Μελέτες έχουν διεξαχθεί, επιστήμονες έχουν ερευνήσει διεξοδικά το θέμα κι ακόμα απάντηση δεν έχει δοθεί. Γιατί διαρκεί τέσσερις ώρες ο καφές στην Ελλάδα; Γιατί δεν μπορούμε να πιούμε με τίποτα καφέ βιαστικά, στο πόδι, με τρεις γουλιές και δυο κουβέντες;
Προβληματίστηκα αρκετά είναι η αλήθεια. Μην είναι η ποιότητα του καφέ; Μην είναι οι καρέκλες που είναι βολικές κι εμείς που είμαστε χασομέρηδες; Μετά από αρκετή ώρα κατέληξα σε συμπεράσματα και δίνω αμέσως τις απαντήσεις στο ερώτημα που χρόνια τώρα ταλανίζει τις κοινωνίες ανά τον κόσμο.
Ο καφές στην Ελλάδα κρατάει πολύ, γιατί είμαστε όλοι καθυστερημένοι. Στα ραντεβού μας. Δίνεις ραντεβού στις τρεις, και ο άλλος εμφανίζεται το νωρίτερο με μισή ώρα καθυστέρηση. Και πήρα την περίπτωση που μιλάμε για δύο άτομα, σκέψου να περιμένεις πέντε. Δεν είναι Αγγλία εδώ, που ο άλλος φτάνει και πέντε λεπτά νωρίτερα για να είναι σίγουρος ότι δε θα τον περιμένεις. Όχι. Εδώ, αν δεν αργήσεις τουλάχιστον ένα τέταρτο, δε θα πάει καλά η έξοδος, είναι γρουσουζιά.
Μετά τη γνωστή και συνηθισμένη καθυστέρηση λοιπόν, οδεύεις προς το μαγαζί που θα κάτσεις και καθώς μπαίνεις βλέπεις γνωστό. Να μη χαιρετήσεις; Να μην κάτσεις και πέντε λεπτά, να πεις δυο κουβέντες με τον άνθρωπο; Θα σε περάσουν και για ακοινώνητο στην τελική. Χαιρετάς εσύ, χαιρετάει ο φίλος σου, χαιρετάει και ο τρίτος, ε με τα πολλά κάθεστε στο τραπέζι και παραγγέλνετε το πολυπόθητο ρόφημα που ανασταίνει και νεκρούς.
Ο κυριότερος λόγος που δε γίνεται να πιεις καφέ σε λιγότερο από τρεις ώρες είναι γιατί μιλάς ή παίζεις. Κι εξηγούμαι, αναλύοντας την πρώτη περίπτωση. Δεν έχει καμιά σημασία αν είδες τον κολλητό σου χθες ή προχθές. Εδώ ισχύει το «κάθε φορά, πρώτη φορά» κι ακόμη κι αν αναλύσατε τα πάντα στον καφέ της προηγούμενης μέρας, εσείς θα είστε έτοιμοι για ακόμη έναν τρίωρο διάλογο που θα περιλαμβάνει συζητήσεις και απόψεις επί παντός επιστητού. Το μενού είναι πλούσιο και περιλαμβάνει καβγάδες για πολιτική, οικογενειακά ζητήματα, το σκορ του αγώνα Παπαρδελαΐκός – Κάτω Κρεμαστά, σεξ, την ανακάλυψη νερού στον Άρη και τον πιθανό λόγο που η γκόμενα στο διπλανό τραπέζι έχει κάνει τον καφέ της μπουγάτσα από την τόση κανέλα.
Αναλύοντας τη δεύτερη περίπτωση, θα σου πω ότι απολαμβάνουμε να πίνουμε τον καφέ μας και να παίζουμε πόρτες, πλακωτό, φεύγα, άντε και τίτσου για τους νεολαίους. Άλλος θα ρίξει πασιέντζα, άλλος θα διαβάσει τον ελληνικό κι άλλος θα παίξει χαρτί μέχρι να μουδιάσει ο κώλος του από την καρέκλα. Πολλοί είναι αυτοί που βαθμολογούν τους περαστικούς δημιουργώντας άτυπα καλλιστεία και χωρίς ντροπή φωνάζουν τις βαθμολογίες τους στον άτυχο που πέρασε από μπροστά τους.
Τέλος, ρουφάμε το καφεδάκι μας για ώρες γιατί φλερτάρουμε. Πάντα και παντού. Και το φλερτ, όπως όλοι ξέρουμε, θέλει την ώρα του, δεν είναι παίξε-γέλασε. Μέχρι να τσεκάρεις το χώρο, να περάσεις ακτίνες Χ τους παρευρισκόμενους, να βρεις πού κάθεται το ενδιαφέρον και τη συγκεκριμένη γωνία του τραπεζιού που ευνοεί την οπτική επαφή, πάει, το έχασες το μισάωρο. Υπολόγισε και την ώρα για το ψηστήρι μετά, το βγάλαμε το τρίωρο.
Τελικά, όπως τα υπολογίζω, δε βγαίνουμε. Πολύ λίγη ώρα για να κάνουμε τόσα πολλά πράγματα. Ο σωστός καφές, ο ολοκληρωμένος, αυτός που τον ευχαριστιέσαι πραγματικά και νιώθεις χαλαρός μετά, πρέπει να κρατάει τουλάχιστον έξι ώρες. Αλλιώς, είναι σαν να μην τον ήπιες ποτέ.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
