Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, αλλά μισώ τις γενικεύσεις.
Όχι παιδιά, όλοι οι άντρες δεν είναι μαλάκες, όλες οι γυναίκες δεν είναι πουτάνες και όλοι οι φοιτητές δεν είναι τεμπέληδες.
Καταλαβαίνω ότι η γενίκευση γίνεται γιατί η πλειονότητα μπορεί να είναι έτσι, αλλά δε χρειάζεται ούτε να τα ισοπεδώνουμε, ούτε να τα εξισώνουμε όλα.
Αρχικά, για τη λανθασμένη αντίληψη των φοιτητών ως προς το τι κάνουμε στη σχολή, δε φταίνε μόνο οι φοιτητές. Η τάση του ωχαδερφισμού καλλιεργείται δυστυχώς από πολύ νωρίτερα.
Από χιλιάδες γονείς των οποίων τα παιδιά δίνουν Πανελλαδικές, ακούω «Έλα, κάνε υπομονή και στο Πανεπιστήμιο αρχίζουν τα καλά. Ποτά, βόλτες, έξοδοι, έρωτες.»
Ορθόν. Δεν υπάρχει φοιτητική ζωή χωρίς τα παραπάνω.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Έχεις και υποχρεώσεις. Καμιά ελευθερία δεν έρχεται χωρίς υποχρέωση. Να πηγαίνεις και στα εργαστήρια, να παραδίδεις και εργασίες, να πατάς και στο αμφιθέατρο, να παρακολουθείς και κανένα σεμινάριο.
Όταν όμως για δυο χρόνια σου φουσκώνουν το μυαλό μόνο με υποσχόμενες ελευθερίες, ξεχνάς και υποχρεώσεις, ξεχνάς και εργασίες και αναμασάς ωσάν υπνωτισμένος το τρίπτυχο «ποτά-σεξ-καφές». Ε, αυτό αναμασούν και αυτό κάνουν οι περισσότεροι και κάπως έτσι γίναμε όλοι οι φοιτητές «ρεμάλια».
Παρόλα αυτά, υπάρχουν και κάποιοι που συνειδητοποιούν ότι ο στόχος του Πανεπιστημίου δεν είναι να σε κάνει το μεγαλύτερο πότη της πόλης, αλλά να σου ανοίξει το μυαλό, να σε εξειδικεύσει, να σε ωριμάσει ακόμη.
Αυτοί οι λίγοι, αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για την επιστήμη τους δεν είναι όλη μέρα, κάθε μέρα στην καφετέρια. Ούτε ξενυχτούν κάθε βράδυ.
Και θα ξενυχτήσουν και θα πάνε για καφέ και θα τύχει και δυο τρεις φορές να μη σηκωθούν το πρωί γιατί ξενύχτησαν την προηγούμενη. Αυτά στα επιτρέπει το φοιτητιλίκι και για μένα είναι εμπειρίες που κάθε φοιτητής πρέπει να έχει.
Η διαφορά αυτών των λίγων βρίσκεται στο ότι κατανοούν ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους και δε θα τα φορτώσουν στον κόκκορα με την πρώτη ευκαιρία. Γιατί πραγματικά τους ενδιαφέρει αυτό που κάνουν και τους διακατέχει ένα αίσθημα υπευθυνότητας.
Φυσικά, υπάρχουν και φοιτητές που παράλληλα εργάζονται.
Οι συγκεκριμένοι είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που ξέρω.
Γνωρίζω άτομα που δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα (όχι για να αλλάξουν γκαρνταρόμπα) και παράλληλα παρακολουθούν τη σχολή τους γιατί τους ενδιαφέρει κι αυτό.
Τους συγκεκριμένους τους θαυμάζω και νομίζω πως μόνο για αυτούς οι νόμοι της φύσης έχουν αλλάξει και οι μέρες διαρκούν 36 ώρες αντί για 24. Ή δεν κοιμούνται τώρα πια τα βράδια. Γιατί αλλιώς δε μπορώ να εξηγήσω πώς τα προλαβαίνουν όλα.
Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που παράλληλα με τη σχολή δραστηριοποιούνται σε εθελοντικές οργανώσεις, σε ομάδες που έχουν να κάνουν με την εξέλιξη της επιστήμης τους ή σε ομάδες σχετικές με τις σπουδές στο εξωτερικό.
Πρόσφατα βρέθηκα σε διοργάνωση τέτοιων ομάδων και η θετική ενέργεια και η ανάγκη για δράση που υπήρχε στο χώρο ήταν απίστευτη.
Όλοι αυτοί μου απέδειξαν περίτρανα ότι οι φοιτητές δεν είναι μόνο φραπεδιά και αραλίκι.
Οι φοιτητές είναι και δράση-αντίδραση, είναι και ενέργεια, είναι και θέληση, είναι και σκουλήκια στον κώλο και στο μυαλό, είναι και δύναμη. Συχνά είναι και ξενύχτι.
Α! Και κάπου εδώ πρέπει να λυθεί μια ακόμη παρεξήγηση.
Παρατηρώ ότι πολλές φορές η αιτία των χαρακτηρισμών αυτών προς τους φοιτητές, είναι το συχνό ξενύχτι. Μπαμπά δώσε βάση, για σένα το λέω αυτό.
Όπως αναφέρθηκε πιο πριν ναι, είναι πολλοί αυτοί που ξενυχτάνε μονίμως και λόγω αυτού δεν πατάνε στη σχολή. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ενώ θέλουν να ξενυχτήσουν, θέλουν να πάνε και στη σχολή.
Να σας ενημερώσω λοιπόν, ότι το γεγονός ότι ξενυχτάω συχνά δε σημαίνει ότι τα γράφω και όλα στα αποτέτοια μου.
Σημαίνει ότι έχω τη δύναμη, το κουράγιο και τη θέληση (20 χρονών γαρ) να ξενυχτήσω ως τις έξι το πρωί και να πάω στις οχτώ στη σχολή. Γιατί όταν το αίμα σου βράζει και γουστάρεις αυτό που κάνεις, δε μασάς ούτε από ξενύχτια, ούτε από έλλειψη ύπνου.
Συνοπτικά, όσον αφορά τους φοιτητές, θέλω να δηλώσω ότι όταν υπάρχει θέληση και καύλα, όλα γίνονται.
Αγαπάς αυτό που κάνεις; Αν ναι, τότε δε χρειαζόσουν εμένα για να ξέρεις όλα τα παραπάνω. Αν όχι, είσαι δύσκολα. Φιλική συμβουλή: Κάνε κάτι που αγαπάς, αλλιώς δε βγαίνεις.
Όσον αφορά τον υπόλοιπο κόσμο: Σταματήστε να τσουβαλοποιείτε πρόσωπα και καταστάσεις και μάθετε να ξεχωρίζετε συμπεριφορές.
Το ελπιδοφόρο της υπόθεσης είναι ότι σιγά-σιγά αυξανόμεθα οι ενεργοί φοιτητές.
Βλέπω όλο και περισσότερους να παθιάζονται μ’ αυτό που σπουδάζουν και τους παθιασμένους ανθρώπους τους αγαπώ. Είναι αυτοί που ξέρουν να κάνουν επιλογές και να κοιτούν με την καρδιά.
Και συνήθως δε μασάνε από τίποτα.
Αυτά και πάω να ετοιμαστώ γιατί προβλέπεται ξενύχτι. Πολύ το φιλοσοφήσαμε το αυτονόητο πάλι.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
