Τρία χρόνια χώρια. Τρία χρόνια κι ακόμη στις επετείους μας λέμε χρόνια πολλά. Θα με πάρεις και θα φωνάξεις «Χρόνια πολλά, μπάσταρδο!». Θ’ απαντήσω γελώντας «Χρόνια μας πολλά, σιχαμένε.»
Ο κόσμος μας κοροϊδεύει, ξέρεις. Δεν καταλαβαίνουν γιατί μιλάμε ακόμη. Όσοι μας έζησαν, ξέρουν τι έρωτα ζήσαμε. Την είδαν την αγάπη μας, σχεδόν την ένιωσαν κι εκείνοι.
Είναι οι ίδιοι που με είδαν χωρίς χαμόγελο, αμίλητη, αγνώριστη. Αυτοί που με είδαν ξαφνικά να λατρεύω τον Πόε και την Πολυδούρη, να μεθάω για πρώτη φορά, να κλαίω στον ύπνο μου. Με είδαν να σε βρίζω και να καταριέμαι, να κάνω κακό στον εαυτό μου και να μεγαλώνω απότομα.
Κι επειδή με είδαν ακριβώς έτσι και τρόμαξαν, τους φαίνεται παράδοξο που τώρα χαμογελώ ξανά στη σκέψη σου. Που δε μου άφησες πικρία, αλλά φως κι αναμνήσεις με τη μυρωδιά σου. Δεν τους κατηγορώ, έχουν τα δίκια τους κι αυτοί.
Μόνο που ό,τι κι αν έγινε μεταξύ μας, δεν μπορώ να σε ξεγράψω και δεν μπορείς κι εσύ. Δεν είμαστε μαζί, αλλά και τι μ’ αυτό; Ό,τι ένιωσες κι ό,τι ένιωσα μένει. Γι’ αυτό λοιπόν, θα σ’ αγαπάω πάντα και θα σε θέλω δίπλα μου, να με πειράζεις και να με φωνάζεις μπάσταρδο. Θα είσαι πάντα άνθρωπός μου, αυτός που ξέρει τα βαθύτερα μυστικά μου, τις υπερβολές μου και τις ευαισθησίες μου. Αυτός που ανέχεται τη μίρλα μου και την αγαπάει. Αυτός που θα πονέσει μαζί μου και θα μου κάνει κουβέντα για όλα, χωρίς μυστικά, ταμπού και ψέματα.
Δεν ξεγράφει η αγάπη μετά τη σχέση, ξέρεις. Ριζώνει μέσα σου και σε καταδικάζει σε ισόβιο δέσιμο. Συγχωρεί η αγάπη και με τα λάθη γίνεται πιο δυνατή. Σε κάνει να ξεχωρίζεις πια τα ερωτάκια της σειράς και θρονιάζεται μέσα σου εσαεί, να σου δείχνει πού να μένεις και πού όχι. Ακόμη δεν το κατάλαβες; Πυξίδα για τον τελικό προορισμό σου είναι οι παλιές αγάπες.
Θα σ’ αγαπάω για πάντα, ξέρεις. Είναι το μόνο «για πάντα» που μπορώ να εγγυηθώ με σιγουριά. Ξέρεις γιατί; Γιατί στο λέω και δεν είμαι ερωτευμένη. Είμαι σίγουρη, γιατί πέρασε ο καιρός, και τα στάδια του έρωτα και του θυμού τα έχω ξεπεράσει. Δεν έχω τη συναισθηματική φόρτιση του έρωτα πια. Δεν έχω την επιπολαιότητα και τον ενθουσιασμό του. Πλέον απολαμβάνω την ηρεμία και τη σιγουριά που μου προσφέρει η ασφάλεια. Όχι εκείνη που δηλώνει βόλεμα, η άλλη, που την αγάπη την έχει δεδομένη.
Δε φαντάζεσαι πόσο τυχεροί είμαστε, όσοι έχουμε μια αγάπη δεδομένη. Κόντρα σ’ αυτούς που σνομπάρουν τα δεδομένα, εγώ αποφάσισα ότι τα δεδομένα μου τ’ αγαπώ. Είναι οι σταθερές μου, με ορίζουν και ξέρω να τα εκτιμώ.
Ναι, θα σου θυμώσω και θα μου θυμώσεις. Θ’ απογοητεύσουμε και θ’ απογοητευτούμε. Δε γίνεται να είσαι άνθρωπός μου μόνο στα απλά. Αλλά σε ξέρω και με ξέρεις κι αυτό τα λύνει όλα. Γιατί τη μόνη φορά που σταματήσαμε να μιλάμε, πήρες τα μπογαλάκια σου και ήρθες κάτω απ’ το σπίτι μου. «Κερνάω καφέ» έγραψες στο μήνυμα κι είναι ίσως το μοναδικό μήνυμά σου, απ’ όλα τα μηνύματα αγάπης, που κράτησα.
Δεν είμαστε ερωτευμένοι και δεν πειράζει, ξέρεις. Έρωτας ήταν κι έκανε τον κύκλο του. Αυτό που μας έμεινε είναι πιο σημαντικό. Γιατί, με τα λίγα μαθηματικά που ξέρω, η αγάπη είναι ημιευθεία. Και σύμφωνα με τον ορισμό, έχει αρχή, άπειρο μήκος και δε γνωρίζει τέλος.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
