Τετάρτη βράδυ και παίρνει τ’ αυτί μου μια συζήτηση των γονιών μου.
«Ξέρεις τι θυμάμαι πιο έντονα από τη ζωή μας; Εκείνο το πρώτο τρίμηνο που ήμασταν μαζί. Εκείνο το λίγο αμήχανο και πολύ δυνατό πρώτο τρίμηνο που ξεκίνησα να φτιάχνω μαζί σου αυτό το παραπάνω που μας έφτασε ως εδώ.
Οι πρώτες μέρες της σχέσης μας που αναρωτιόμουν αν μπορώ να σε φιλάω που και που μπροστά στους φίλους σου ή αν έτσι πατάω τα όρια. Που ανακάλυπτα καθημερινά τι είναι επιτρεπτό και τι όχι.
Το πρώτο τρίμηνο που περνώντας μας άφησε εθισμένους στην «καληνύχτα» του άλλου, στις τρεις φορές τη βδομάδα αγκαλιά τα βράδια, στα πρώτα δειλά «Μου ‘λειψες σήμερα».
Οι πρώτες μέρες της σχέσης μας που ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε από τ’ αυτιά μου και το χαμόγελο κόντευε να φύγει απ’ τα μάγουλα με το τόσο τράβηγμα. Ο καιρός που σε εξερευνούσα σωματικά, μα πάνω απ’ όλα ψυχικά. Που άγγιζα οτιδήποτε μου έκανε εντύπωση και το περιεργαζόμουν επιφυλακτικά.
Η πρώτη μας εκδρομή, ο πρώτος καυγάς, όλα πρώτα σε εκείνους τους τρεις μήνες. Μια μικρογραφία της μετέπειτα ζωής μας σε ενενήντα μέρες.
Μέσα σ’ αυτούς τους τρεις μήνες έμαθα ότι δε φρικάρεις που παραμιλάω όταν κοιμάμαι, αλλά βρίσκεις ευκαιρία να ρωτάς αν σε αγαπάω.Ότι όταν ζηλεύεις μου απαντάς μονολεκτικά μέχρι να πάρεις την επιβεβαίωση που θέλεις και ότι μπορείς να δακρύσεις από τα γέλια όταν τραγουδάω ραπ.
Ήταν ακριβώς ο χρόνος που χρειάστηκα για να αποκτήσω μαζί σου καθημερινές συνήθειες. Ξέρεις, από αυτές που όταν χωρίζεις γίνονται επώδυνες πληγές. Η πρώτη «καλημέρα» μου και η τελευταία «καληνύχτα» μου. Οι Τετάρτες βράδυ που με έπαιρνες από το μάθημα και η καθιερωμένη γκρίνια όταν σε ξεσκεπάζω τα βράδια.
Ήταν ο χρόνος που χρειάστηκα για να πάρω μια γεύση από αυτό που δε βλέπουν οι πολλοί. Ο χρόνος που χρειάστηκα για να μάθω να αποκρυπτογραφώ αυτά που δε λες δυνατά. Ότι κάθε εκμυστήρευση και εξομολόγηση συνοδεύεται από χαμηλωμένη φωνή και βλέμμα που καθρεφτίζει παλιές πληγές. Ότι όταν μου γυρνάς την πλάτη ψευτοθυμωμένα η σωστή αντίδραση είναι να έρθω και να σε γυρίσω προς το μέρος μου.
Να αγκαλιάσω τους φόβους σου, να λειάνω τις άκρες τους να μη σε πονάνε.
Ήταν ο απαραίτητος χρόνος για να φτιάξουμε έναν κώδικα επικοινωνίας, με λέξεις μόνο δικές μας και αστεία προσωπικά. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να αποκτήσω μαζί σου μια άλλη οικειότητα. Μια οικειότητα που μου επιτρέπει να σε φωνάζω «Τελετάμπι» και να μην παρεξηγείσαι και σου δίνει το δικαίωμα να με ρωτάς αν τα πλαστικά μπουκάλια του νερού στο σπίτι δεν τα πετάω γιατί τα κάνω συλλογή.
Αυτοί οι τρεις μήνες σε πήγαν χιλιόμετρα μπροστά από όλους τους άλλους, σε ξεχώρισαν κι έδειξαν ότι ήρθες στη ζωή μου για να μείνεις.
Μου έδωσαν μια γεύση για το πόσα μπορώ να γίνω πλάι σου και πόσα μπορείς να γίνεις εσύ δίπλα μου. Να σ’ αλλάξω και να μ’ αλλάξεις, αλλά όχι με τρόπο εγωιστικό. Δε ζητούσα να γίνεις εγώ κι ούτε το ήθελα ποτέ. Να γίνεις ο καλύτερος εσύ ήθελα πάντα. Να γίνεις δίπλα μου ένας εσύ που θα σου βγαίνει μόνο με εμένα.
Μια ζωή μαζί, κι όμως εκείνο το τρίμηνο ξεχωρίζει απ’ όλα τα τρίμηνα της ζωής μου.»
Η συζήτηση συνεχίστηκε αρκετή ώρα, μα μετά από αυτά έκλεισα την πόρτα. Ό, τι άκουσα ήταν αρκετό. Το πρώτο τρίμηνο είναι ίσως από τις πιο ωραίες χρονικές περιόδους της κοινής ζωής ενός ερωτευμένου ζευγαριού. Μένει αξέχαστη, όπως η πρώτη φορά που έκανες ποδήλατο ή η πρώτη φορά που πήγες διακοπές μόνος.
Γι’ αυτό φρόντισε να ρουφήξεις κάθε στιγμή και να το ζήσεις μέχρι τέλους. Κι αν είσαι τυχερός και η δική σας μικρογραφία σε αφήσει ευτυχισμένο, κάνε τους τρεις μήνες σας να κρατήσουν χρόνια. Ο χρόνος είναι σχετικός εξάλλου.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
