Δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που κουβαλάνε ζούρλα μέσα τους.
Ήμουν πάντα η ήσυχη, λογική και ξενέρωτη της παρέας.
Γι’ αυτό και ζήλευα εκείνους που ήταν η ψυχή του πάρτυ, που σκαρφίζονταν χίλιους δυο τρόπους για να κάνουν τους άλλους να ξεκαρδιστούν, που ήξεραν να βγάζουν γέλιο από το τίποτα.
Μου ήταν πολύ εύκολο να ξεχωρίσω αυτούς που έχουν τρέλα μέσα τους, ίσως επειδή ήταν πολύ διαφορετικοί από μένα.
Όλοι οι τρελοί του κόσμου έχουν κοινά χαρακτηριστικά.
Πρώτον, δεν έπαψαν ποτέ να είναι παιδιά.
Δεν έχουν μεγαλώσει, ζουν στη χώρα του Ποτέ και κάνουν παρέα με τον Πήτερ Παν.
Βρίσκουν παιχνίδια παντού. Μπορούν να παίξουν με ένα άδειο τενεκεδένιο κουτί και να σου φτιάξουν στο λεπτό μια ιστορία για το πώς βρέθηκε εκεί.
Γιατί η φαντασία τους οργιάζει, όπως όλων των παιδιών άλλωστε.
Είναι αυτοί που ακόμη κι όταν κάνουν δικά τους παιδιά, καταφέρνουν να συνδυάζουν την υπευθυνότητα του γονέα με τη σκανταλιά του παιδιού.
Όλοι οι τρελοί γελούν πολύ. Και δυνατά.
Όλη η ζωή τους είναι ένα γέλιο –ή τουλάχιστον αυτό βγάζουν προς τα έξω.
Τα δύσκολα, συνήθως, τα περνάνε μόνοι, κλεισμένοι στον εαυτό τους, χωρίς να πουν κουβέντα πουθενά. Δε θα τους ακούσεις να παραπονιούνται.
Στα δύσκολα, αν τους πετύχεις έξω, είναι οι πιο χαρωποί από όλους.
Χαρωποί, όχι χαρούμενοι.
Φορούν το προσωπείο του γελωτοποιού και θαρρείς πως κάνουν σκοπό της ζωής τους το γέλιο και τη διασκέδαση των άλλων. Έτσι αντιμετωπίζουν τα πράγματα, έτσι έμαθαν να αμύνονται.
Έχουν να σου πουν ένα σωρό ιστορίες, γιατί δεν υπάρχει τρελός που να κάθεται ήσυχος στη γωνίτσα του.
Πάντα κάπου χώνονται, πάντα κάτι θα σκεφτούν και θα κάνουν μια συνηθισμένη μέρα αξέχαστη.
Ίσως είναι αυτό που τους διαφοροποιεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Έχουν την ικανότητα να αφήνουν το στίγμα τους σε μέρες φαινομενικά συνηθισμένες, να τις χαράσσουν ανεξίτηλα στη μνήμη σου, να τις διαφοροποιούν. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό;
Συνήθως, οι μέρες που σου μένουν για πάντα στο μυαλό είναι αυτές που απέκτησες πληγές. Που έχασες κάποιον σημαντικό, που απέτυχες σε κάτι που ήθελες πολύ.
Είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου, που ό,τι τον πληγώνει δεν ξεχνιέται εύκολα.
Τους τρελούς της ζωής μου τους αγαπώ, γιατί χάρη σ’ αυτούς δεν έχω να θυμάμαι μόνο άσχημες στιγμές.
Γιατί είναι αυτοί το αντίβαρο των άσχημων στιγμών μου, είναι ο λόγος ύπαρξης των όμορφων αναμνήσεών μου.
Τέλος, όλοι οι τρελοί που ξέρω, άπαξ και ερωτευτούν χάνουν κι αυτή τη λίγη σοβαρότητα που είχαν.
Είναι μονίμως στον κόσμο τους, ο λόγος που γυρίζει η γη είναι το έτερον ήμισυ και για χάρη του μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Έχουν μειωμένη αίσθηση του κινδύνου και του φόβου σχεδόν για όλα. Γι’ αυτό δε λογαριάζουν τίποτα κι αν τους το ζητήσεις, μπορούν να κατεβάσουν το φεγγάρι για να στο κάνουν δώρο.
Δεν έχει καμιά σημασία το πώς. Ζήτα το εσύ κι έγινε.
Το μόνο που φοβούνται οι τρελοί όταν ερωτεύονται είναι η απόρριψη του άλλου.
Όλα μπορούν να τα διαχειριστούν, εκτός απ’ αυτό.
Γι’ αυτό τα χάνουν εύκολα μετά από έναν καυγά, γι’ αυτό μόνο τότε μπορεί να τους δεις συννεφιασμένους ή ακόμη και σοβαρούς για λίγο.
Είναι πλάσματα αγνά, είναι πάντα παιδιά, και όπως το παιδί που το μαλώνεις κάθεται σαστισμένο προσπαθώντας να καταλάβει τι έκανε λάθος, έτσι κι αυτοί προσπαθούν να βρουν που έφταιξαν.
Καμιά φορά κατηγορούν την τρέλα τους γι’ αυτό. Δεν τη σηκώνουν όλοι την τρέλα, ξέρεις.
Οι τρελαμένοι του κόσμου το γνωρίζουν αυτό και καμιά φορά προσπαθούν μάταια να μετριάσουν τη ζούρλα τους, για να μπορούν να τη σηκώσουν οι άλλοι.
Μάταια, γιατί αν γεννηθείς μ’ αυτό, δεν μπορείς να το αποτινάξεις από πάνω σου.
Η τρέλα είναι κομμάτι σου, είναι εσύ.
Καθρεφτίζεται στα μάτια σου, το φωνάζουν οι πράξεις σου, το δηλώνει το γέλιο σου.
Όσο και να προσπαθήσεις να τ’ αλλάξεις θα βρίσκεται πάντα εκεί, να σε διαφοροποιεί από τους υπολοίπους, να σε κάνει ξεχωριστό.
Γι’ αυτό, αν είσαι ένας από αυτούς, θα σε συμβουλεύσω απλά να κάνεις πέρα εκείνους που δε σηκώνουν την τρέλα σου.
Αν δε χωράς στη ζωή του άλλου, δε τσαλακώνεσαι για να χωρέσεις με το ζόρι.
Φεύγεις.
Πάρε λοιπόν, την τρέλα σου αγκαλιά και μοιράσου την με κάποιον που μπορεί να την αντέξει.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
