Μια φυγή μπορεί να σε λυτρώσει

Στριφογυρνάει στο μυαλό σου η ιδέα πως πρέπει να χωρίσεις, αλλά διαρκώς το αναβάλλεις. Κρύβεσαι καιρό τώρα απ’ τον εαυτό σου κι απ’ τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου∙ γιατί; Φοβάσαι να μιλήσεις ανοιχτά, τρέμεις μην πληγωθεί, λες. Μην τρέφεις αυταπάτες, απλά κερδίζεις χρόνο. Κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να πεις την αλήθεια, θα πληγώσεις και θα πληγωθείς, γιατί έτσι συμβαίνει, όλα κάνουν τον κύκλο τους. Αυτό το θέατρο που παίρνει διαρκώς παράταση πρέπει να τελειώσει κι η αυλαία επιτέλους να πέσει.

Σηκώνεσαι κάθε πρωί, κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και λες «σήμερα θα το πω, θα χωρίσω, δεν πάει άλλο». Δεν έχεις τύψεις πια, άλλωστε πότε είχες; Στην πραγματικότητα έτσι προστατεύεις και τον εαυτό σου. Απ’ τη μοναξιά, απ’ την ανασφάλεια, απ’ την ευθύνη του χωρισμού και τις συνέπειές του, δε θέλεις να πεις εσύ το αντίο, θα βόλευε περισσότερο αν το έλεγε ο άλλος.

Πράγματι, για πολλούς ανθρώπους, η απόφαση του χωρισμού είναι μια διαδρομή δύσβατη που συνειδητά αποφεύγουν, είτε επειδή δεν μπορούν ποτέ να νιώσουν αρκετά σίγουροι για την επιλογή αυτή είτε επειδή τα «πρέπει» τους κι οι ανασφάλειές τους δεν τους επιτρέπουν να ακολουθήσουν την καρδιά τους.

Μπαίνεις στο αμάξι, σε αυτό το αμάξι που πέρυσι σας πήγε μαζί διακοπές στο Πήλιο. Η πιο μικρή κίνηση αρκεί για να ξεπηδούν μπροστά σου εικόνες έρωτα, όμορφες κι αστείες στιγμές, γέλια, αγκαλιές. Στιγμές περασμένες (ίσως ανεπιστρεπτί) που έρχονται να πολλαπλασιάσουν τις ενοχές σου, όλα μοιάζουν καλύτερα λίγο πριν το τέλος.

Κάνεις ένα ακόμη βήμα πίσω. Λες «ας δώσω λίγο ακόμα χρόνο στη σχέση, πώς να διαλύσω ό,τι έχουμε χτίσει;». Και έπειτα έρχεται η ρημάδα η ανασφάλεια, παρέα με τις αμφιβολίες. Η σκέψη πως θα πονέσεις τον άνθρωπο που αγάπησες, τον άνθρωπο που θα μείνει πίσω μετάτο χωρισμό, τον άνθρωπο που δεν επέλεξε το τέλος σας και που θα βιώσει τη ματαίωση των προσδοκιών του και το άδειασμα των συναισθημάτων του, σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος να διαχειριστείς τις ενοχές σου.

«Και τώρα τι, πού, με ποιον; Όχι, όχι μόνος μου, δε θέλω με τίποτα. Μα το πάθος κι ο έρωτας χάθηκαν. Το ενδιαφέρον, η φιλική αγάπη αρκούν για να είμαστε μαζί; Κι αν νιώθω πια αισθήματα αδερφικά; Το ξέρω ότι με αγαπάει, πώς να βάλω έτσι απλά μια τελεία;». Όλα αυτά σου κόβουν τα φτερά και τον αέρα.

Κάθε φορά που σου προτείνει να βγείτε ή να κάνετε κάτι μαζί, βαριέσαι. Οι δικαιολογίες δίνουν και παίρνουν. «Είμαι κουρασμένος, πονάει το κεφάλι μου, δεν έχω διάθεση» κι η λίστα δεν τελειώνει. Μα όταν το τηλέφωνο χτυπάει από κάνα φιλαράκι ξανανιώνεις, τότε ετοιμάζεσαι χωρίς δεύτερη κουβέντα, φεύγει η κούραση κι ο πονοκέφαλος κι όλα. Κι ύστερα, όπως είναι φυσικό, έρχονται τα παράπονα, πως τον αποφεύγεις, τον παραμελείς. Κι αυτό το εκλαμβάνεις ως καταπίεση, εκνευρίζεσαι, μα δε φταίει εκείνος.

Ξαφνικά σου φταίνε όλα, σε ενοχλεί ό,τι και να κάνει, τα βρίσκεις όλα λάθος∙ δεν το καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ άδικο να αφήνεις έναν άνθρωπο να βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση; Απομακρύνεσαι τόσο σεξουαλικά όσο και συναισθηματικά απ’ το σύντροφό σου χωρίς να εξηγείς.

Μάλιστα, ξεσπάς το θυμό σου για τον εαυτό σου και τη δειλία σου  –που δε βρίσκει τη δύναμη να κάνει το βήμα προς την έξοδο– πάνω στη σχέση σου. Αναπόφευκτα το μεταξύ σας μοιάζει με πεδίο μάχης, όλο συγκρούσεις κι εντάσεις. Μια σχέση μονόπλευρη, χωρίς συναισθήματα, χωρίς ερωτική επιθυμία, γεμάτη απωθημένα, κριτική, ματαίωση, απόρριψη κι απόγνωση.

«Κι αν το μετανιώσω;», σε κρατάνε πίσω τα «αν». Κανείς δεν μπορεί να ξέρει εκ των προτέρων αν θα πάρει τη σωστή απόφαση, ούτε μπορεί να του εγγυηθεί κανείς αν θα έρθει κάτι καλύτερο στη ζωή του. Αν δε διεκδικήσει όμως την πιθανότητα για το καλύτερο, δε θα το πάρει και ποτέ!

Άλλωστε, τα σπουδαία δεν έρχονται από μόνα τους! Χρειάζονται αυτοεκτίμηση και θάρρος. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να λυτρωθεί, να απελευθερωθεί κι ελευθέρωσε κι εκείνον τον άνθρωπο που κρατάς  δίπλα σου από ανασφάλεια κι όχι από επιθυμία. Διάλεξε την αλήθεια, οι σχέσεις φθείρονται και κάποιες φορές η φυγή είναι η μόνη λύση!