Περίεργη η φύση του ανθρώπου. Πάντα να κυνηγά αυτό που δεν έχει, πάντα να τον διακατέχει ένα πνεύμα ανήσυχο. Μια τάση σχεδόν μαζοχιστική, που τον ωθεί να κατακτήσει όσα δεν έχει και παράλληλα δεν τον αφήνει να ξεχάσει όσα ποτέ δεν έφτασε. Του υπενθυμίζει όλες του τις απώλειες, τις απογοητεύσεις, τις ήττες. Σχεδόν αυτομαστίγωμα θα έλεγε κανείς, μιας και δεν αφήνουμε στον εαυτό μας χώρο ν΄ανασάνει και τόπο για να ξαποστάσει, δεν τον δικαιολογούμε, τον κατηγορούμε ενοχικά για όσα στραβά βρέθηκαν στο διάβα μας και δεν καταφέραμε να τα γυρίσουμε υπέρ μας.
Και είναι αυτή ακριβώς η μαζοχιστική μας πλευρά που αναζητά τον πόνο. Θέλουμε να πονάμε, μας αρέσει, το επιζητάμε. Ίσως γιατί κάποτε, κάποιος μας έπεισε πως αξίζει μόνο ό,τι πονάει κι είναι δύσκολο. Ίσως γιατί τα απλά κι εύκολα δεν τα εκτιμάμε κι έχουμε τοποθετήσει σε κάποιο βάθρο όποιον κάποτε μας άνοιξε μια πληγή. Αναζητούμε ηλιθιωδώς αυτό που θεωρητικά αποφεύγουμε και υποσυνείδητα ίσως όλες οι λάθος επιλογές μας να οφείλονται στην ανεξήγητη τάση μας να κυνηγάμε ό,τι στο τέλος θα μας πονέσει.
Υποστηρίζουμε ότι όταν πονάμε νιώθουμε ζωντανοί και ότι για να μας στενοχωρεί κάτι, σίγουρα μας έδωσε πολλά. Γι’ αυτό και όταν όλα βαίνουν καλώς, όταν έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε, νοσταλγούμε παρανοϊκά τις στιγμές που όλα μας έμοιαζαν μάταια. Ταυτίζουμε πολλές φορές τον έρωτα με τον πόνο και θεωρούμε λανθασμένα ότι όποιος δεν έχει πονέσει, δεν έχει ζήσει τίποτα έντονο. Κι όμως ο έρωτας είναι γέλια, μυστικά βλέμματα, κώδικες επικοινωνίας για δύο. Είναι συνωμοσία, είναι ομάδα, είναι δύο απέναντι στον κόσμο, δύο συνεργάτες στο ίδιο έγκλημα. Συνεργάτες που δεν προδίδουν, δεν τα παρατούν, δεν αφήνουν ο ένας τον άλλον στα μισά του σχεδίου.
Κι ενώ όταν είμαστε καλά νοσταλγούμε τις στιγμές των απογοητεύσεων και της μιζέριας, όταν βρισκόμαστε στην κατάσταση αυτή, δεν την αντέχουμε. Εμείς κι ο πόνος σε μια σχέση τύπου «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε». Όταν πια έρχεται η στιγμή της κατηφόρας -γιατί είτε προτιμάς τον ανήφορο είτε τον κατήφορο, στη ζωή θα βρεις απ΄όλα-, αναρωτιέσαι πότε θα πιάσεις πάτο για ν΄αρχίσεις να ανεβαίνεις. Τώρα νοσταλγείς τις στιγμές που ήσουν καλά ή που ήσουν άνιωθος. Ξαφνικά η αδιαφορία ή ακόμα και η βαρετή καθημερινότητα σου φαίνεται ελκυστική μπροστά στα ζόρια που περνάς. Προσπαθείς τώρα να βρεις τρόπο να βγεις απ’ το βούρκο και φυσικά έχεις ξεχάσει τις στιγμές που τον αναζητούσες.
Ίσως τελικά όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν συγκεκριμένα με τον πόνο. Ψάχνουμε πάντα ό,τι δεν έχουμε και δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι με την κατάστασή μας. Βρισκόμαστε κάπου κι ευχόμαστε να ήμασταν κάπου αλλού, πετυχαίνουμε κάτι κι αμέσως σκεφτόμασταν πώς θα ήταν να πετυχαίναμε και κάτι άλλο, κάνουμε μια επιλογή κι αμέσως σκεφτόμασταν πώς θα ήταν αν είχαμε διαλέξει την εναλλακτική της.
Σ’ αυτό το ανήσυχο πνεύμα οφείλεις την όποια πρόοδό σου. Είναι η κινητήριος δύναμη που σε ωθεί να κάνεις τα βήματα που θα σε φέρουν πιο κοντά στο στόχο σου. Μην ξεχνάς όμως να ζεις και στο τώρα. Γιατί όσο κι αν επιθυμείς κάτι άλλο, αν περιμένεις πάντα να ζήσεις την επόμενη στιγμή, θα χάνεις την τωρινή. Και τι νόημα έχει να ζεις πάντα περιμένοντας;
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
