«Και γιατί να φύγουν; Να μείνουν εδώ, στη χώρα τους, να παλέψουν!» η μόνιμη απάντηση όσων ακούν ότι 100.000 Έλληνες επιστήμονες βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό για δουλειά. Μιας και σκοπεύω κι εγώ να φύγω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό, διδακτορικό και γιατί όχι, και δουλειά, η μόνιμη απάντησή μου είναι «Γιατί να μείνω;».
Ναι, σ’ εσένα μιλάω που θεωρείς την απόφασή μου να κυνηγήσω ένα καλύτερο μέλλον δειλία και προδοσία. Δε φεύγω για αναψυχή φίλε, δεν έχω καμιά όρεξη να αποχωριστώ τους δικούς μου ανθρώπους και να ξενιτευτώ. Η χώρα μου με διώχνει. Ή μάλλον καλύτερα, αυτοί που τη διοικούν. Γιατί η χώρα και εξαιρετικά τοπία έχει και φοβερές θάλασσες και φοβερό μέρος για τις καλοκαιρινές μου διακοπές είναι.
Γιατί να μείνω σε μια χώρα που αντί να επενδύει στην εκπαίδευση, κλείνει πανεπιστήμια και συσσωρεύει μαθητές σε αίθουσες που δε χωράνε; Σε μια χώρα που τη δουλειά 50 καθηγητών την κάνουν 10, σε μια χώρα που ξέρει ότι το τάδε πανεπιστήμιο είναι λειτουργικό με 20.000 φοιτητές και παρ’ όλ’ αυτά τους κάνει 60.000 γιατί δεν έχει άλλες αίθουσες;
Η χώρα αυτή, για την οποία θεωρείς πως έχω υποχρέωση να παλέψω, δεν έχει κάνει τίποτα για μένα. Η χώρα αυτή μου έταζε δωρεάν εκπαίδευση την ώρα που οι γονείς μου έψαχναν φροντιστήρια για να με στείλουν. Και αφού με έστειλαν σε φροντιστήρια και αφού πέρασα στη σχολή που ήθελα, η χώρα αυτή άφησε απλήρωτο το προσωπικό που καθαρίζει τις αίθουσες κι εγώ έκανα μάθημα την ώρα που από δίπλα μου έκαναν παρέλαση τα ποντίκια.
Και ενώ σπουδάζω με τη δωρεάν εκπαίδευση του Ελλαδιστάν υπό την ευγενική χορηγία των γονιών μου, η χώρα αυτή καθιστά σχεδόν απαγορευτική την εύρεση εργασίας στον τομέα μου. Αν μείνω, ξέρεις τι θα κάνω; Πιθανότατα θα δουλεύω σέρβις σε καφετέρια και θα βάλω το ωραίο μου πτυχίο εκεί που όλοι φαντάζεστε. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, θα μου πεις και απόλυτο δίκιο θα έχεις, αλλά επίτρεψέ μου να έχω και άλλα όνειρα για τον εαυτό μου. Όνειρα πως θα ασκήσω το επάγγελμα που σπούδασα, όνειρα στα οποία το πτυχίο μου δε γίνεται μια απλή κορνίζα, όνειρα για πράγματα που αν βρισκόμουν σε άλλη χώρα, θα θεωρούνταν δεδομένα.
Ντρέπομαι που λέω ότι θέλω να βρω δουλειά πάνω σ’ αυτό που σπουδάζω και ο κόσμος γελάει. Ντρέπομαι να κάνω μάθημα σε αίθουσες χωρίς παράθυρα που αν ο ένας αρρωστήσει κολλάμε όλοι. Ντρέπομαι που πρέπει να κάνω εργαστήριο και οι καθηγητές μου δεν έχουν υλικά να μου δώσουν. Που στη σχολή έχουμε μηχανήματα από τον καιρό που ήταν οι 50χρονοι καθηγητές μου φοιτητές και τα φυλάμε ως κόρη οφθαλμού γιατί αν χαλάσουν δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε.
Όσοι φεύγουν και δεν ξαναγυρίζουν έχουν απόλυτο δίκιο. Η πατριδολατρία δε θα σου δώσει να φας, το εθνικό φρόνημα δε θα σου βρει δουλειά και οι ρίζες, όσο δυνατές κι αν είναι, δε θα σε βοηθήσουν να βγάλεις το μήνα. Και στην τελική, όλοι αυτοί που μου ζητάνε τώρα να παλέψω για την πατρίδα, είναι όσοι την έφερναν εδώ και χρόνια στην κατάσταση που είναι τώρα. Όλοι αυτοί, μου ζητούν να παλέψω για τα δικά τους σφάλματα.
Και ναι, κανείς δεν είπε ότι έξω θα είναι εύκολα. Θα θέλει διπλάσια δουλειά, τρέξιμο, άγχος. Αλλά τουλάχιστον εκεί, έχεις μια ευκαιρία. Κι ένα μέλλον που ο τόπος σου αρνείται.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
