Όλοι έχουμε κενά, ελαττώματα, ψυχολογικά. Όλοι από κάπου μπάζουμε, κάπου δεν είμαστε σωστοί, κάπου το χάνουμε. Άλλος είναι υπερβολικά ανασφαλής κι άλλος αλαζόνας. Άλλος δε διεκδικεί ποτέ το δίκιο του και είναι μονίμως το θύμα κι άλλος δε ζητά συγγνώμη που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω.
Από πού προκύπτουν όμως όλα αυτά τα κενά; Τι μας δημιουργεί όλα αυτά τα ενοχλητικά ψεγάδια που δυνητικά μπορούν να μας στερήσουν την ευτυχία; Πολλοί παράγοντες θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο. Μπορεί να δημιουργήθηκαν από τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, από τις καταστάσεις που αντιμετωπίσαμε στη ζωή μας, από το πώς αποφασίσαμε εμείς να προχωρήσουμε στη ζωή μας. Μπορεί όμως και να υπάρχουν, επειδή δε ζήσαμε ακόμα τον κατάλληλο ρόλο σε μια σχέση. Κι εξηγούμαι.
Έχουμε ξαναπεί πως από όλους τους ανθρώπους κάτι παίρνουμε. Κάτι μας διδάσκουν, κάποιο κενό μας κλείνουν και κάποια νέα πληγή ανοίγουν. Κάτι μας δίνουν και κάτι μας παίρνουν, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν και θα είναι πάντοτε σχέσεις δοσοληψίας, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Γι’ αυτό και ποτέ δεν είσαι ίδιος από σχέση σε σχέση. Αλλάζεις, διαμορφώνεσαι, απαιτείς διαφορετικά πράγματα από τον κάθε άνθρωπο που θα περάσει απ’ τη ζωή σου.
Έτσι λοιπόν, μπορεί να είσαι υπερβολικά ανασφαλής, γιατί ποτέ δεν ένιωσες σε μια σχέση απόλυτη σιγουριά. Δε βρέθηκε ακόμη ο άνθρωπος που θα σε καθησυχάσει, θα σε θεοποιήσει, θα σβήσει τις ανασφάλειές σου, δείχνοντάς σου πόσο σε θαυμάζει. Από την άλλη μπορεί να είσαι αλαζόνας, γιατί δε βρήκες ακόμη το δάσκαλό σου. Δε βρέθηκε κανείς να σε βάλει στη θέση σου, να σου δείξει ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος κι ότι μπορεί κι αυτός να σε πονέσει.
Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να είσαι πάντα το θύμα, γιατί έτσι έμαθες, γιατί η τύχη και οι περιστάσεις τα έφεραν έτσι που δε βρέθηκες ποτέ στη θέση του θύτη. Και το κενό σου αυτό, θα καλυφθεί μόνο όταν βιώσεις και την άλλη πλευρά, μόνο όταν ζήσεις την ίδια κατάσταση κρατώντας εσύ το μαχαίρι. Αντίστοιχα, ίσως είσαι πάντα ο θύτης γιατί δε βρέθηκε κανείς να σε βάλει στη θέση του θύματος. Κι όταν έρθει αυτή η ώρα -γιατί κανείς δε ζει μόνο τον ένα ρόλο, πίστεψέ με- θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά για να ξανακρατήσεις το μαχαίρι.
Και κάπως έτσι, μαθαίνουμε απ’ τους περαστικούς της ζωής μας και γινόμαστε κι εμείς περαστικοί στις ζωές κάποιων άλλων. Μας γεμίζουν κενά και τους γεμίζουμε κενά, σ’ ένα ατελείωτο πάρε-δώσε, μέχρι κάποια στιγμή, μετά τις τόσες εμπειρίες, να γίνουμε πιο ολοκληρωμένοι από ποτέ.
Δε θα σταματήσεις να είσαι ποτέ ανασφαλής, απλώς τώρα θα είσαι και κομματάκι αλαζόνας, κι αυτά τα δύο θα έρχονται σε ισορροπία. Πότε θα υπερισχύει το ένα και πότε το άλλο, αναλόγως της κατάστασης. Θα υπάρξεις ξανά θύμα σε σχέση, μόνο που πια θα ξέρεις και πώς είναι να είσαι θύτης κι αυτά τα δύο θα συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σου.
Κι έτσι, ο καθένας από μας είναι ένα μωσαϊκό διαφορετικών χαρακτηριστικών και στοιχείων, αποτελούμενος από ξεχωριστές εμπειρίες. Και μπορεί ν’ αλληλεπιδράσει μ’ ένα κάρο ανθρώπους, αλλά να ταιριάξει ακριβώς, μόνο με κάποιον που θα έχει τις αντίθετες ανασφάλειες. Όπως η φωτογραφία με το αρνητικό φιλμ. Ίδιοι, αλλά αντίθετοι. Μόνο το αρνητικό σου μπορείς να καταλάβεις εντελώς, γιατί θα ξέρεις πώς να το διαχειριστείς.
Περίεργο ε; Κι ύστερα λένε πως είναι εύκολες οι ανθρώπινες σχέσεις.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
