Πόσοι από εμάς άραγε αντικρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και βλέπουν αντικειμενικά και καθαρά την εικόνα που αυτός τους δείχνει; Πόσοι από εμάς τολμούν να αναγνωρίσουν ειλικρινά τις αδυναμίες τους; Να κοιτάξουν πού υστερούν, ποια πλευρά του χαρακτήρα τους θέλει δουλειά, τι πρέπει να βελτιώσουν για να κάνουν τον εαυτό τους καλύτερο από χθες. Και δε μιλάω για παραδοχές του τύπου «το μεγαλύτερο ελάττωμά μου είναι ότι αγχώνομαι υπερβολικά» ή «είμαι τελειομανής». Μιλάω για παραδοχές που πονάνε. Για αλήθειες όπως «με χρειάστηκε και δεν ήμουν εκεί» ή «άφησα τους φίλους μου για την γκόμενα» ή «είμαι παρτάκιας και δε βλέπω πέρα απ’ τον κώλο μου».
Τείνουμε πάντα να επαναπαυόμαστε στα λάθη εκείνα που μας δείχνουν λίγο πιο ευάλωτους ή παραπάνω ευαίσθητους απ’ όσο πρέπει και δεν ψάχνουμε γι’ αυτά που μας κάνουν θύτες, αντιπαθείς ή ακόμα και αχάριστους. Λες και το μόνο σου ελάττωμα είναι ότι έχεις ψυχαναγκασμούς ή ότι είσαι υπερπροστατευτικός. Προσπαθείς ακόμη κι εδώ να φανείς ατσαλάκωτος, σχεδόν αψεγάδιαστος.
Η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου δεν είναι πάντα αυτή που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κι όχι επειδή δεν καταλαβαίνεις πού δε φέρθηκες σωστά, αλλά επειδή εθελοτυφλείς. Επιλέγεις συνειδητά να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από φίλτρα. Λίγο θολά βέβαια, αλλά η θολερότητα πολλές φορές κρύβει τις ατέλειες, έτσι δεν είναι;
Δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι απέχεις παρασάγγας από την τέλεια εικόνα που έχεις πλάσει στο μυαλό σου. Ότι κι εσύ κάποτε κάποιον αδίκησες, κάποιον δε μέτρησες καλά, κάποιον άφησες ξεκρέμαστο. Και δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το γεγονός που σε βγάζει σκάρτο, αλλά η άρνησή σου να αναγνωρίσεις το σφάλμα. Το λάθος σε κάνει άνθρωπο. Το να σφυρίζεις αδιάφορα μπροστά σ’ αυτό σε κάνει μαλάκα.
Κι ενώ κάποιες φορές μπορεί να υπερτιμάς τις ικανότητές σου, προσπαθώντας μανιωδώς να φτάσεις στην τέλεια εικόνα που λέγαμε, άλλες φορές σε υποτιμάς. Ξεχνάς όσα έχεις καταφέρει, όσα πέτυχες όταν όλοι φώναζαν πως θα αποτύχεις, όσα διεκδίκησες σκληρά και τελικά κέρδισες με το σπαθί σου.
Μερικές μικρές ήττες και ρίχνεις τον εαυτό σου όχι μόνο από το βάθρο που αδίκως του είχες χτίσει, αλλά κάτω κι από τη θέση που όντως του αξίζει. Η υπερβολή που σε διακατέχει στις επιτυχίες σου, φαίνεται πως υπάρχει και στις αποτυχίες σου. Μια κατάσταση ή του ύψους ή του βάθους που δε σε αφήνει να ισορροπήσεις. Όλη αυτή η λάθος καταμέτρηση δυνάμεων μπορεί να σε οδηγήσει 10 βήματα μπροστά κι αμέσως μετά να σε ρίξει 11 πίσω.
Ζύγισε τον εαυτό σου και υπολόγισε τις δυνάμεις σου. Μην προσπαθήσεις να σε δεις μέσα από τα μάτια φίλων και γνωστών και μην εμπιστευτείς σχόλια τρίτων, όσο καλά κι αν σε ξέρουν. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα από όλους τι μπορείς να κάνεις και τι όχι, σε ποιον οφείλεις μια συγγνώμη ή ένα ευχαριστώ. Ακόμα κι αν για καιρό έβλεπες τον εαυτό σου όπως ήθελες να τον δεις κι όχι όπως είναι πραγματικά. Ακόμα κι αν έχεις ξεχάσει τι θα πει αυτοκριτική, ακόμα κι αν αποφεύγεις ν’ ακούσεις εκείνη τη μικρή φωνούλα μέσα σου που πάντα δείχνει τη σωστή κατεύθυνση.
Δες και μια φορά τον εαυτό σου χωρίς τα φίλτρα που λέγαμε. Η τόση καθαρότητα θα σε ξενίσει στη αρχή, ίσως να σε πληγώσει το θέαμα. Αλλά θα δεις επιτέλους τι δε σου αρέσει και θα μπορέσεις είτε να το αλλάξεις, είτε να το αγαπήσεις.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
