Yπάρχει μια φράση που ποτέ μου δεν κατάλαβα. Την άκουγα από πολύ κόσμο και προβληματιζόμουν. Δεν είναι κάτι δύσκολο ή περίεργο, τέσσερις λέξεις είναι μόνο. «Μ’ αρέσουν τα δύσκολα».
Όταν το πρωτοάκουσα μικρή, απόρησα. Θυμάμαι ότι μου είχε φανεί και λίγο χαζή η τύπισσα που το είπε κι αδιαφόρησα. Όσο μεγάλωνα, είχα ποικίλες αντιδράσεις στο άκουσμα της φράσης αυτής. Άλλοτε αμφισβητούσα και το φιλοσοφούσα, κάποτε κορόιδευα και μια δυο φορές την είπα σε κάποιον για να το παίξω ιστορία.
Μέτα από κάποια χρόνια, κατέληξα να υποστηρίζω αυτό που μου υπαγόρευε τότε η σοφία των δώδεκα χρόνων μου. Εμένα μ’ αρέσουν τα απλά.
Και είναι το πιο λογικό συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει στη μέχρι τώρα ζωή μου. Γιατί να επιλέξω το περίπλοκο, όταν μπορώ να έχω το απλό; Ποια μαζοχιστική τάση υποστηρίζει ότι το δύσκολο είναι απαραιτήτως αυτό που αξίζει;
Για να μπω επιτέλους στο θέμα λοιπόν, αυτό που με τρελαίνει σε σένα είναι ότι ήρθες και τα έκανες όλα απλά. Ήρθες και πριν το καταλάβω είχες μπει στη ζωή μου, είχες θέσει όρια και είχες αυτοανακηρυχθεί άνθρωπός μου, χωρίς αυτό να με πειράζει καθόλου.
Αυτό ήταν το πιο περίεργο απ’ όλα. Ότι απαίτησες την προσοχή μου, τη ματιά μου, το μυαλό μου κι εγώ αφέθηκα. Δε ζήτησες άδεια για τίποτα, γιατί ήξερες πολύ καλά πως η απάντηση σε όλα θα ήταν «όχι». Αργότερα, αντιλήφθηκα ότι αυτό ήταν που χρειαζόμουν. Να μη ρωτήσεις. Ήθελα κάποιον πιο θρασύ από μένα στη ζωή μου, κάποιον να μου βάλει τα γυαλιά.
Ήρθες και δε χρειάστηκε ν’ αναρωτηθώ αν έχουμε κάτι, κι αν ναι, τι είναι αυτό. Αν πρέπει να σου ανοίξω εγώ κουβέντα για το τι έχουμε, αν επιτρέπεται να κάνω ζήλιες, αν μπορώ να σου στείλω όταν δεν είμαι καλά. Ήρθες κι απλά μου δήλωσες ότι είμαστε μαζί. Χωρίς καμία αλαζονεία, αλλά με τη σιγουριά αυτού που ξέρει τι του γίνεται και τι θέλει, και το διεκδικεί.
Μέσα σε μια βδομάδα βρήκαμε αστειάκια προσωπικά, χαζά παρατσούκλια και κοινά όνειρα. Το φιλί είναι οικείο και τα σώματα μονίμως ζεστά, χωρίς προηγούμενη επαφή. Τρέχουμε με ταχύτητες τρελές, παίρνουμε φωτιά και τα μυαλά κοντράρονται ασταμάτητα. Σ’ αρέσει να μου τη λες κι εμένα μ’ αρέσει περισσότερο, γιατί μεγαλύτερη απόλαυση από το να σε κερδίζω, είναι να με κερδίζεις εσύ.
Μαζί σου βγαίνουν όλα φυσικά από την πρώτη μέρα. Και ξαφνικά φαντάζουν γελοίοι όλοι οι προηγούμενοι με τις αμφιβολίες και τα «δεν είμαι σε φάση». Φαντάζω γελοία κι εγώ που έσκαγα και κατηγορούσα το timing και τ’ άστρα για τη μαλακία που δέρνει τον καθένα.
Που κανόνιζα δήθεν τυχαίες συναντήσεις και ξενυχτούσα πάνω από λάπτοπ και κινητά. Που ανεχόμουν την αδιαφορία του καθενός και την κατάπινα και δικαιολογούσα αναπάντητες κλήσεις και υποσχέσεις που έμεναν συνεχώς ανεκπλήρωτες. Κι όλο γυρόφερνα στο νου μου αυτούς που τους αρέσουν τα δύσκολα κι αναρωτιόμουν μήπως τελικά ήμουν κι εγώ μια απ’ αυτούς.
Μετά από σένα όμως, δεν έχω αμφιβολία. Η ουσία κρύβεται στ’ απλά. Οτιδήποτε βγαίνει αβίαστα είναι φυσικό και κάποιες φορές δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις ή το αγνοείς, γιατί μοιάζει σαν να ήταν πάντα εκεί.
Εκεί έγκειται και η ομορφιά του όμως. Στο πόσο διακριτικά εισέρχεται και κουμπώνει στη ζωή σου, χωρίς να προκαλεί καμία ενόχληση, καμά αναταραχή.
Εμένα δε μ’ αρέσουν τα δύσκολα τελικά. Έλα να τα κάνουμε όλα απλά κι άσε τους άλλους να παιδεύονται και να παιδεύουν.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
