Έχετε παρατηρήσει, φαντάζομαι, και σε άρθρα εδώ και σε συζητήσεις την έκφραση «ο έρωτας έρχεται ξαφνικά και σε χτυπάει κατακούτελα». Παρ’ όλο που η φράση αυτή έχει πολλούς υποστηρικτές, εγώ διαφωνώ.
Ο έρωτας δεν έρχεται καθόλου ξαφνικά. Ξαφνικό νομίζεις ότι είναι, γιατί δεν καταλαβαίνεις τις αλλαγές, αλλά εσύ ήδη προετοιμάζεσαι, όταν πρόκειται να ερωτευτείς. Ερωτεύεσαι ακριβώς τη στιγμή που είσαι έτοιμος γι’ αυτό, ακριβώς τη στιγμή που πρέπει και που έχεις ό,τι χρειάζεται για να τα βγάλεις πέρα με το φτερωτό και ξεβράκωτο παιδάκι που βαράει όπου βρει –κι ανάθεμα αν έχει και στόχο, εδώ που τα λέμε. Κι εύλογα θα με ρωτήσεις, πώς ακριβώς είναι κάποιος έτοιμος για έρωτα.
Έτοιμος είσαι αρχικά, όταν πατήσεις γερά στα πόδια σου. Όταν δεν περιμένεις κάποιον σωτήρα, ούτε τον έρωτα για να νιώσεις καλά και να σταθείς όρθιος. Όταν αγαπήσεις τον εαυτό σου, όταν κοιταχτείς στον καθρέφτη και χαμογελάσεις, όχι από κάποια αρρωστημένη ναρκισσιστική τάση, αλλά από περηφάνια που είσαι εσύ.
Όταν πιστέψεις πρώτα εσύ, ότι όποιος σε επιλέξει για άνθρωπό του είναι πολύ τυχερός, γιατί έχεις ένα κάρο πράγματα να δώσεις. Όταν δεν κλείνεις την πόρτα στον έρωτα, αλλά θεωρείς ότι αν δεν έρθει, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Θα τη βρεις την άκρη.
Γιατί ο έρωτας, τότε έρχεται. Όταν θεωρείς ότι μπορείς μια χαρά και χωρίς αυτόν και η μοναξιά δε σε τρομάζει. Γιατί τότε είσαι χαλαρός, δεν τον κυνηγάς όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Δεν έχεις συνεχώς την έλλειψή του στο μυαλό σου σαν παράπονο, ούτε σιχτιρίζεις τα ζευγαράκια που φιλιούνται στο δρόμο. Δε γλυκοκοιτάζεις όποιον γνωστό ή άγνωστο φέρει η τύχη στο δρόμο σου, ούτε αναγκάζεις τον εαυτό σου να δει διαφορετικά κάποιον που έχεις συνηθίσει ως φίλο.
Είσαι έτοιμος όταν σταματήσεις να εξαπολύεις κύματα γκρίνιας και μίσους σε οτιδήποτε αισθηματικό ή ρομαντικό βρεθεί μπροστά σου κι όταν συνειδητοποιήσεις πόσο αστείο είναι να είσαι επιτηδευμένα αντιδραστικός σε κάτι που κατά βάθος επιθυμείς. Όταν δε στραβομουτσουνιάζεις που του αγίου Βαλεντίνου θα είσαι μόνος, ούτε γίνεσαι πικρόχολος μ’ αυτούς που είναι ερωτευμένοι κι επιθυμούν να το γιορτάσουν.
Όταν είσαι έτοιμος να ερωτευτείς, ακούς τραγούδια και χαίρεσαι, δε μυρλιάζεις. Ερωτεύεσαι μόνο από την ιδέα του μελλοντικού σου ανθρώπου, σκέφτεσαι πόσα μπορείς να ζήσεις μ’ αυτόν κι ενθουσιάζεσαι. Είσαι έτοιμος, όταν βλέπεις μια τρυφερή χειρονομία στο δρόμο από ένα ζευγάρι και δε ζηλεύεις που κανείς δεν κάνει το ίδιο μ’ εσένα. Χαίρεσαι για τους άλλους και χαμογελάς, γιατί είσαι σίγουρος πως θα βρεθεί η στιγμή που θα νιώσεις κι εσύ έτσι. Είσαι έτοιμος, όταν είσαι αισιόδοξος και θετικός. Όταν δεν γκρινιάζεις που δεν έχεις κάποιον, αλλά σκέφτεσαι πώς θα είναι όταν τον βρεις –γιατί θα τον βρεις, όλοι τον βρίσκουν.
Όταν ξέρεις ακριβώς τι θέλεις και απορρίπτεις εύκολα τα ερωτάκια και τους ενθουσιασμούς της ημέρας ή της νύχτας, γιατί ξέρεις ότι δεν είναι για σένα. Γιατί ξέρεις ότι θα σου δώσουν λίγα κι εσύ είσαι μόνο για τα πολλά. Όταν αποφασίζεις να ξεκολλήσεις από σχέσεις που έχουν βαλτώσει και δε σε ικανοποιούν, όταν δε σου αρκεί μια απλή σταθερότητα, όταν δε χρειάζεται να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου για να είσαι ασφαλής. Όταν είσαι ανεξάρτητος.
Τελικά, προετοιμάζεσαι για τον έρωτα όταν τοποθετείς ψηλά τον εαυτό σου. Όταν πιστεύεις στις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου, όταν η ψυχική σου ισορροπία και διάθεση δεν εξαρτάται από κανέναν άλλο, πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και είσαι κάτι παραπάνω από εντάξει μ’ αυτό.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
