Ένα από τα πράγματα που δε θα καταλάβω ποτέ, είναι το γιατί οι νέοι συσσωρεύονται τα βράδια στα ίντερνετ καφέ ωσάν τις μύγες στο σκατό.
Παρασκευή βράδυ χτες και γυρνούσαμε με την παρέα σε κάτι στενά, ψάχνοντας μαγαζάκι για ρακομελοκατάσταση. Περνάμε τυχαία μπροστά από ένα ίντερνετ καφέ και παρατηρώ ότι δεν υπάρχει ούτε καρέκλα κενή. Νέοι από δεκαπέντε έως εικοσιπέντε ετών με αποχαυνωμένο βλέμμα και ηλίθιο χαμόγελο, χρησιμοποιούσαν ηλεκτρονικά όπλα για να σκοτώσουν φανταστικούς εχθρούς.
Στην αρχή λόγω της όλης φάσης, δεν το πολυσκέφτηκα, μου φάνηκε αστείο, ψιλογέλασα κι έφυγα για ρακόμελα. Φεύγοντας από το μαγαζί πέρασα επίτηδες από τον ίδιο δρόμο για να δω αν είναι ακόμη εκεί. Γεμάτο το ίντερνετ καφέ στις 12.30 το βράδυ.
Την επόμενη μέρα που το είδα λίγο αλλιώς, δε μου φάνηκε αστείο. Μου φάνηκε λυπηρό. Άνθρωποι νέοι, που θα ‘πρεπε να ρουφούν τη ζωή ως την τελευταία σταγόνα κάθονται μπροστά σε φωτεινά τετράγωνα κουτιά παλεύοντας με δράκους και τέρατα. Καθισμένοι σε καρέκλες με τις ώρες αφήνουν την πραγματική ζωή να περνά από δίπλα τους, ενώ αυτοί ζουν -ή μάλλον υπάρχουν- σε ένα ψέμα. «Δειλοί!» μου ήρθε να τους φωνάξω. «Δειλοί είστε!».
Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου τέρατα θα βρεις. Όχι από αυτά τα μεγάλα πράσινα που αν σε χτυπήσουν, χάνεις μια ζωή και δε γαμιέται, ξαναπαίζεις. Από εκείνα τα ύπουλα, που δεν τα καταλαβαίνεις με την πρώτη κι αν σε χτυπήσουν game over, καπούτ, δεν ξαναπαίζεις. Πόσο βολικό είναι τότε να εξοντώνεις μανιωδώς φανταστικές φιγούρες για να μην αντιμετωπίζεις τις αληθινές; Πόσο ασφαλές; Και πόσο βαρετό;
Άσε το όπλο που κρατάς καθισμένος στην καρέκλα του ίντερνετ καφέ κι αν τολμάς βγες έξω με όπλο το μυαλό σου. Εκεί να σε δω. Αυτό είναι το όπλο σου εδώ. Κι εδώ συνήθως δεν έχει δεύτερες ευκαιρίες. Την πάτησες; Σόρρυ, έτσι είναι η ζωή. Εδώ πολεμάς μέχρι τελικής πτώσης.
Άσε τη φουσκωτή γκόμενα που γυροφέρνει στην οθόνη σου και τράβα να βρεις καμιά πραγματική. Τα βυζιά της βιντεογκόμενας δεν ξέρω αν θα τα έχει, αλλά guess what: Θα σου μιλάει. Θα πολεμάτε μαζί, δυο παίκτες εναντίον όλων κι αν είστε καλή ομάδα, θα κερδίζετε. Κάθε φορά που με μια λανθασμένη σου κίνηση θα τη σκοτώνεις, θα πεθαίνεις κι εσύ μαζί. Κι αν αναστηθείτε μαζί, θα έχετε κερδίσει ήδη. Παιχνίδι είναι η ζωή και την αδρεναλίνη που ψάχνεις αλλού, στην έχουν χαρίσει ήδη απλόχερα.
Στο πραγματικό παιχνίδι, οι βοήθειές σου δεν είναι άλλες από τους δικούς σου και τους φίλους σου. Ελιξίρια ζωής είναι. Δεν πολεμούν ποτέ μαζί σου –η κάθε μάχη είναι δική σου. Αλλά θα είναι δίπλα σου, όποτε τους χρειαστείς, να ξαποσταίνεις πάνω τους και να γεμίζουν τις μπαταρίες της ζωής σου. Κάποιοι θα θυσιαστούν για σένα αν χρειαστεί. Αυτούς μην τους αφήσεις να φύγουν από δίπλα σου ποτέ.
Κι αν μέσα από την οθόνη ψάχνεις μια διαφυγή από την πραγματικότητα, να ξέρεις πως κανείς δε δραπετεύει από το πραγματικό τόσο απλά. Αν η λύση βρισκόταν μέσα σ’ ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι θα ήταν όλα πολύ εύκολα. Τόσο εύκολα όσο το πάτημα του πλήκτρου ενεργοποίησης του υπολογιστή σου. Αυτό που κάνεις με την πολύωρη διαμονή σου στα ιντερνετ καφέ, είναι να θάβεις την πραγματικότητα, να την κάνεις ανώδυνη για λίγο και σαν βγεις από το διαδικτυακό σου κόσμο, τότε αυτή είναι δυο φορές πιο οδυνηρή. Για να σε εκδικηθεί που την έκανες πέρα. Κάτι σαν τον εθισμό στα ναρκωτικά ένα πράγμα.
Όχι. Η πραγματικότητα θέλει αρχίδια. Θέλει να τολμάς, να πέφτεις και να σηκώνεσαι, ν’ αρπάζεις ευκαιρίες απ’ τα μαλλιά, να κοιτάς τη ζωή μέσα στα μάτια για να φοβηθούν οι φόβοι σου, να φύγουν.
Αν γουστάρεις να αναλώνεσαι και να αδικείς τη νοημοσύνη σκεπτόμενος μόνο πώς θα σκοράρεις ηλεκτρoνικά για τη φανταστική Ρεάλ Μαδρίτης, πρόβλημά σου αλλά οφείλω να σου πω πως έχεις χάσει το νόημα. Όταν μετά από χρόνια θα αναπολείς στιγμές, για ποιο πράγμα θα αισθάνεσαι περήφανος; Για εκείνη τη βραδιά που τους ξέσκισες όλους στο LOL;
Bάλε σε παρακαλώ όσα νευρικά κύτταρα σου έχουν απομείνει σε λειτουργία και σκέψου τι κερδίζεις και τι χάνεις. Στο μεταξύ, θα προσευχόμαστε όλοι να μη γίνει καμιά ξαφνική και μεγάλης διάρκειας διακοπή ρεύματος και χάσεις το νόημα της ζωής σου.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
