Γιατί θέλουμε αυτούς που δε μας θέλουν;

Έχει συμβεί τουλάχιστον μία φορά σε εμάς ή στους φίλους μας να κολλήσουμε με κάποιον που δεν ανταποκρίνεται καθόλου στα αισθήματά μας. Εν τω μεταξύ, το αντικείμενο του πόθου μας μπορεί να βρίσκεται ήδη σε σχέση ή απλά να μη μας γουστάρει.

Το πρόβλημα που προκύπτει συχνά μετά την καταφανέστατη χυλόπιτα είναι πως αντί να υποχωρούμε με αξιοπρέπεια, γινόμαστε έρμαια ενός παράφορου έρωτα που προσπαθεί παντοιοτρόπως να αποκτήσει το λάφυρο της ολοκληρωτικής του κατάκτησης. «Μην τον κυνηγάς -δεν έχεις αξιοπρέπεια;», «Γράψ’ τον λίγο να δεις πώς θα τρέχει», «Κάν’ τον να ζηλέψει για να εκδηλωθεί!», οι συμβουλές των φίλων μας.

Όλες οδηγούν στο νόμο της φύσης -και της καρδιάς, λένε. «Αν απορρίψεις αντί ν’ απορριφθείς, αν γυρίσεις το παιχνίδι κι από κυνηγός γίνεις θήραμα, εκείνος που αδιαφορούσε και σνόμπαρε θα κυνηγήσει και θα διεκδικήσει».

Οξύμωρο, αλλά κομμάτι της ζωής. Γιατί θέλουμε εκείνον που δε μας θέλει; Τι είναι αυτό που μας κάνει να περιφρονούμε πρόσωπα που είναι διαθέσιμα κι έτοιμα να κάνουν τα πάντα για εμάς και διεκδικούμε εκείνα που δεν μπορούμε να έχουμε;

Ο κυριότερος λόγος είναι η ματαιοδοξία μας. Κανείς δε θέλει να είναι απορριπτέος, ανίσχυρος, μη ελκυστικός κι ασήμαντος στο περιβάλλον του. Το «εγώ» μας παλεύει από καταβολής κόσμου για την κυριαρχία του. Στο φτύσιμο τρέχει για επιβεβαίωση. Στη νίκη βρίσκει προσωρινά ενδιαφέρον μέχρι την επόμενη αναμέτρηση. Όταν το «εγώ» πλήττεται, το μυαλό προσπαθεί να του ξαναδώσει την αυταξία του, όμως, το κάνει συχνά με λάθος τρόπο.

Η ζημιά είναι η απόρριψη του προσώπου που μας ενδιαφέρει. Μόνο αν αποκτήσουμε το πρόσωπο αυτό θα ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία μας, θα επουλωθεί το πλήγμα του εγωισμού μας. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι ότι η επιθετική μας συμπεριφορά κατάκτησης θα ωθήσει ακόμη πιο μακριά το αντικείμενο του πόθου μας, τραυματίζοντας ακόμη περισσότερο το «εγώ» κι οδηγώντας σε ανήλεο κυνηγητό και πάει λέγοντας.

Ένας άλλος λόγος είναι η αξία που δίνουμε σε κάποιον, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Ναι, οι αρχές η αρχές της οικονομίας έχουν εξέχουσα θέση σε ζητήματα καρδιάς. Το μυαλό μας αποδίδει μια αξία στα πράγματα, στις κοινωνικές σχέσεις, ακόμη και στους ανθρώπους γύρω του. Κάποιος άνθρωπος που έχει χαμηλή ζήτηση, αλλά απεριόριστη προσφορά είναι για μας λιγότερο πολύτιμος σε σχέση με άλλον που έχει μεγάλη ζήτηση, αλλά χαμηλή προσφορά.

Το άτομο που έχει περιορισμένη διαθεσιμότητα και θέλουμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί του γίνεται πολύτιμο για εμάς, πολύ ακριβό σε σχέση με άλλους, περισσότερο θελκτικό κι ελκυστικό. Σε συνδυασμό με τη ματαιοδοξία μας, δε, το κάνει μοναδικό.

Επίσης έχει να κάνει με την κοινωνική αποδοχή. Έχουμε την τάση να επιθυμούμε τους περιζήτητους, εκείνους που κατά γενική ομολογία αξίζει να επιθυμήσεις, όπως τα ρούχα και τα παπούτσια που είναι της μόδας και τα θέλουν όλοι.

Τέλος, είναι η ανταπόδοση που περιμένουμε στο χρόνο που επενδύσαμε κυνηγώντας κάποιον. Αν προσθέσουμε και τις θυσίες που ίσως κάναμε τότε οι προσδοκίες μας φτάνουν στα ύψη. Όταν επενδύσουμε πολλά σε κάποιον δεν μπορούμε να τον αφήσουμε τόσο εύκολα να φύγει. Όπως ο τζογαδόρος που έχει χάσει πολλά και δε φεύγει απ’ το παιχνίδι ελπίζοντας στην πιθανότητα να ρεφάρει.

Γι’ αυτούς, λοιπόν, τους λόγους αγαπάμε εκείνον που δε μας  θέλει. Και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό; Οπωσδήποτε όχι ν’ αδιαφορήσουμε ή να τον κάνουμε να ζηλέψει για να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον του. Θα λειτουργήσει πιθανόν για λίγο, αλλά δε θα παρακινήσει ποτέ ένα ενδιαφέρον που δεν υπάρχει.

Ο άνθρωπος που πραγματικά μας θέλει δε θα χρειαστεί τίποτα απ’ αυτά. Όλα είναι θέμα προσωπικότητας. Από πού έρχεται κάποιος, τι ζητάει και πού θέλει να πάει. Όταν θέλουμε εκείνον που δε μας θέλει πρέπει να πάρουμε την απόστασή μας, ν’ αξιολογήσουμε λογικά τα πράγματα, να ξαναδουλέψουμε την αυτοεκτίμησή μας και ν’ αποδεχτούμε τα όριά μας.

Ναι, δεν μπορούμε ν’ αρέσουμε σε όλους και δεν καταλαβαίνουν όλοι την αξία μας. Συρράπτουμε, λοιπόν, τα κομμάτια της καρδιάς μας, προχωράμε μπροστά και την προσφέρουμε στην επόμενη ουσιαστική, πλέον, σχέση μας.

«Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν’ αγαπάς κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση, αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις. Κι όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις. Κι όμως, πρέπει να ρισκάρεις γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή σου είναι να μη ρισκάρεις ποτέ!», Λέο Μπουσκάλια.