεί να σκοτώσει χωρίς κανένα προφανή λόγο. Όλως τυχαίως, είναι και το μόνο ζώο που έχει συνείδηση κι αυτό τον κάνει ακόμα χειρότερο, ακόμα πιο αηδιαστικό, ακόμα πιο ψυχοπαθή. Δεν υπάρχει ζώο βιαστής, παιδόφιλος, διεστραμμένος, εγκληματίας πολέμου, ή σαδιστής. Μόνο άνθρωπος.

Από όλες τις ανωτέρω διαστροφές, η πιο γνωστή είναι αυτή της κακοποίησης των ζώων. Κι όταν λέμε ζώων, φυσικά και δεν εννοούμε κακοποίηση τίγρεως ή αρκούδας, αλλά άκακων κατοικίδιων και ζώων συντροφιάς. Έτσι κι αλλιώς ένας ανώμαλος θρασύδειλος δε θα τολμούσε να πλησιάσει έστω κάτι μεγαλύτερο από ένα άκακο σκυλί ή γατί. Όπως εμείς, έτσι κι οι νόμοι μας είναι ανθρωποκεντρικοί κι εγωιστικοί, προστατεύουν εμάς αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο γύρω μας.

Μέχρι πριν πενήντα χρόνια δεν υπήρχαν νόμοι να προστατεύουν τις γυναίκες απ’ την κακοποίηση που υφίσταντο από τους «άντρες» τους. Μέχρι πριν είκοσι χρόνια δεν υπήρχε νομοθεσία να προστατεύει το περιβάλλον απ’ την ασύδοτη ρύπανση. Μέχρι πριν πέντε χρόνια δεν υπήρχε νομοθεσία να προστατεύει τα ζωάκια απ’ την κακοποίηση και τη δολοφονία.

Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου, έφτασε 21ος αιώνας για να προστατευτούν απ’ το νόμο. Οι αμερικανικές υπηρεσίες προστασίας του πολίτη έχουν συνδέσει στατιστικά τους εγκληματίες με ιστορικό κακοποίησης των ζώων απ’ τη δεκαετία του 1970 και στην Ελλάδα, το «φάρο του πολιτισμού», έπρεπε να φτάσει 2012 για να θεσπιστεί χρηματικό πρόστιμο για το αδίκημα της κακοποίησης.

Ας ξεφύγουμε λίγο απ’ τα προφανή. Άνθρωπος που δύναται να κάνει κακό σε ζώο, αντίστοιχα δύναται να το κάνει και σε άνθρωπο. Κι όσο σημαντικό κι αν φαίνεται, δεν είναι. Γιατί δε χρειάζεται να κινδυνεύεις άμεσα εσύ ή οι οικείοι σου για να αποστραφείς έναν τέτοιο άνθρωπο. Δε χρειάζεται να φανταστείς στη θέση της σκυλίτσας που πέταξε ο άλλος απ’ το μπαλκόνι εσένα ή το παιδί σου ή ακόμα και το δικό σου σκυλάκι για να κάνεις την εξίσωση και να συμπεράνεις ότι πρόκειται για τομάρι.

Όταν μια κοινωνία δε δείχνει σεβασμό στα κατοικίδια ζώα κι έχει μάθει απλά να τα χρησιμοποιεί ως ζωντανά σκεύη, τότε είναι επόμενο ορισμένα άτομα να θεωρήσουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να κακοποιούν ή ακόμη και να σκοτώνουν τα ζώα κατά συνείδηση -και πολλές φορές, κατ’ εξακολούθηση.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο του βασανιστή, αλλά κι όλων όσων «χαριζόμαστε» σε αυτόν. Το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε αυτόν που σπέρνει φόλες εν δυνάμει φονιά και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ήδη φονιάς απ’ τη στιγμή που άφησε τα δηλητήρια, πήγε σπίτι του και κοιμήθηκε σαν να μην τρέχει τίποτα.

Θα αναρωτηθείς και ποια πρέπει να είναι η τύχη του; Να τον κρεμάσουμε στο Σύνταγμα; Να τον βάλουμε να καταπιεί τις φόλες που σκόρπισε και μετά να πούμε στα παιδιά του ότι τον σκοτώσαμε γιατί γάβγιζε και δε μας άφηνε να κοιμηθούμε; Όχι φυσικά. Το να γίνεις ίδιος με τον εγκληματία δε δίνει λύση στο πρόβλημα, ίσα-ίσα που το εξαπλώνει.

Όταν το μίσος απαντάται με μίσος, ο δόλος κι η κακία εξαπλώνεται με τη μορφή εκδίκησης σαν τη λέπρα και μας μολύνει κάνοντάς μας ίδιους με αυτούς. Λύση είναι η καταγγελία. Λύση είναι η αποστροφή κι η απομόνωση τέτοιων ανθρώπων με τους όρους του νόμου, που ευτυχώς τώρα πια υπάρχει.

Μπορεί τα τριάντα χιλιάδες ευρώ να φαίνονται λίγα όταν πρόκειται για μια ψυχούλα που χάθηκε, αλλά είναι το μικρότερό του πρόβλημα. Τώρα πια η κοινωνία τον στιγμάτισε και τον έχει στη μπούκα. Δε θα γίνει άνθρωπος, αλλά θα μάθει να προσέχει. Δε θα ξεπεράσει τη διεστραμμένη του συνείδηση, αλλά θα αναγκαστεί να την περιορίσει. Γιατί την επόμενη φορά που θα το κάνει, θα βρεθεί πίσω απ’ τα κάγκελα. Και πίστεψέ με, μπορεί η φυλακή να μη σωφρονίζει, αλλά σίγουρα ξέρει να τιμωρεί.