Τον κλαψιάρη και τον απελπισμένο δεν τους αγάπησε κανείς

Το χρήμα πολλοί μίσησαν, τη δόξα ουδείς. Και την απελπισία άπαντες θα προσθέσω. Όλοι ξέρουμε τουλάχιστον έναν απελπισμένο κι όλοι μετανιώνουμε την ώρα και τη στιγμή που τον γνωρίσαμε. Δεν υπάρχει παρέα που να μην έχει την αρσενική ή τη θηλυκή Ματίνα Μανταρινάκη της, με την αιώνια εμμονή να βρει σύντροφο, και την αέναη κλάψα ότι δεν τη θέλει κανείς.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ντεκαβλέ κι αντιερωτικό απ’ τον άνθρωπο που για να τον προσέξεις επικαλείται κάθε σου συναίσθημα. Αυτό το «ουρλιαχτό» μπορεί να μας συγκινήσει σε ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι που ψάχνουν σπίτι να ξεχειμωνιάσουν, αλλά σε έναν άνθρωπο που αποζητά απελπισμένα την προσοχή είναι τουλάχιστον αναξιοπρεπές.

Το ίδιο φυσικά ισχύει για τον ξιπασμένο υπερόπτη αλαζόνα, που η ψωνάρα του διαγωνίζεται με το κενό του, αλλά αφενός ο τελευταίος όλο και κάποιο θύμα βρίσκει να τσιμπήσει με τη μεγαλοπιασμένη οφθαλμαπάτη που πουλάει κι αφετέρου αυτός θα αναλυθεί κάποια άλλη στιγμή.

Οι απελπισμένοι καταρχάς είναι τα μεγαλύτερα θύματα του κάθε ψεύτη. Γιατί απ’ τη μανία τους να διώξουν τη μοναξιά απ’ τη ζωή τους, πέφτουν κάθε φορά στην ίδια παγίδα, πληγώνοντας και τον εαυτό τους, αλλά κι αυτούς που πραγματικά τους νοιάζονται.

Επαναληπτικότητα σε σημείο κουραστικό ακόμα και για τον πιο υπομονετικό, υπερπροβολή και γραφικότητα. Όλα μαζί σε ένα mix που θυμίζει τα γατούλια που δε μας αφήνουν να κλείσουμε μάτι όταν κάνουν τα ερωτικά τους καλέσματα στις ταράτσες ουρλιάζοντας «μαοοο-μαοοο».

Ίσως φανεί σεξιστικό, αλλά είναι η αλήθεια. Ειδικά όταν το συναντάμε σε γυναίκες είναι μακράν πιο αποκρουστικό απ’ ό,τι σε άντρες. Ο άντρας είναι και στη φύση του να είναι και λίγο λιμασμένος. Το θηλυκό στην αντίπερα, η φύση το θέλει αφ’ υψηλού να παρακολουθεί τη μάχη των αρσενικών για να την κερδίσουν.

Δεν υπάρχουν ούτε συμβουλές ούτε γιατρειά, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται για ασθένεια, αλλά για λάθος τρόπο σκέψης. Στη ζωή όσες φορές θα βρεθούμε μόνοι, είναι για κάποιο λόγο. Και πρέπει κάποια στιγμή να δεχτούμε ότι δε συμβαίνει μόνο όταν το επιλέγουμε εμείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βλέποντας επαναλαμβανόμενες αναρτήσεις τύπου «δείτε με», αυτή η σιωπηλή φωνούλα που λέγεται ένστικτο, ψιθυρίζει μέσα μας «μακριά».

Να στο πω κι αλλιώς; Μπαίνεις σε ένα σούπερ μάρκετ κι ένα από τα προϊόντα που έχεις στη λίστα σου, πωλείται με έκπτωση. Απ’ τη μια χαίρεσαι για την τύχη σου να τη βγάλεις φθηνά, αλλά απ’ την άλλη το πρώτο που θα κοιτάξεις θα είναι η ημερομηνία λήξης του. Όσο και να θες κάτι, το μυαλό θα σκέφτεται ανάποδα όταν αυτό βρίσκεται σε υπέρ-προσφορά. Ναι, εδώ το ένστικτο δε θα πει «μακριά», αλλά πόσο κακό θα πάθεις από ένα κοντόληκτο τοματοπελτέ;

Το φλερτ κι εν τέλει ο έρωτας θα έρθει όταν ένας άνθρωπος ξεχωρίσει έναν άλλο άνθρωπο, τύχει να ταιριάξουν, θελήσουν από κοινού να παλέψουν και τελικά τα καταφέρουν. Ποτέ ο έρωτας -έτσι όπως θέλουμε να τον φανταζόμαστε- δεν ήρθε από καμία μορφή δημοπρασίας. Γι΄αυτό ας μάθουμε να έχουμε υπομονή και να το περιμένουμε να συμβεί.

Δεν είναι σέρβις στο αυτοκίνητο για να το προγραμματίσουμε ούτε πώληση αντικειμένου για να το επιδείξουμε, βάζοντάς του ένα τεράστιο πλακάτ σαν αυτά τα «διατίθεται» που βάζουν οι μεσίτες στα σπίτια. Όλη η μαγεία είναι η αναμονή του. Και στο τέλος, κάθε πουλί βρίσκει το κλαδί του.