Η ανάγκη μας για γέλιο φαίνεται απ’ την απήχηση των memes

Μα πόσο ταυτιζόμαστε με τις εικόνες memes (α, κι επειδή πονάνε τα αφτάκια μας συχνά,  διαβάζεται «μιμ», όχι «μέμε») που καθημερινά αναρτώνται στο διαδίκτυο και σκάνε στις αρχικές μας; Πόσες φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να λέει «πόσο εγώ;». Άλλα χαριτωμένα κι άλλα αστεία, τα (ελληνιστί) μιμίδια είναι πια παντού στη ζωή μας, αφού αυτός είναι κι ο ορισμός τους, η viral φύση τους, το ότι μεταδίδονται απ’ τον έναν στον άλλο. Κι αυτό γιατί ποντάρουν στο χιούμορ και την ταύτιση.

Αντικειμενικά, αν δεν πεις «αυτό είμαι εγώ» ή έστω «αυτό είναι ο τάδε» σκεπτόμενος κάποιον φίλο ή συγγενή σου, ίσως πρέπει να ανησυχήσεις για σένα και τις συναναστροφές σου. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αναγνωρίσουμε ακόμη και τα στραβά μας; Το χιούμορ. Οι διάφορες έξυπνες ατάκες και τα τόσο εύστοχα memes.

Δεν είναι μόνο το αστείο της υπόθεσης αλλά κι ο καυστικός τους τόνος κι ενίοτε το δηλητήριο που στάζουν. Όσο αγαθοί κι αψεγάδιαστοι κι αν προσπαθούμε να είμαστε ή να πείσουμε πως είμαστε, όσο κι αν δε θέλουμε να τσαλακωθούμε, κατά βάθος όλοι έχουμε τα κουσουράκια μας, την υπερβολή, τις αναποδιές μας, ε, και λίγη κακοψυχία μέσα μας. Δε σηκώνουμε το τηλέφωνο στους άλλους, ρίχνουμε φάσκελα στο δρόμο, χάνουμε το μέτρο όταν πρόκειται για φαγητό, θέλουμε να απαντήσουμε «άντε στο διάολο» όταν μας λένε καλημέρα πριν τον καφέ και πάει λέγοντας.

Έτσι όλες αυτές οι ατάκες μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι κάποια πράγματα που εμείς θεωρούμε περίεργα σε μας είναι τελικά απολύτως φυσιολογικά για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Το ακόμα καλύτερο είναι πως το αντιλαμβανόμαστε με χιούμορ. Ο αυτοσαρκασμός, που συναντάμε στις περισσότερες τέτοιες φωτογραφίες είναι κάτι απόλυτα υγιές κι ακομπλεξάριστο. Γελάμε πρώτοι εμείς με τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, χωρίς να αφήνουμε χώρο στους άλλους για κακόβουλο κράξιμο κι έτσι μας ανεβάζουμε και την αυτοπεποίθηση.

Η τεράστια ποικιλία από memes και διάφορες άλλες χιουμοριστικές εικόνες με έξυπνες ατάκες κι ο ρυθμός ανανέωσής τους καλύπτει όλες τις κατηγορίες ανθρώπων κι όλα τα πεδία ενδιαφερόντων. Γίνονται η έκφρασή μας, αφού μας κατανοούν απόλυτα. Χρησιμοποιούνται άνετα για να πετάξουμε μπηχτές εκεί που θέλουμε, χωρίς να φανούμε πικρόχολοι, αφού «πλάκα κάνουμε». Είναι κι ένας αγαπημένος τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα σε φίλους, ζευγάρια, οικογένεια, με όλους τους οικείους μας δηλαδή. Αφού τουλάχιστον δυο-τρεις φορές θα κάνουμε ταγκ τους δικούς μας στα πιο πετυχημένα που θα βρούμε κι άλλα τόσα θα δεχθούμε κι εμείς.

Διάβασα πρόσφατα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέταζε την απαγόρευση των memes. Ναι, πάρτε μας κι ένα απ’ τα ελάχιστα (τζάμπα) πράγματα που μας έμειναν για να χαμογελάμε πάνω από μία οθόνη κι αφήστε μας να αντιμετωπίζουμε αυτό το χάος της καθημερινότητας σοβαροί και μετρημένοι. Καλώς ή κακώς, αυτά τα σκίτσα έγιναν κομμάτι της ζωής μας πια, μια ελπίδα, μια παρηγοριά, μια ανακούφιση και μια εκτόνωση, καθώς σκρολάρουμε στην αρχική του instagram και του facebook ενώ είμαστε στο μάθημα, στη δουλειά, στο λεωφορείο, ακόμα και στο σπίτι.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τα memes δεν ψυχαγωγούν μόνο, αλλά έχουν αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό και το twitter ως βασική πηγή ενημέρωσης για τους millennials. Έρευνα της LG διαπίστωσε πως τα memes με πολιτικές αναφορές τείνουν να είναι αυτά που χρησιμοποιούνται και κοινοποιούνται περισσότερο, καθώς, όπως προκύπτει, ένας στους πέντε χρήστες κάνει καθημερινά share τουλάχιστον ένα meme.

Πλάκα-πλάκα, αποτελούν κι ένα είδος τέχνης. Αφού μας κάνουν να ταυτιζόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να γελάμε και να επικοινωνούμε!