Τη μόνη φορά που μου ζητείται να γράψω αποκλειστικά για μένα (χρόνια πολλά pillow!), εγώ θέλω να γράψω για κάποιον άλλο. Θέλω να μιλήσω για ένα κομμάτι του εαυτού μου που έχω θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού μου κι αυτό γιατί δε με παίρνει να το συντηρώ άλλο. Το κομμάτι αυτό που βγαίνει στην επιφάνεια επίμονα, κάτι βράδια σαν αυτά γεμάτα αλκοόλ και ξενύχτι.
Γράφω γι’ αυτόν γιατί ξέρω πολύ καλά πως δε με διαβάζει. Ξέρω ότι δε θα τα δει ποτέ όλα αυτά. Δειλό, αλλά έτσι είναι. Κι αν τύχει και με διαβάσει ποτέ, θα του πω πως αυτά που έγραψα ήταν ψέματα, ήταν μια ιστορία που φαντάστηκα κι αυτός δεν έχει καμιά σχέση με όλο αυτό. Κι αυτός θα με πιστέψει. Γιατί δεν έχει ιδέα ή ακόμα χειρότερα, γιατί κατά βάθος ξέρει, αλλά η δήθεν άγνοιά του τον βολεύει.
Ξέρω ότι αύριο θα το έχω μετανιώσει, ξέρω ότι θα αμφισβητώ κάθε μου λέξη. Αλλά είναι ώρες που η αλήθεια βγαίνει από μέσα σου γυμνή, χωρίς συστολές και αναστολές, χωρίς «πρέπει» και «μη», χωρίς φόβους κι ανασφάλειες. Έχω μάθει πια να τις αναγνωρίζω αυτές τις στιγμές και να καταγράφω τις σκέψεις μου, γιατί αλλιώς πάνε χαμένες. Να καταγράφω καμιά αλήθεια που και που, για μένα.
Το όνομα του δεν έχει σημασία. Γνωριστήκαμε από κοινούς φίλους. Μιλήσαμε, ξαναμιλήσαμε και μετά από μερικές μέρες συμπλήρωνε τις φράσεις μου για μένα. Απαντούσε στις ερωτήσεις μου πριν τις κάνω και ήξερε τι έπρεπε να πει και πότε. Συνοπτικά, ένας χρόνος μαζί και άλλα τρία χρόνια ούτε μαζί, ούτε χώρια. Από εκείνη την περίοδο θυμάμαι να ξυπνώ και να κοιμάμαι με μια ζεστασιά γύρω μου. Να γεμίζουν τα μέσα μου, να νιώθω πλήρης.
Δεν έχει σημασία τι έγινε σ’ αυτό το διάστημα. Ούτε το γιατί χωρίσαμε έχει σημασία. Αυτά θα τα κρατήσω μόνο για μένα και γι’ αυτόν. Θέλω μόνο να κλείσω ένα λογαριασμό, να εξιλεωθώ.
Αυτό που θέλω να μοιραστώ είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ», ένα τεράστιο «συγγνώμη» κι ένα μεγαλύτερο «άντε γαμήσου».
Ευχαριστώ γιατί έμαθα από πολύ νωρίς τι θα πει να δίνεσαι ολοκληρωτικά και πώς να είμαι γυναίκα, αδερφή, μάνα και ερωμένη. Ωρίμασα, έμαθα τι θα πει «Σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι».
Ευχαριστώ γιατί τώρα ξέρω πώς είναι οι άντρες οι σωστοί, με τα σταράτα λόγια και τις υποσχέσεις που δεν καταπατούνται. Ξέρω να φέρομαι σε μια σχέση και το έμαθα με τέτοιον τρόπο που πλέον κοροϊδεύω τις σχεδόν σχέσεις, τις σχέσεις τις κομπλεξικές, τις σχέσεις τις απαγορευτικές, τις σχέσεις με ταμπέλα και χωρίς ουσία.
Ευχαριστώ γιατί πια δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που αξίζω. Τοποθετώ τον εαυτό μου εκεί που του πρέπει, δεν κάνω εκπτώσεις στο ποια είμαι και τι θέλω και διεκδικώ με πάθος ό,τι μου ανήκει. Γιατί πια μπορώ να πω «συγγνώμη». Λέξη ανύπαρκτη πριν από εκείνον.
Συγγνώμη γι’ αυτόν τον πούστη τον εγωισμό που δεν έριξα όταν έπρεπε, συγγνώμη γιατί είμαι χέστης και φοβήθηκα παράλογα μην εκτεθώ σ’ έναν άνθρωπο που με είχε δει ήδη στη χειρότερη φάση της ζωής μου και πάλι μ’ αγαπούσε. Συγγνώμη που δεν ωρίμασα γρηγορότερα, συγγνώμη που απ’ αυτά που ένιωθα έδειχνα τα μισά, λες και θα τα ΄παιρνα μαζί μου.
Το «άντε γαμήσου» είναι γιατί όλα τα παραπάνω είναι γραμμένα σε πρώτο ενικό πια. Γιατί θα ‘θελα πολύ ρε γαμώτο να βάζω καταλήξεις πρώτου πληθυντικού σε πολλά απ’ αυτά τα ρήματα. Άλλη χάρη έχει το «μαζί».
Άντε γαμήσου, γιατί εγώ τύψεις και ανασφάλειες δεν είχα ποτέ και τώρα ψάχνω να με καλύψω από παντού. Γιατί χάνομαι σε δουλειές και υποχρεώσεις για να γεμίσω κενά που δεν καλύπτονται.
Ευχαριστώ, συγγνώμη κι άντε γαμήσου, λοιπόν. Και κλείσαμε τους λογαριασμούς μας.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
