Μαζεμένο το παρεάκι τις προάλλες σε σπίτι, πίναμε κρασί και χαζολογούσαμε. Μετά από αρκετή κατανάλωση κρασιού, ήρθε η στιγμή. Ξέρεις, εκείνη η στιγμή που έχετε όλοι πιει αρκετά και ξεκινάτε συζητήσεις για πράγματα σουρεαλιστικά, για πράγματα που ακόμα και σε πλαίσια υποθετικού σεναρίου ακούγονται παντελώς χαζά, για πράγματα που έχετε σκεφτεί ή φανταστεί. Κι εκεί έπεσε η ερώτηση. «Πώς λέτε να είναι οι σχέσεις σε εκατό χρόνια από τώρα;»
Περίεργη ερώτηση. «Και γιατί να αλλάξουν;» ρώτησε κάποιος άλλος. «Μα γιατί οι σχέσεις καθορίζονται από τους ανθρώπους, οι άνθρωποι επηρεάζονται πάντα από το περιβάλλον και το περιβάλλον αλλάζει» ήρθε η ξεγυρισμένη απάντηση που μας έβαλε σε σκέψεις.
Υπήρχαν λοιπόν εκείνοι, οι πιο απαισιόδοξοι, που υποστήριζαν πως σε εκατό χρόνια από τώρα δε θα υπάρχει καν έρωτας. Κι όσο κι αν ορισμένοι γελάσαμε με το απραγματοποίητο της πρότασης αυτής, η συνέχεια μας έκοψε το γέλιο. Γιατί το άσχημο δεν είναι που υπάρχει αυτή η άποψη, αλλά που υπάρχουν επιχειρήματα που μπορούν να τη στηρίξουν.
Δουλειά, εξαντλητικά ωράρια εργασίας, υπερωρίες. Άνθρωποι όλοι μαζί μα κι ο καθένας χώρια, σ’ ένα κοινωνικό σύνολο που δεν αποτελεί ομάδα και δεν αντιδρά ως τέτοια. Ένα σύνολο που αποτελείται από πολλές μεμονωμένες περιπτώσεις. Άνθρωποι χωρίς χρόνο για ουσιαστική επικοινωνία κι επαφή, άνθρωποι που περιορίζονται σε ηλεκτρονική αναμετάδοση πληροφοριών και είναι πολύ κουρασμένοι για να δεθούν ή να προσπαθήσουν.
Άνθρωποι που περιορίζουν την ανθρώπινη επαφή σε στιγμές σαρκικής απόλαυσης και την υποβιβάζουν, γιατί η επαφή είναι πολλά παραπάνω από μερικές στιγμές αμοιβαίου (ή και όχι) οργασμού. Άνθρωποι που ιδρώνουν μαζί, αλλά προτιμούν να χαλαρώνουν μόνοι. Εραστές που έχουν το «σε γουστάρω» έτοιμο κι όμως, ποτέ δεν έχουν παρατηρήσει τη μικρή ελιά στο γοφό σου. Που γδύνονται ανυπόμονα και ντύνονται βιαστικά, χωρίς να δίνουν χρόνο ή τον εαυτό τους. Πάντα σε μια φούρια, να τρέξουν, να φύγουν, να πάνε πού; «Δε βλέπεις πόσοι προτιμούν ήδη σκέτο σεξ από το κάτι παραπάνω;», με ρωτούν και δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Υπήρχαμε όμως και οι άλλοι. Αυτοί που πιστεύουμε πως ο έρωτας είναι δύναμη ισχυρή και οι ισχυρές δυνάμεις δε χάνονται ποτέ –μονάχα αλλάζουν μορφή. Είναι δύναμη που φέρνει τους ανθρώπους κοντά κι ας είναι τόσο ξεροκέφαλοι που επιθυμούν να μείνουν μόνοι. Δύναμη που σε ενώνει με τον άλλον κυρίως όταν δεν έχεις καμιά όρεξη να ενωθείς, αλλά τότε είναι που το χρειάζεσαι περισσότερο. Δύναμη απάλευτη που καμιά υπερωρία δεν μπορεί να υπερβεί.
Και είναι ακριβώς αυτές οι δύσκολες συνθήκες των καιρών που θα κάνουν τον έρωτα αναγκαίο σε εκατό χρόνια από τώρα. Γιατί σε μια καθημερινότητα που σε πνίγει, πάντα θα έχεις ανάγκη μιαν ανάσα, έναν ώμο, έναν άνθρωπο να εμπιστευτείς το μέσα σου γιατί είναι δύσκολο να το κουβαλάς μόνος. Κι όσο οι υποχρεώσεις θα αυξάνονται και ο κόσμος θα συνεχίσει να καταστρέφεται, εμείς θα βρίσκουμε πάντα χρόνο να ερωτευόμαστε, να φιλάμε χαμόγελα, να αφηνόμαστε σε αγκαλιές και να αγγίζουμε χέρια. Θα βρίσκουμε χρόνο να ζούμε σε μια εποχή που θα θέλει μόνο να επιβιώνουμε.
«Λοιπόν; Πώς θα είναι οι σχέσεις σε εκατό χρόνια από τώρα;» ρωτά ανυπόμονα ο συνομιλητής μου.
«Δύσκολες, απαιτητικές και περίπλοκες» απαντώ. «Αλλά έτσι δεν ήταν πάντα;»
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
