Έτος 2015 και όλες οι πόλεις αυτού του μάταιου κόσμου αντιμετωπίζουν το ίδιο σοβαρό πρόβλημα. Έλλειψη φλερτ κι επικοινωνίας. Όλες; Σχεδόν όλες.
Μια μικρή πόλη στην άκρη του κόσμου αντιστέκεται σθεναρά στο καθεστώς αποξένωσης που επιβάλλουν τα social media και οι καθημερινές υποχρεώσεις. Οι κάτοικοί της είναι λίγοι, μα η καρδιά τους είναι γεμάτη πάθος και όρεξη για ζωή. Το κορμί τους είναι έτοιμο να περάσει κάθε δοκιμασία στο βωμό αναζήτησης της πραγματικής αγάπης και το αποδεικνύουν καθημερινά.
Στην πόλη του έρωτα, όλα είναι δυνατά. Στη Θεσσαλονίκη, αυτήν την τόσο σεξουαλική πόλη με τα κόκκινα φωτάκια κατά μήκος ολόκληρης της παραλίας, τα πάντα χορεύουν σε αισθαντικούς ρυθμούς και η παιχνιδιάρικη διάθεση είναι διάχυτη παντού. Γνωριμίες γίνονται όπου σταθείς κι όπου βρεθείς και σχεδόν νιώθεις το αίμα των νέων να βράζει.
Παρά το γενικό πέφτινγκ που λαμβάνει χώρα εδώ, εκεί και παραπέρα, υπάρχει ένας οργανισμός, χωρίς τον οποίο κάθε προσπάθεια για νέες γνωριμίες θα ήταν καταδικασμένη. Ένας οργανισμός εξαιτίας του οποίου δημιουργήθηκαν σχέσεις, γάμοι, παιδιά.
Στο σημείο αυτό, όλοι οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας τον ΟΑΣΘ, που τόσα χρόνια μας φέρνει κοντά. Ίσως και υπερβολικά κοντά κάποιες φορές.
Εντάξει, υπάρχουν φορές που οι μυρωδιές και τα σωματικά υγρά του διπλανού μας έγιναν σχεδόν δικά μας από την τόση επαφή. Υπήρχαν στιγμές που μπαίναμε σενιαρισμένοι και μοσχομυριστοί στο εκάστοτε λεωφορείο και βγαίναμε σαρδέλες και βρομεροί. Υπάρχουν φορές που πετύχαμε πρώην με νυν και παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε ξινισμένα τη φάτσα μας, γιατί δεν είχε χώρο. Γιατί ο ΟΑΣΘ διδάσκει πολιτισμό κυρίες και κύριοι. Σε φέρνει κυριολεκτικά αντιμέτωπο με τα προβλήματά σου και σ’ αναγκάζει και να τους σκάσεις κι ένα χαμόγελο, αφού δεν μπορείς να τρέξεις μακριά τους.
Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης έχουμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη επαφή μεταξύ μας λόγω του ΟΑΣΘ. Θα υπάρξει κάποιος ηλικιωμένος που θα βρίσει πρωί πρωί, κάποιος θα συμφωνήσει μαζί του και θα τον κοιτάξει με κατανόηση, κάποιος άλλος θα βρεθεί σίγουρα να μαλώσει μαζί του γιατί έτσι, και ο τελευταίος είναι ο γνωστός εξυπνάκιας που θα πει την ατακάρα του και αφενός θα αποφορτίσει το κλίμα, αφετέρου θα κάνει και τις γνωριμίες του.
Έχουμε σχέσεις πιο στενές κι ας είμαστε άγνωστοι. Είμαστε σαν μια μεγάλη οικογένεια που βρίζει κανονικότατα ο ένας τον άλλον, αλλά μετά από είκοσι λεπτά κάνουμε μια μεγάλη, ομαδική (και αναγκαστική) αγκαλιά και ξαναγαπιόμαστε.
Ο ΟΑΣΘ μας έχει μάθει να ελπίζουμε και να προσαρμοζόμαστε. Γιατί ελπίδα είναι να περιμένεις 78Ν Σάββατο βράδυ και να πιστεύεις ότι θα μπεις κιόλας. Προσαρμογή είναι να χωράς το ίδιο άνετα σε λεωφορείο με δέκα άτομα και σε λεωφορείο με διακόσια άτομα και να σπας το κορμάκι σου μέχρι να πάρει σχήμα τελικού σίγμα ή ανάποδου γαμώτου για να γεμίσεις το λιγοστό κενό χώρο που έχει απομείνει μεταξύ των συνεπιβατών σου.
Ο ΟΑΣΘ μας έχει φέρει κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από τον τύπο ή την τύπισσα που μας γυάλισε στο λεωφορείο. Και να τα φρεναρίσματα και τα πεσίματα -τυχαία και μη. Και να τα αμήχανα γελάκια, τα κοκκινίσματα και τα αιτήματα φιλίας στο facebook. Μέχρι και ανομολόγητα 78Ν έχουμε κάνει οι αθεόφοβοι και αναζητούμε τον τάδε και τη δείνα, μετά από εκείνο το παθιασμένο βράδυ που επιβιβαστήκαμε μαζί στο λεωφορείο και μας έμεινε αξέχαστο.
Γι’ αυτό σας λέω, ο ΟΑΣΘ είναι εμπειρία κι όσο και να τον βρίζουμε, άλλο τόσο τον αγαπάμε. Αν είσαι Θεσσαλονικιός, καταλαβαίνεις σίγουρα για ποιο πράγμα μιλάω. Αν όχι, δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
